สวัสดีดีครับผมมีเรื่องอยากระบาย และต้องการคำแนะนำครับ ผมเรียนอยู่ช่วง ป.ตรีที่ต้องฝึกงานเป็นระยะเวลา 1 ปีครับ (เคยฝึกมาได้ 3 เดือนอีกโรงงาน แล้วต้องออกเพราะติดโควิด หลังจากติดโควิดก็ต้องหาที่ฝึกงานใหม่ ซึ่งเป็นโรงงานที่ทำอยู่ ณ ปัจจุบันผมทำได้ 5 เดือนแล้ว) โรงงานที่ผมทำนั้นทำเกี่ยวกับงานโครงสร้างตึก อาคาร บ้าน (ไม่ใช่ด้านที่ผมถนัด) ผมทำในตำแหน่งที่ผมก็ไม่รู้ว่าเรียกว่าอะไร หน้าที่ที่ต้องทำในสถานะเด็กฝึกงานเลยคือ 1)นำแบบที่วิศวะทำ มาดึงเส้นบอกขนาด 2) เตรียมชิ้นส่วนต่างๆ ของโปรเจคนั้นๆ เช่น ไฟล์ตัด บีม เพลท และต้องค่อยดูว่าของมีมั้ย ขาดเหลืออะไร อยู่ตรงไหน ถ้าไม่มีคนไปเอาของผมก็ต้องไปจัดเตรียมให้ 2) เป็นคนจ่ายงาน 3) เป็นคนติดตามงาน เช็คว่าของอยู่ไหนแล้ว ประกอบหรือยัง เชื่อมหรือยัง ของออกได้วันไหน ทำสีเสร็จวันไหน ส่งของวันไหน ติดตั้งวันไหน มันมีกำหนดการคือ วันที่ส่งของและติดตั้ง ต้องทำให้ได้ตามแผน 4) เป็นคนยกเพลทไปเจาะรู ทำสี(ต้องวางเรียงให้ช่างสีไม่งั้นงานไม่ทัน) แค่นี้ผมคนเดียวก็ทำแทบจะไม่ทัน แต่ก็ยังโดนกดดันเร่งงานผมมาจนผมรู้สึกว่าทำไม่ทันสักอย่างเพราะทำหลายอย่างพร้อมๆกันโดยไม่มีประสิทธิภาพเลย แล้วจัดการอะไรไม่ได้ดั่งใจเลย มั่วซั่วไปหมด แล้วตอนนี้ยิ่งหนักกว่านั้น QC ก็ดันมาลาออก จากมีคนช่วยตามงานเช็คความถูกต้องของงาน กลับต้องมาทำเองทั้งหมดในโรเจคที่ผมดูแล (5 เป็น QC ) มันทำให้ผมนั้นวิตกกังวลมาก กลัวทำไม่ทัน กลัวทำพลาด  งานที่เร่งๆทำก็โดนงานที่เร่งกว่ามากแทรกเป็นประจำ ต้องคอยมาตอบทำถามเดิมๆ ของได้ยัง เสร็จยัง ไปถึงไหนแล้ว ขอบอกไว้อย่างนึงว่า ตอนนี่คือรู้สึกได้เลยว่า เป็นคนขี้ลืมมากกกกกกกก จากที่โดนมาเต็มๆ 5 เดือน โปรเจคที่ผมเป็นคนดูแลตอนนี้มี 3-4 โปรเจค เล็กใหญ่ปนกันไป หนำซ้ำโปรเจคจบ ป.ตรี ก็ต้องทำเวลาเหลือ 1 เดือนแต่ยังคาที่ บท 3 ทำให้ทุกด้านมันกดดันไปหมดเลย ในหัวมีแต่เรื่องงาน ถึงแม้วันหยุดก็อดคิดถึงมันไม่ได้เลย พยายามคิดทบทวนตัวเอง และจัดลำดับว่าทำอะไรก่อนหน้าหลังทกุๆวัน ซึ่งมันทำให้ผมนั้นกดดันตัวเองเป็นอย่างมาก ท้ออย่างมาก เหนื่อยมาก ติดลบกับตัวเอง เพราะไม่เคยเป็นอย่างที่คิดเลย สถานะตอนนี้เลยคือ ทำหลายหน้าที่ และรอวันพังทลาย (ผมไม่อยากให้มันพังเลย) วิศวะเขาก็บอกวิธีการครับว่าต้องทำอะไรยังไง แต่สิ่งที่เขาพูดกับความเป็นจริงของผมมันไม่ใกล้กันเลยครับ