ขอพื้นที่​(ระบาย)

"อยู่ภายในใจเป็นหมื่นล้านคำ"
ประโยค​นี้ที่เกิดขึ้นทุกวันในชีวิตประจำวัน​ ทั้งในเวลาการทำงานและเวลาส่วนตัวที่ไม่เคยมีอยู่จริง
เราก้าวเข้ามาเป็นครูระบบ​  โดยไม่ได้จบครูโดยตรง​ แต่หลงรักและศรัทธา​ใน
อาชีพนี้มากๆ​ โลกสวยว่าจะได้เข้ามาสอนเด็กๆ​ให้มีความรู้​ ได้เติบโตเป็นคนดี...แต่แล้ว......ทุกอย่างพังทลาย
-นโยบายล้านแปดที่สั่งลงมาโดยลืมบริบทของแต่ละพื้นที่
-ทุกอย่างคือสมัครใจ​ ตามความพร้อมแต่สุดท้ายคล้ายๆบังคับ
-ลดเอกสาร... แต่ท้ายสุดกะวนอยู่ที่เอกสาร
-คุณภาพของผู้เรียนเกิดขึ้นที่แผ่นกระดาษ
-เด็กป.4 อ่านหนังสือไม่ออกโทษครู​ป.3
เด็กป.2 เขียนตัวอักษรผิดทิศโทษครูป.1
-เด็กฉลาดผลงานฉัน... เด็กไม่ผ่าน.. ผลงานครูอนุบาล
-ไปรร.ช้า​ (7.30)ขาดความรับผิดชอบ​ อีกคนมารร.สาย (8.30)... เจ้าหน้าที่.... ไม่เป็นไร
-ประเมิน​ นิเทศ​ .... นิเทศ​ ประเมิน​  วนๆไป​  ไม่ต้องสนใจสถานการณ์​
-ผู้ปกครอง​กลัวโควิดที่โรงเรียนให้ลูกเรียนอยู่บ้านแต่..... พอโทรตามมารับเงินบอกอยู่นอกพื้นที่ให้ช่วยโอน
-ไม่ตีเด็ก....ไม่ใช้คำหยาบ...(อย่าพลาดเด็กอัดเสียงถ่ายคลิปแชร์จะซวย)​ แต่เด็กปีนเกลียวไม่เกรงใจ​ ทำใจสอนไปก็โดนเถียงกลับ
.....​คงมีอีกเป็นล้านคำแหละ​  ที่จุกอก
กลับบ้านมาไม่เคยได้นอนหลับสบาย.... ไหนจะตรวจการบ้าน... ไหนจะใบงาน.... ไหนจะงานเอกสาร...... ซึ่งสุดท้ายก็คงต้องเป็นเช่นนี้ต่อไป..... เวลาเปลี่ยนแปลงทุกอย่างไปแล้วจริงๆ​  จากวิชาชีพครูที่อาจจะเหลือแค่อาชีพครู...
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่