สวัสดีค่ะ เพิ่งเคยเขียนกระทู้ครั้งแรกเลย เราอยู่ชั้นม.3 ปีนี้จะอายุ 16 ค่ะ บอกก่อนว่าเรื่องที่เล่าคือเรื่องจริงทั้งหมดนะคะ อาจจะเล่าแปลกๆเพราะไม่อยากนึกถึงให้ปวดหัวตอนนี้ค่ะ ขอโทษล่วงหน้านะคะ

เกริ่นก่อนว่า จริงๆเรามีความกลัวเกี่ยวกับการโดนจ้องหรือเป็นศูนย์กลางสายตาอยู่ค่ะ แบบว่า เราโดนจ้องจากคนทั้งห้องแล้วจู่ๆเราคุมความรู้สึก อารมณ์ตัวเองไม่ได้จนร้องไห้ออกมาเองค่ะ เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ 9 ขวบแล้ว และเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆด้วยตัวเองค่ะ แต่ช่วงตั้งแต่สิงหาคม-กันยายนปีที่แล้ว เราเริ่มมีอาการแปลกๆค่ะ ทั้งเครียด ปวดหัวรุนแรงมาก หลายครั้งก็คุมอารมณ์โกรธ เสียใจไม่ได้ ซึม วิตกกังวลตลอดจนหลุดโฟกัสการเรียนค่ะ คือเราเป็นแบบนี้จนเรียนไม่ไหวเลยค่ะ เราไล่อ่านบทความตามเน็ตหลายอย่าง ปรึกษาพี่ที่เคยมีเพื่อนเป็นซึมเศร้ามาก่อน พี่บอกว่าเราในตอนนั้นอาการเริ่มท่าไม่ดีแล้ว ควรปรึกษาจิตแพทย์ได้แล้ว เราเลยตัดสินใจไปปรึกษาแม่ค่ะ แต่แม่ก็ตอบมาว่า  ้"เราไม่ได้เป็นอะไรหรอก เราแค่คิด มโนไปเองว่าตัวเองป่วย" เราก็อยากเชื่ออย่างงั้นค่ะ แล้วแม่ก็ไม่พาเราไปหาจิตแพทย์จริงๆ ตอนนั้นคือช่วงต้นตุลา เราก็พยายามทำตัวปกติ ทำทุกอย่างให้ปกติเหมือนไม่มีอะไร แต่ยิ่งแย่กว่าเดิมค่ะ เรายิ่งปวดหัว เครียดกว่าเดิม และกลัวสิ่งรอบตัวกว่าเดิมค่ะ เราเริ่มคุมตัวเองไม่ได้บ้างตอนโกรธ มันรุนแรงถึงขั้นที่เราเกือบหยิบมีดฟันหลาน 3 ขวบแล้วค่ะ แล้วพอรู้สึกตัว อาการที่เป็นคือหายใจหอบ ตัวสั่น ร้องไห้ไม่หยุดเลยค่ะ เราวิตกกังวลเรื่องนี้จนเก็บกด ไม่กล้าพูดบอกแม่หรือบอกคนรู้จักจริงๆสักคนเลยค่ะ เพราะเราเคยบอกเหตุผลนี้ให้ครูฟัง ครูก็ด่ากลับมาว่า "เราก็แค่อ้าง เราแค่ติดเกมส์ ทำตัวตามการ์ตูน ดูการ์ตูนมากไป" เรารู้สึกตันมากจริงๆค่ะ จนตอนนี้ล่าสุด เรากลับมาเรียนออนไซต์แล้ว อาการตอนนี้ยํ่าแย่ลงเรื่อยๆ หนักกว่าตอนก่อนอีกค่ะ ช่วงกลางดึก หลายครั้งเรารู้สึกโหวงมาก หยิบใบมีดออกมาลงมือกับแขนตัวเอง ทำแบบนี้ติดต่อมาเดือนนึงแล้วค่ะ และอาการกลัวสายตาที่เรากล่าวข้างต้นก็กลับมาอีกแล้วค่ะ เหตุการณ์นี้เพิ่งเกิดสดๆร้อนๆเลย คือเมื่อไม่กี่วันก่อนเราไปเรียนออนไซต์ ด้วยความที่รู้ว่าตัวเองน่าจะแบกรับความกดดันจากคำถามหลายๆอย่างไม่ไหว เลยไปพูดกับครูที่ปรึกษาก่อนค่ะว่าเราเป็นอะไรบ้าง แต่ไม่ทันไร วันนึงเราโดนครูตะโกนถามเรื่องเกรดตกกลางห้องด้วยความเป็นห่วง แน่นอนค่ะ เพื่อนทั้งห้องจ้องที่เราคนเดียว ครุก็พูดกดดันให้เราตอบว่าทำไมให้ได้ ตอนนั้นเราพยายสมตีเก๊กหน้าไม่สนใจทำหูทวนลมมาก แต่รับรู้หมดค่ะ เพื่อนก็ไม่หยุดจ้องเราอีก บางคนก็เข้ามากดดันถาม เราตอนนั้นโคตรพยายามเก๊กเลยค่ะ จนกริ่งดังนั่งที่ ระหว่างเรียนเพราะเรื่องก่อนหน้านั้น จู่ๆเราแน่นอกอยากอาเจียนขึ้นมา ปวดหัวจี๊ดทรมาณตลอดชั่วโมงเลยค่ะ เราทนไม่ไหวเลยเดินไปห้องพยาบาล สรุปคือไข้ขึ้นสูงค่ะ จู่ๆคือไข้ขึ้นขึ้นมาเลย เลยให้เหตุผลนี้อ้างอยู่ห้องพยาบาลไปได้ พอได้อยู่คนเดียวตอนนั้น เรานอนตัวสั่น จากตัวร้อนเป็นตัวเย็นวาบ นอนหอบร้องไห้ไม่หยุดจนหลับไปค่ะ ตอนนี้เรากังวลมากค่ะว่าเราเป็นอะไรจริงๆไหม เราคิดไปเองหรอ หรือเราวิตกกังวลไปเอง เราควรคุยกับแม่จริงจัง หรือทำยังไงดีคะ เรากลัวผลลัพธ์ทุกอย่างเลย กลัวถ้าบอกแม่ แม่จะว่าเราติดคอมติดเกม... ถ้าเราไม่พูดต่อไป เราอาจจะหนักกว่านี้จนเกินเยียวยาแล้ว ใครที่เห็นกระทู้อยากให้ช่วยเราหน่อยจริงๆค่ะ....