ไม่มีอะไรมากหรอกครับเเค่ผมไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนคนนึงตั้งเเต่เขามีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่มากจนเกินไปเพราะบางทีเขาก็อ้างเหตุผลนี้เหตุผลนั้นบ้างเเบบไม่ให้ผมหรือไครได้เถียงเลยพูดพร้ำอยู่เรื่อยบ้างทีนะครับ เขาคิดว่าพวกผมไม่เข้าใจเขาบ้างล่ะ ผมเข้าใจนะครับ ผมไม่ได้ประจานเพื่อนเเต่ประโยคข้างต้นที่ผ่านมาเพื่อนผมเป็นคนประเภทครั้งเหตุเเละผลมากจนเกินไปเเม้มันจะถูกหรือผิดก็ตาม จนทำให้ต้องทะเลาะกันบ่อยครั้งเเต่ก็กลับมาดี เเต่ในท้ายที่สุดผมก็รู้สึกว่าจากประสบการณ์ที่ผมมีเพื่อนมาตั้งเเต่ตอนป.1-ม.3ผมเลยคิดว่าที่ผมมีเพื่อนเพราะว่าจิตใจผมเเค่เหงา ไม่มีสีสันบ้าง ไม่มีความสุขบ้าง ไม่มีคนปรึกษาบ้าง ต้องการเข้าสังคมดีๆให้ได้ ใช่ครับช่วงเเรกอาจดูมีความสุขเเต่หลังๆต่างคนต่างเเตกย้ายกันไปเติบโตเราคงจะนั้งไว้ไม่ได้เพราะฉนั้นผมคิดว่าผมควรปล่อยเหล่าเพื่อนๆของผมซะตั้งเเต่ตอนนี้คงไม่ผิดผมโตพอที่จะคิดวางเเผนการดำเนินชีวิตเเละเวลานี้มานาน  ผมคงต้องปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างไว้เเล้วนะครับ
(อันนี้เป็นนิสัยผมนะครับ ทุกคนคิดว่าผมทำถูกรึป่าว ตำหนิได้นะครับ )