เมื่อตอนเย็น นั่งกินข้าวแม่ก็พูดถึงเรื่องคนอื่น แล้วเราก็บอกว่า เราจะพูดเรื่องนี้ทำไม รอดูวันข้างหน้าดีกว่าว่าจะทำได้ไหม แล้วแม่ก็บอกว่า กูนี่พูดถึงคนของไม่ได้เลยเนาะ ต่อไปนี้กูจะไม่พูดถึงมัน มันจะไปตายไหนก็ไป ซึ่งคำนี้ถึงเขาไม่ด่าเราก็กระทบใจเรา(เป็นแพนิคโดนไล่ไปตายบ่อยมากเลยกลัว) เราเลยบอกว่าไม่ว่าเขาจะเป็นญาติเรา หรือ ไม่ใช่ เราก็ไม่ควรพูดแบบนี้เลย ถ้าเขาไว้ใจเราแล้วมาพูดแบบนี้เขาจะเสียความรู้สึกเอา แม่ก็หาว่าเราปกป้องคนอื่น(แม่เคยบอกไม่ให้เราดูถูกคนอื่นเพราะแม่ไม่ชอบเราก็ไม่อยากให้แม่เป็นแบบนั้น) แล้วแม่ก็พูดประชดยาวๆเลยค่ะเชิงแซะๆ เราเสียใจมากๆจนวิ่งหนีขึ้นห้องแต่ ดันปิดประตูดังเพราะลมในห้องมันพัดเข้ามาเขาจึงคิดว่า เราปิดประตูแรงใส่ เราก็แพนิคขึ้นอยู่แล้ว กลัวแม่มาด่า แล้วแม่ก็หาลูกกุญแจไขห้องมาด่าจริงๆค่ะ แล้วก็คงเป็นสิ่งที่เรารู้สึกผิดคือ เรากรี้ดค่ะ คือเราคุมตัวเองไม่อยู่เรากลัวมาก เขาก็บอกว่า เรามันแย่ เด็กเ_ว  แบบเยอะมากๆ เราเลยขอร้องให้เขาเลิกด่า เราร้องไห้ เพราะเราเจ็บใจมากๆ เราวิ่งจนมุมห้อง อยู่ดีๆเขาก็กราบเท้าเราเฉยเลย มันทำให้เรารู้สึกแย่ไปใหญ่ เราแค่ขอให้เขาเข้าใจ มันต้องประชดกันขนาดนี้เลยหรอคะ ลูกเป็นแพนิค ไม่อยากให้พูดเรื่องตาย เป็นเรื่องที่เราขอแต่แรก เราผิดมากใช่ไหมคะ มันรู้สึกแย่มากๆแล้วเขาก็เริ่มมาด่าเริ่มกดดันเราเริ่มเขย่าตัวเรา ณ ตอนนั้นคือกลัวมาก เลยกดโทรไปหาย่าพยายามไม่ร้องไห้ให้เขาได้ยิน แล้วแม่ก็บอกว่า ที่ย่า ที่ปู่ ที่ทุกคนเป็นแบบนี้ก็เพราะเรา เรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอคะ ที่ผ่านมายังชมว่าเราทำดีมาตลอด ตื่นแต่เช้า ขายของช่วย ไม่เคยขัดไม่เคยบ่นเลยค่ะ ทำงานบ้าน แต่เราอยากรู้แค่ว่า เราผิดมากใช่ไหมคะ? ที่ต้องการให้แม่เข้าใจในโรคที่เราเป็น? แล้วเราจะบาปไหมคะ แล้วควรต้องทำยังไงต่อ?