คือว่า พ่อกับแม่เราเลิกกัน เราอยู่กับพ่อมาแต่เด็ก โดนญาติตัวเองรวมถึงพ่ออนาจารตอนเด็กๆแต่เราไม่กล้าพูดให้ใครฟัง เคยโดนสามีของน้าลวนลามครั้งหนึ่งตอนนั้นอยู่ ป6.เราบอกน้า แต่น้ากลับว่าเพราะเราแรด หลังจากนั้นเราไม่เคยบอกใครอีกเลย ชีวิตวัยเด็กและวัยรุ่นของเราพัง เราใจแตกมีแฟนเพราะคิดว่าการมีแฟนจะทำให้หลุดพ้นจากคนพวกนี้เรื่องน่าอับอายพวกนี้ เราใช้ชีวิตแบบโดดเดี่ยวเปลี่ยนแฟนบ่อยไม่เคยอยู่บ้านอีกเลย ติดคุก จนพ่อแม่ญาติพี่น้องคนในหมู่บ้านก็มองเราเป็นคนไม่ดี หลายเรื่องที่เจอมันทำให้เราโทษแม่ที่ไม่พาไปอยู่ด้วยตอนนี้เราโตแล้วยังรักแม่ต้องการแม่ แต่แม่ก็ยังไม่เคยสนใจเรา เวลาเรามีปัญหาเรื่องเงินแม่แทบไม่ช่วย แม่กลับคาดหวังอยากให้เราไปอยู่ด้วยไว้ดูแลแกยามแก่เฒ่า แกจะชอบสอนให้เราดูแลพ่อแม่แล้วจะได้ดี แกก็ดูแลตายายอย่างดีเช่นกัน เราอยากรู้ว่า ถ้าคิดว่าการดูแลพ่อแม่แล้วจะเจริญซึ่งมันก็จริงและเป็นเรื่องที่ดี แต่ว่า..แล้วลูกที่คุณคลอดเขาออกมาใช้ชีวิตบนโลกนี้ล่ะ ตอนเขาเจริญเติบโตใครควรดูแลเขาเหรอ ปล่อยไว้ให้โตเองตามธรรมชาติแบบนั้นเหรอ ทุกวันนี้เราเป็นโรคซึมเศร้า แต่ครอบครัวกลับว่าเราแสดงละครดราม่า เหมือนกับว่าชีวิตของเรามันเหมาะกับความตายอย่างเดียวเลยใช่ไหมคะ