บอกเลยที่ผ่านมารู้สึกเจ็บปวดทรมานมากจริงๆ
ได้เเต่ตั้งคำถามกับตัวเองอยู่เรื่อยๆว่าทำไม ทำไม ทำไมถึงเป็นเเบบนี้ไม่เข้าใจต้องทนไปอีกนานไหม เมื่อไหร่ความสุขของเราจะกลับมา จากที่รอยยิ้มของเราที่สดใสเเต่ก่อน ตอนนี้มันจางหายไปหมดเเล้วอีกอย่างครอบครัวก็ไม่ใช่เซฟโซนที่ดีที่สุดในทุกๆเรื่องหรอกตัดปัญหาบางอย่างออกไปจากชีวิตได้ก็จะตัด ที่เเกล้งยิ้มเเกล้งมีความสุขอยู่ทุกวันนี้นั้นก็เป็นเพราะว่าเราฝืนต่างหากภายใต้รอยยิ้มอาจซ่อนน้ำตา ซ่อนความทุกข์เพียงเเต่เราไม่สามารถบอกใครได้ว่าอึดอัดมากเเค่ไหนไม่สามารถที่จะอธิบายเป็นคำพูดออกมาได้เเล้วก็ไม่อยากร้องไห้ให้ใครเห็น ไม่อยากให้คนรอบข้างเห็นเราในมุมนี้กลัวเขาเป็นห่วงทำได้เเค่เก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้คนเดียวร้องไห้คนเดียว เเอบไปนั่งเสียใจคนเดียวน้อยใจคนเดียวอยู่ตลอดมันไม่เชิงว่าเหงาหรอกเเต่เราเเค่อยากระบายมันออกมาเฉยๆเหนื่อยนะในเเต่ละวันไม่รู้ว่าวันหนึ่งเราต้องเจออะไรบ้าง อยู่มหาลัยนั่นหรอเพื่อนเเทบน้อยมากฉันรู้สึกมาตลอดว่าฉันเหมือนอยู่ตัวคนเดียวต้องคอยบอกใจให้ชินเสมอว่าเราเองก็อยู่คนเดียวได้ ฉันไม่ค่อยอยากจะอยู่บนโลกใบนี้เท่าไหร่ โลกมันกลมซับซ้อนโหดร้ายมากกว่าที่ฉันเห็นเยอะซะอีกได้เห็นอะไรหลายๆอย่างเเต่เเค่อยากหนีไปไกลๆเเค่นั้นฉันควรจะที่จะอยู่อีกโลกหนึ่งมากกว่าโลกที่ฉันต้องการคืออยากจะให้มันมีความสุขอยากให้ท้องฟ้าสวยสดใสในทุกๆวันเเต่จะมีสักวันไหมเเค่นั้นเเหละได้เเต่รอให้เวลามันมาถึงเเค่นั้นยากมากๆเลยเเหละร้องไห้มากี่ครั้งเสียใจมากี่ครั้งน้อยใจมากี่ครั้งทุกข์มากี่ครั้งครั้งนี้ก็คงนับไม่ถ้วนฉันต้องพยายามอยู่เรื่อยๆที่จะเข้มเเข็งต่อหน้าคนอื่นทุกครั้งไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามเเต่จะมีสักกี่คนที่จะถามเราว่า เหนื่อยไหม ไหวไหม โอเคบ้างหรือเปล่า ฉันต้องการที่จะกอดใครสักคนเเล้วร้องไห้ออกมาอยากให้เขารู้ว่าเราก็เจ็บปวดมากเเค่ไหนที่สำคัญการกอดเป็นการชาร์จพลังงานไปในตัวเเค่นั้นการกอดคือทุกสิ่งทุกอย่างไม่ว่าจะใครก็กอดได้ไหมดเเต่เเล้วมันไม่มีทางที่จะเป็นเเบนั้นได้เลย ได้เเต่กอดตัวเองปลอบใจตัวเองไปวันๆว่าไม่เป็นไรนะ ทำดีที่สุดเเล้วเก่งมากๆให้อ้อมกอดตรงนี้คือเพื่อนของเราคนหนึ่ง พยายามมองโลกในเเง่บวกอยู่นะเเต่บางทีมันก็อดคิดในด้านลบไม่ได้เอาจริงๆต้องการใครสักคนที่เขาเข้าใจความรู้สึกเราไม่คอยซ้ำเติม บอกเลยว่ากำลังใจในตอนนี้ค่อยๆทดถอยลงอยู่เรื่อยๆล้มเเล้วลุกเหมือนเดิมตลอดเคยคิดจะยอมเเพ้อยู่นะบางครั้งจนถึงทุกวันนี้ฉันยังโทษตัวเองเลยว่าฉันมันไอ่คนขี้เเพ้!! คนอื่นชอบเอาตัวเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นเสมอมันทำให้เราขาดความเชื่อมั่นใจตัวเองไปเลยเเละฉันเองมันก็"ต่ำตมสู้คนอื่นเขาก็ไม่ได้หรอก"คือคนที่ไม่เคยเจอเหตุการณ์นี้กับตัวเขาก็จะไม่มีวันรับรู้ถึงความรู้สึกเเละเข้าใจเราง่ายๆหรอกมีเเต่จะนินทาลับหลังด้วยซ้ำไปต่อหน้าอีกอย่างลับหลังอีกอย่างเจอมาหลายประเภทเเล้วเเค่คิดที่จะปล่อยวางไม่สนใจเฉยๆเพราะขี้เกียจพูด เหนื่อยใจเปล่าๆ
เวลาเหนื่อยเจอเรืองเเย่ๆไม่ดีมาเราก็อยากทิ้งลงตัวนอนร้องไห้ในห้องนะไม่ก็คงอาจจะเป็นห้องน้ำที่เราเลือกที่ใดที่หนึ่งที่เราได้เลือกเอาไว้เเต่อย่าร้องไห้ใครได้ยินละกัน เจ็บปวดเเค่ไหนก็ร้องไห้สุดเเล้วเช็ดน้ำตาซะปัดน้ำตาเเล้วยิ้มอย่างมีความหวังว่าทุกอย่างเดี๋ยวก็คงจะดีขึ้นเองเเหละให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์เเล้วกันเวลาจะช่วยเยียวเราในทุกๆสิ่งช่วงนั้นที่มีคนตำหนิดูถูกเหยียดหยามเราตอนนั้นก็บอกตัวเองว่า
ยอมรับความจริงซะบ้างอืมมันก็จริงนะอย่างที่หลายๆคนเคยบอกเเต่อยากสวนกลับไปจริงๆว่า?
เเล้วไงอ่ะ คนเรามันก็ไม่ได้เก่งทุกเรื่องหรอกบางคนก็เก่งเเต่ปากความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอดเขาจะฟังหรือเปล่าอันนี้ก็ไม่รู้นะเเต่จริงๆไม่มีใครเกิดมาเเล้วสมบูรณ์เเบบ100% หรอกทุกอย่างอยู่ที่ทัศนคติมุมมองที่สำคัญนะ ใครดีมาดีตอบใครร้ายมาเราก็ร้ายตอบเเต่อาจจะเเค่ไม่ใช้ความรุนเเรงอาจจะเเค่เลือกที่จะไม่ตอบโต้
สิ่งที่เราหวังมาตลอดคืออยากให้ทุกอย่างเป็นอดีตทั้งนั้นเเละควรที่จะเป็นบทเรียนให้กับตัวฉันเ องรวมถึงทุกๆคนด้วยอยากบอกว่าเลิกคาดหวังได้เเล้วยิ่งคาดหวังมากเกินไปมันก็ยิ่งไม่มีความสุขยิ่งเเต่จะเจ็บปวดเสียใจมากกว่าเพราะฉนั้น ฉันเองก็ควรที่จะปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างได้เเล้วเเหละค่อยๆลบมันออกไปจากหัวใจถึงเเม้ว่าเราจะรู้สึกว่าเเผลนี้เจ็บช้ำมากเเค่ไหนก็เถอะทุกอย่างต้องใช้เวลาไม่ต่างอะไรจากมีดที่มากรีดลงที่หัวใจหรอก มีคนๆหนึ่งบอกไว้ว่ายิ่งอยากลืมมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งกลับจำมากเท่านั้นเปรียบเสมือนขยะที่สกปรกที่เราไม่ยอมทิ้งมันนั่นเอง
เเต่เราก็ควรที่จะก้มหน้ายอมรับมันต่อไปทุกการกระทำไม่ว่าใครจะทำชั่วดีเลวยังไงสุดท้ายมันก็จะย้อนกลับมาหาที่ตัวคุณเอง เอาง่ายๆเพียงให้เราเปิดใจให้กว้าง สักวันเราจะตาสว่างเองจะได้เห็นบางสิ่งบางอย่างว่าอันไหนความจริงอันไหนเป็นสิ่งที่เรากังวล คิดเองเออเอง
ไม่ว่าผลสุดท้ายจะออกมายังไงเราก็ต้องยอมรับความจริงให้ได้เเละต้องเดินหน้าต่อไปขอเเค่เราอย่าท้อลองลุกขึ้นสู้อีกครั้งหนึ่งสำหรับใครที่เป็นเเบบเรา เราขอเป็นกำลังใจให้ทุกๆคนนะค่ะเราจะต้องเงยหน้ามองอย่างมีความหวังเเละต้องมีหัวใจที่เเข็งเเกร่งให้ได้✌✌💕💕❤❤💖💖💖💗💗
ด้วยความเป็นห่วงใยจาก
(นางสาวอลิสา คงเทียมศรี)
ระบายความรู้สึกเข้ามาอ่านกันเยอะๆนะค่ะ เเล้วคอมเม้นกันด้วยน๊าาว่าอ่านเเล้วรู้สึกยังไงบ้าง
ได้เเต่ตั้งคำถามกับตัวเองอยู่เรื่อยๆว่าทำไม ทำไม ทำไมถึงเป็นเเบบนี้ไม่เข้าใจต้องทนไปอีกนานไหม เมื่อไหร่ความสุขของเราจะกลับมา จากที่รอยยิ้มของเราที่สดใสเเต่ก่อน ตอนนี้มันจางหายไปหมดเเล้วอีกอย่างครอบครัวก็ไม่ใช่เซฟโซนที่ดีที่สุดในทุกๆเรื่องหรอกตัดปัญหาบางอย่างออกไปจากชีวิตได้ก็จะตัด ที่เเกล้งยิ้มเเกล้งมีความสุขอยู่ทุกวันนี้นั้นก็เป็นเพราะว่าเราฝืนต่างหากภายใต้รอยยิ้มอาจซ่อนน้ำตา ซ่อนความทุกข์เพียงเเต่เราไม่สามารถบอกใครได้ว่าอึดอัดมากเเค่ไหนไม่สามารถที่จะอธิบายเป็นคำพูดออกมาได้เเล้วก็ไม่อยากร้องไห้ให้ใครเห็น ไม่อยากให้คนรอบข้างเห็นเราในมุมนี้กลัวเขาเป็นห่วงทำได้เเค่เก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้คนเดียวร้องไห้คนเดียว เเอบไปนั่งเสียใจคนเดียวน้อยใจคนเดียวอยู่ตลอดมันไม่เชิงว่าเหงาหรอกเเต่เราเเค่อยากระบายมันออกมาเฉยๆเหนื่อยนะในเเต่ละวันไม่รู้ว่าวันหนึ่งเราต้องเจออะไรบ้าง อยู่มหาลัยนั่นหรอเพื่อนเเทบน้อยมากฉันรู้สึกมาตลอดว่าฉันเหมือนอยู่ตัวคนเดียวต้องคอยบอกใจให้ชินเสมอว่าเราเองก็อยู่คนเดียวได้ ฉันไม่ค่อยอยากจะอยู่บนโลกใบนี้เท่าไหร่ โลกมันกลมซับซ้อนโหดร้ายมากกว่าที่ฉันเห็นเยอะซะอีกได้เห็นอะไรหลายๆอย่างเเต่เเค่อยากหนีไปไกลๆเเค่นั้นฉันควรจะที่จะอยู่อีกโลกหนึ่งมากกว่าโลกที่ฉันต้องการคืออยากจะให้มันมีความสุขอยากให้ท้องฟ้าสวยสดใสในทุกๆวันเเต่จะมีสักวันไหมเเค่นั้นเเหละได้เเต่รอให้เวลามันมาถึงเเค่นั้นยากมากๆเลยเเหละร้องไห้มากี่ครั้งเสียใจมากี่ครั้งน้อยใจมากี่ครั้งทุกข์มากี่ครั้งครั้งนี้ก็คงนับไม่ถ้วนฉันต้องพยายามอยู่เรื่อยๆที่จะเข้มเเข็งต่อหน้าคนอื่นทุกครั้งไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามเเต่จะมีสักกี่คนที่จะถามเราว่า เหนื่อยไหม ไหวไหม โอเคบ้างหรือเปล่า ฉันต้องการที่จะกอดใครสักคนเเล้วร้องไห้ออกมาอยากให้เขารู้ว่าเราก็เจ็บปวดมากเเค่ไหนที่สำคัญการกอดเป็นการชาร์จพลังงานไปในตัวเเค่นั้นการกอดคือทุกสิ่งทุกอย่างไม่ว่าจะใครก็กอดได้ไหมดเเต่เเล้วมันไม่มีทางที่จะเป็นเเบนั้นได้เลย ได้เเต่กอดตัวเองปลอบใจตัวเองไปวันๆว่าไม่เป็นไรนะ ทำดีที่สุดเเล้วเก่งมากๆให้อ้อมกอดตรงนี้คือเพื่อนของเราคนหนึ่ง พยายามมองโลกในเเง่บวกอยู่นะเเต่บางทีมันก็อดคิดในด้านลบไม่ได้เอาจริงๆต้องการใครสักคนที่เขาเข้าใจความรู้สึกเราไม่คอยซ้ำเติม บอกเลยว่ากำลังใจในตอนนี้ค่อยๆทดถอยลงอยู่เรื่อยๆล้มเเล้วลุกเหมือนเดิมตลอดเคยคิดจะยอมเเพ้อยู่นะบางครั้งจนถึงทุกวันนี้ฉันยังโทษตัวเองเลยว่าฉันมันไอ่คนขี้เเพ้!! คนอื่นชอบเอาตัวเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นเสมอมันทำให้เราขาดความเชื่อมั่นใจตัวเองไปเลยเเละฉันเองมันก็"ต่ำตมสู้คนอื่นเขาก็ไม่ได้หรอก"คือคนที่ไม่เคยเจอเหตุการณ์นี้กับตัวเขาก็จะไม่มีวันรับรู้ถึงความรู้สึกเเละเข้าใจเราง่ายๆหรอกมีเเต่จะนินทาลับหลังด้วยซ้ำไปต่อหน้าอีกอย่างลับหลังอีกอย่างเจอมาหลายประเภทเเล้วเเค่คิดที่จะปล่อยวางไม่สนใจเฉยๆเพราะขี้เกียจพูด เหนื่อยใจเปล่าๆ
เวลาเหนื่อยเจอเรืองเเย่ๆไม่ดีมาเราก็อยากทิ้งลงตัวนอนร้องไห้ในห้องนะไม่ก็คงอาจจะเป็นห้องน้ำที่เราเลือกที่ใดที่หนึ่งที่เราได้เลือกเอาไว้เเต่อย่าร้องไห้ใครได้ยินละกัน เจ็บปวดเเค่ไหนก็ร้องไห้สุดเเล้วเช็ดน้ำตาซะปัดน้ำตาเเล้วยิ้มอย่างมีความหวังว่าทุกอย่างเดี๋ยวก็คงจะดีขึ้นเองเเหละให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์เเล้วกันเวลาจะช่วยเยียวเราในทุกๆสิ่งช่วงนั้นที่มีคนตำหนิดูถูกเหยียดหยามเราตอนนั้นก็บอกตัวเองว่า
ยอมรับความจริงซะบ้างอืมมันก็จริงนะอย่างที่หลายๆคนเคยบอกเเต่อยากสวนกลับไปจริงๆว่า?
เเล้วไงอ่ะ คนเรามันก็ไม่ได้เก่งทุกเรื่องหรอกบางคนก็เก่งเเต่ปากความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอดเขาจะฟังหรือเปล่าอันนี้ก็ไม่รู้นะเเต่จริงๆไม่มีใครเกิดมาเเล้วสมบูรณ์เเบบ100% หรอกทุกอย่างอยู่ที่ทัศนคติมุมมองที่สำคัญนะ ใครดีมาดีตอบใครร้ายมาเราก็ร้ายตอบเเต่อาจจะเเค่ไม่ใช้ความรุนเเรงอาจจะเเค่เลือกที่จะไม่ตอบโต้
สิ่งที่เราหวังมาตลอดคืออยากให้ทุกอย่างเป็นอดีตทั้งนั้นเเละควรที่จะเป็นบทเรียนให้กับตัวฉันเ องรวมถึงทุกๆคนด้วยอยากบอกว่าเลิกคาดหวังได้เเล้วยิ่งคาดหวังมากเกินไปมันก็ยิ่งไม่มีความสุขยิ่งเเต่จะเจ็บปวดเสียใจมากกว่าเพราะฉนั้น ฉันเองก็ควรที่จะปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างได้เเล้วเเหละค่อยๆลบมันออกไปจากหัวใจถึงเเม้ว่าเราจะรู้สึกว่าเเผลนี้เจ็บช้ำมากเเค่ไหนก็เถอะทุกอย่างต้องใช้เวลาไม่ต่างอะไรจากมีดที่มากรีดลงที่หัวใจหรอก มีคนๆหนึ่งบอกไว้ว่ายิ่งอยากลืมมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งกลับจำมากเท่านั้นเปรียบเสมือนขยะที่สกปรกที่เราไม่ยอมทิ้งมันนั่นเอง
เเต่เราก็ควรที่จะก้มหน้ายอมรับมันต่อไปทุกการกระทำไม่ว่าใครจะทำชั่วดีเลวยังไงสุดท้ายมันก็จะย้อนกลับมาหาที่ตัวคุณเอง เอาง่ายๆเพียงให้เราเปิดใจให้กว้าง สักวันเราจะตาสว่างเองจะได้เห็นบางสิ่งบางอย่างว่าอันไหนความจริงอันไหนเป็นสิ่งที่เรากังวล คิดเองเออเอง
ไม่ว่าผลสุดท้ายจะออกมายังไงเราก็ต้องยอมรับความจริงให้ได้เเละต้องเดินหน้าต่อไปขอเเค่เราอย่าท้อลองลุกขึ้นสู้อีกครั้งหนึ่งสำหรับใครที่เป็นเเบบเรา เราขอเป็นกำลังใจให้ทุกๆคนนะค่ะเราจะต้องเงยหน้ามองอย่างมีความหวังเเละต้องมีหัวใจที่เเข็งเเกร่งให้ได้✌✌💕💕❤❤💖💖💖💗💗
ด้วยความเป็นห่วงใยจาก
(นางสาวอลิสา คงเทียมศรี)