สวัสดีค่ะ นี่เป็นประสบการณ์ที่เราพบเจอมากับตัว เคยเล่าเรื่องราวพวกนี้ให้เพื่อนฟังอยู่บ้าง วันนี้จะรวบรวมเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมาให้ฟังกันนะคะ
เรื่องราวจุดเริ่มต้น น้าสาวเราแกเป็นสาวโสดหน้าตาดีค่ะ อายุราวๆ40กว่าๆ อยู่คนเดียวแถวบางนา เป็นโรคซึมเศร้า แกบอกกับที่บ้านว่าเครียดเรื่องงานอยากลาออกโดนกลั้นแกล้ง แต่บางคนก็บอกว่าแกอกหัก
ตอนนั้นเราอยู่ประมาณม.5น่าจะได้ เรานั่งรถเมล์กลับบ้านอยู่ๆในสมองมันก็คิดไปเอง เหมือนเห็นภาพอะคะว่าน้านอนร.พ. พอสักพักแม่ก็โทรมาบอกว่ารีบกลับจะไปร.พ.น้าเข้าร.พ. เราก็เอะใจเห้ย!! เรื่องจริงหรอว่ะ??
หลังจากนั้นก็รู้ว่าน้าเป็นโรคซึมเศร้า แม่จึงให้น้ามาอยู่ด้วยที่บ้านเราที่จ.นนท์ จากบ้านเราไปทำงานที่รพ.แถวบีทีเอสสนามเป้า น้าก็ไม่อยากมาหรอก แต่ก็ต้องมาเพราะอยู่คนเดียวไม่ได้ จากที่ร่าเริง เป็นตัวเรียกเสียงฮาให้คนในครอบครัว กลับกลายเป็นคนบ้าในสายตาใครๆ นอนซึมมีเสียงกระซิกๆร้องฮือๆ ไม่พูดคุยกับใคร นั่งซึม กินน้อย จนบางทีเรารำคาญมากๆ วันไหนน้ากลับบ้านที่บางนาเราจะสบายใจ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะน้ามาแย่งที่นอนเรา เราเลยต้องลงไปนอนพื้น (เรารู้ว่าคิดแบบนี้มันไม่ถูก เราแย่มากเลยใช่ไหม ย้อนมาตอนนี้โคตรรู้สึกผิดเลย อย่าทำตามนะ ผู้ป่วยโรคซึมเศร้าควรได้รับการเอาใจใส่มากกว่านี้ เราอาจยังเด็กและไม่รู้ว่าคืออะไรสมัยนั้นโรคนี้ไม่ได้เป็นที่รู้จักมากนัก)
หลังจากนั้นญาติๆทุกคนพร้อมช่วยเหลือน้า ลุงป้ามาหาที่บ้านเรา พาไปทำบุญ แม่พาไปดูหมอ ร่างทรง พาไปหาพระ ใครว่าที่ไหนดีพาไปหมด พอพาไปหาจิตแพทย์น้าก็จะไม่ยอมไป โกรธแม่เราไปหาว่าเค้าเป็นบ้า แต่ก็ไปหาที่รพ.เค้าทำงานอยู่นั้นแหละ
มีครั้งนึงขณะเรานั่งดูทีวีอยู่... แกนั่งเขียนอะไรที่เก้าอี้ไม้ เราก็ไม่ได้สนใจ แล้วก็ร้องไห้ พอแม่เราไปดู ก็ร้องไห้ ปรากฎว่าเป็น "จดหมายลาตาย"
"ทำไม ทำไม ทำไมคิดอย่างงี้ หะ" 2พี่น้องกอดคอกันร้องไห้ ตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูก ร้องไห้ไปด้วยเลย โทรบอกลุงป้าก่อนเลย แล้วพ่อกะแม่ก็พาไปหาหมอไปนอนโรงพยาบาลมาคืนนึง หมอก็ให้กลับ
น้าเรามาอยู่กับที่บ้านเราได้ราวๆ3-4เดือน 2-3อาทิตย์ทีนึงแกก็จะกลับบ้านที่บางนา แต่พอไปก็เกิดเรื่องขึ้น!!
แกเก็บตัวอยู่ในบ้าน ไม่ยอมรับโทรศัพท์ ใครไปเคาะก็ไม่เปิดประตู แม่เราโทรจนโมโห พอน้ารับเท่านั้นแหละ แม่เราด่าเป็นชุด!!! "ทำไมทำอย่างงี้รู้ไหมเป็นห่วง" น้าสาวเราก็ได้แต่ร้องไห้และขอโทษ
บางอาทิตย์แม่ก็ไปด้วย บางทีก็ไม่ได้ไปเพราะแม่เราต้องทำสมุดพกเด็ก(แม่เป็นครู) ไม่รู้ทำไมตอนนั้นเรามั่นใจยังไงน้าก็ต้องตาย รู้สึกว่าเค้าต้องตายอะ
ลางสังหรณ์ก่อนตาย เรื่องแปลกๆหลังตาย มโนภาพแปลกๆที่กลายเป็นจริง
เรื่องราวจุดเริ่มต้น น้าสาวเราแกเป็นสาวโสดหน้าตาดีค่ะ อายุราวๆ40กว่าๆ อยู่คนเดียวแถวบางนา เป็นโรคซึมเศร้า แกบอกกับที่บ้านว่าเครียดเรื่องงานอยากลาออกโดนกลั้นแกล้ง แต่บางคนก็บอกว่าแกอกหัก
ตอนนั้นเราอยู่ประมาณม.5น่าจะได้ เรานั่งรถเมล์กลับบ้านอยู่ๆในสมองมันก็คิดไปเอง เหมือนเห็นภาพอะคะว่าน้านอนร.พ. พอสักพักแม่ก็โทรมาบอกว่ารีบกลับจะไปร.พ.น้าเข้าร.พ. เราก็เอะใจเห้ย!! เรื่องจริงหรอว่ะ??
หลังจากนั้นก็รู้ว่าน้าเป็นโรคซึมเศร้า แม่จึงให้น้ามาอยู่ด้วยที่บ้านเราที่จ.นนท์ จากบ้านเราไปทำงานที่รพ.แถวบีทีเอสสนามเป้า น้าก็ไม่อยากมาหรอก แต่ก็ต้องมาเพราะอยู่คนเดียวไม่ได้ จากที่ร่าเริง เป็นตัวเรียกเสียงฮาให้คนในครอบครัว กลับกลายเป็นคนบ้าในสายตาใครๆ นอนซึมมีเสียงกระซิกๆร้องฮือๆ ไม่พูดคุยกับใคร นั่งซึม กินน้อย จนบางทีเรารำคาญมากๆ วันไหนน้ากลับบ้านที่บางนาเราจะสบายใจ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะน้ามาแย่งที่นอนเรา เราเลยต้องลงไปนอนพื้น (เรารู้ว่าคิดแบบนี้มันไม่ถูก เราแย่มากเลยใช่ไหม ย้อนมาตอนนี้โคตรรู้สึกผิดเลย อย่าทำตามนะ ผู้ป่วยโรคซึมเศร้าควรได้รับการเอาใจใส่มากกว่านี้ เราอาจยังเด็กและไม่รู้ว่าคืออะไรสมัยนั้นโรคนี้ไม่ได้เป็นที่รู้จักมากนัก)
หลังจากนั้นญาติๆทุกคนพร้อมช่วยเหลือน้า ลุงป้ามาหาที่บ้านเรา พาไปทำบุญ แม่พาไปดูหมอ ร่างทรง พาไปหาพระ ใครว่าที่ไหนดีพาไปหมด พอพาไปหาจิตแพทย์น้าก็จะไม่ยอมไป โกรธแม่เราไปหาว่าเค้าเป็นบ้า แต่ก็ไปหาที่รพ.เค้าทำงานอยู่นั้นแหละ
มีครั้งนึงขณะเรานั่งดูทีวีอยู่... แกนั่งเขียนอะไรที่เก้าอี้ไม้ เราก็ไม่ได้สนใจ แล้วก็ร้องไห้ พอแม่เราไปดู ก็ร้องไห้ ปรากฎว่าเป็น "จดหมายลาตาย"
"ทำไม ทำไม ทำไมคิดอย่างงี้ หะ" 2พี่น้องกอดคอกันร้องไห้ ตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูก ร้องไห้ไปด้วยเลย โทรบอกลุงป้าก่อนเลย แล้วพ่อกะแม่ก็พาไปหาหมอไปนอนโรงพยาบาลมาคืนนึง หมอก็ให้กลับ
น้าเรามาอยู่กับที่บ้านเราได้ราวๆ3-4เดือน 2-3อาทิตย์ทีนึงแกก็จะกลับบ้านที่บางนา แต่พอไปก็เกิดเรื่องขึ้น!!
แกเก็บตัวอยู่ในบ้าน ไม่ยอมรับโทรศัพท์ ใครไปเคาะก็ไม่เปิดประตู แม่เราโทรจนโมโห พอน้ารับเท่านั้นแหละ แม่เราด่าเป็นชุด!!! "ทำไมทำอย่างงี้รู้ไหมเป็นห่วง" น้าสาวเราก็ได้แต่ร้องไห้และขอโทษ
บางอาทิตย์แม่ก็ไปด้วย บางทีก็ไม่ได้ไปเพราะแม่เราต้องทำสมุดพกเด็ก(แม่เป็นครู) ไม่รู้ทำไมตอนนั้นเรามั่นใจยังไงน้าก็ต้องตาย รู้สึกว่าเค้าต้องตายอะ