ที่ผ่านมาเราเคยมีแฟนอยู่2คนค่ะซึ่ง​ทั้ง​2​คนก็เลิกไปด้วยเหตุผลเดียว​กันคือ เราไม่ใส่ใจเขา,คุยไม่สนุกก็เลยเลิกกัน​ค่ะเราก็ไม่ได้ขัดอะไรนะไม่ได้ยื้อด้วย เพราะ​เรารู้ค่ะว่ายื้อไปเขาก็ไม่กลับมา​หรอกแล้วเราก็รู้ด้วยว่านิสัยตัวเองเป็นแบบนี้อยู่แล้ว​แล้วเราก็ตั้งใจ​ว่าจะไม่มีแฟนอีกเพราะ​รู้ว่าสุดท้าย​ก็จบแบบนี้เหมือน​เดิมแต่พอเปิดเทอมเราก็ได้พบคนนึง​ค่ะเป็นเด็กเก่าโรงเรียน​นี้แต่ก็ลาออกแล้วก็เข้ามาใหม่อีกทีเป็น​ผู้หญิงค่ะนิสัยเฟนลี่แต่เอาแต่ใจตอนแรกเราก็มองว่าน่าสนใจยังไม่ได้ชอบอะไรพอเรารู้ว่าเขาสนใจในเรื่อง​เดียวกันก็รู้สึกผูกพันมากขึ้นจนเราไปชอบเขาตอนไหนไม่รู้แต่ก็เก็บความรู้สึกไว้จนเราพูดคุยกันด้วยสรรพนามว่าเธอ,จ๋า,ที่รักเราเริ่ม​รู้สึก​ผูกพัน​มากขึ้นไปอีกแล้ว​ตั้งใจจะบอกความรู้สึกไปในปีต่อมาซึ่งตอนแรกเขาตอบตกลงค่ะแต่ตกลงไม่ถึง10นาทีบอกเลินเฉยยโดยอ้างว่าไม่อยากเสียเพื่อนเราเข้าใจคำนั้นดีเลยบอกว่าจะรอนะพอผ่านไป3เดือนเขาแชทมาว่ายังรออยู่มั้ยเราก็บอกรออยู่จนเขาขอคบเองเราคลั่งรักมากกเราเป็นคนซึนเดเระและนิสัยเหมือนเดิมไม่ค่อยทักไม่ใส่ใจแต่เราใส่ใจนะแค่เราคุยไม่เก่งต่อบทสนทนาไม่เปินค่ะพอใกล้ถึงวันวาเลนไทน์เราแต่งเพลงให้เขียนจดหมายรักทำของขวัญเป็นรูปเขาเพ้นท์ใส่หมอนวันที่2กุมภาพันธ์ใช่แล้ววันนี้เองเราก็คุย​กนหวานเลยค่ะในแชทกลุ่มแต่เราต้องสะดุ้งกลับคำที่เขาพิมพ์ว่าไม่อยากไปโรงเรียนวันวาเลนไทน์เลยเพราะไม่อยากเห็นคนให้ดอกไม้กันมันทิ้มใจคนโสด​อย่างเราพอเห็นเราก็หน้าซีดเลยแล้วเราก็ถามให้แน่ใจว่าเทอโสดจริงๆหรอ? แล้วเราก็คุย​กันถามนู้น​นี่ก็ไปสะดุดกับอีกคำว่า"ทำไมอยากเป็นแฟนเราหรอ🤣🤣" เราช็อก​มากแล้วลองทบทวน​กับแชทที่เราคุย​กันไม่มีอะไรเปลี่ยนเลยแชทสีชมพูอิโมจิ❤️ชื่อเล่นก็เหมือน​ปกติของคนเปน​แฟนกันแชทสุดท้ายที่คุยคือเทอคนนั้นเป็นคนขอเรากลับมาเป็นแฟนเอง.. ไม่มีข้อความเลิกไม่มีข้อความทะเลาะจนเรากลับ​ไปถามในแชทกลุ่​มว่า" ก็..เราเป็นแฟนเทอไม่ใช่หรอ?เทอเป็นคนกลับมาเอง"แล้วเทอก็ตอบข้อความที่ทำให้ผมสะดุ้งจนน้ำตาไหลด้วยข้อความที่ว่า"ใครคบด้วยประสาทเปล่ามายเฟรน~🤨เลิกกันแล้ว"เราตกใจจนพูด​ไม่ออกน้ำตาไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตกพอตั้งสติ​ได้3นาทีกว่าๆก็พิมพ์​กลับไม่พร้อมน้ำตาว่า"อ้าวหรอ5555ก็เทอไม่ได้บอกนิว่าเลิกกันเราก็เข้าใจผิดสิคิดไม่เองเลยเห็นมั้ยเนี่ยะ5555😂" เราแสร้งว่าเป็นเรื่องขำๆไม่คิดไรมากแต่ณวินาที​ที่พิมพ์​เสร็จ​เราปิดการแจ้งเตือน​ทุกอย่างไม่อยากรับรู้​อะไรนั้งร้องไห้จนผ้าห่มเปียก​อยากจัดความรู้สึก​ออกไปแต่ก็ตัดใจไม่ได้สักทีตอนนี้เราขอสาบานต่อใครก็ได้คนที่อ่านกระทู้​นี้อยู่ก็ได้ว่าเราไม่คิดจะมีแฟนอีกเราไม่อยากเปนสุนัขที่อยู่ในคาเฟ่ที่ถูกฝึก​ให้ตายใจรับลูกค้าที่แวะอย่าง​เป็น​มิตรแล้วลูกค้า​ก็ไปแล้วช่วยบอกเราทีว่าเราควรทำยังไงต่อไปดีกับความรู้สึก​นี้เรารู้ว่าตัวเองไม่หมาะกับความรักที่หวานจนเอียนพวกนี้เลย