เรื่องมีอยู่ว่าช่วงหลังๆผมเห็นแต่ข่าวการฆ่าตัวตายของคนซึ่งเกิดจากโรคซึมเศร้า เลยสงสัยว่า ทำไมการฆ่าตัวตายถึงเป็นบาปถึงแม้จะไม่ได้ทำให้คนอื่นเดือดร้อน แล้วครอบครัวผมก็บอกว่ามันที้งให้ครอบครัวเสียใจและผิดศิลข้อ1-ห้ามษ่าสัตว์ ผมก็กระจ่างประมาณนึง และพอผมเดินจงกรมทุกวันเพราะรู้เลยว่ามีประโยชน์กับผมและมนุษยชาติเพราะเราจะอยู่กับตัวเองตลอดเวลา ไม่ส่งจิตออกนอก แล้วพอผมทำเสร็จก็ส่งการบ้านพระอาจารย์ผม แล้วผมก็ถามคำถามที่สงสัยว่า "ทำไมการฆ่าตัวตายถึงเป็นบาปถึงแม้จะไม่ได้ทำให้คนอื่นเดือดร้อน" อาจารย์ก็ประมาณว่า "จริงๆมันไม่บาปแต่จิตสุดท้ายคือความทุกข์แล้วพอตายไปจิตเราก็ยังอยู่กับความทุกข์ ไม่ปล่อยวาง" ก็เข้าใจมากขึ้น แต่ก็มาสะดุดว่า "จริงๆมันไม่บาป" เลยถามตัวเองว่า ถ้าไม่บาป แสดงว่ามันก็แค่เกี่ยวกับการกระทำไม่ดีต่อตัวเรา แต่บาปก็เกี่ยวกับศีล5นิ มันไม่บาปตรงไหน ผมก็ไม่กล้าแย้งพระอาจารย์เพราะกลัวความเห็นไม่ตรงกันแถมแม่ศรัทธาพระอาจารย์มาก