ผมอายุไกล้จะ18แล้วครับและกำลังจะเข้ามหาลัยผมนั้นแต่ก่อนเป็นคนที่ขี้เกียจมากเล่นแต่เกมไม่ยอมทำอะไรเลยโดนด่าทุกวันจนประมาณ15ผมคิดได้ผมเลยหันมาทำงานบ้าน(เพราะไม่อยากโดนด่า)ผมทำทุกอย่าง เช่น ล้างจาน กอกน้ำ กวาดบ้าน ถูบ้าน(เป็นบางครั้ง) ซักผ้า ตากผ้า แถมยังต้องเรียนออนไลน์ ทำการบ้านอีกไม่ใช่น้อยๆ แล้วก็ไม่ใช่นานๆทำทีทำทุกวันจนแทบไม่มีเวลาทำการบ้านแถมต้องโดดเรียนออนไลน์มาทำให้เขาอีกแต่ผลลัพธ์คือเขาก็บ่นด่าผมอยู่เหมือนเดิมส่วนน้องสาวผมก็แทบจะไม่ทำอะไรเลยที่บ้านใช้แต่ก็ไม่ทำไม่รู้ขี้เกียจมาจากไหนแต่ผมก็เข้าใจเพราะเคยเป็นก่อนหน้านั้นผมทำงานพาร์ทไทม์เขาก็บ่นว่าตั้งแต่ทำงานมานี่ไม่ทำงานบ้านเลยผมก็งงดิแบบ"เห้ยทำงานหาตังใช้ก็เหนื่อยมากแล้วนะเว้ยยังจะต้องมาทำอะไรแบบนี้อีกหรอวะ"แล้วอีกอย่างตอนนี้คือช่วงรอยต่อชีวิตผมผมต้องกลับไปทำงาน พาร์ทไทม์ หาเงินค่าเทอมมหาวิทยาลัยตอนนี้ผมเครียดมากกลัวว่าไอปัญหาที่ว่าตั้งแต่ทำงานมานี่งานบ้านก็ไม่เอาเลยมันจะกลับมาอีกไม่อยากมีเรื่องทะเลาะกับคนแก่นักคนที่บ้านผมค่อนข้างไร้เหตุผลตามภาษาคนแก่ที่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง แล้วอีกอย่างที่ผมครุ่นคิดคือน้องสาวผมมันจะกระตือรือร้นหันมาช่วยพี่มันบ้างไหมแล้วเวลาผมบ่นมันว่ามันก็มักจะมีคนออกตัวแทนมันเสมอประมาณว่า พี่ก็ทำตัวอย่างให้น้องดูสิเดี๋ยวมันก็ทำตาม อันนี้คือไม่มีเหตุผลเลยทำงานตัวเป็นเกลียวแต่มันก็ยังเฉยชาไม่สนใจแม้แต่ข้าวมันยังจะไม่ลุกไปซื้อกินพูดกวนตีนๆว่าไม่อยากออกขี้เกียจคือผมห่วงน้องสาวผมว่าโตมามันจะทำมาหากินอะไรงานบ้านก็ทำไม่เป็นอายุก็13แล้วแล้วที่บ้านแทบไม่ว่าไรมันเลยเวลามันพูดจาปืนเกลียวข้ามหัวคนอื่นทีกับผมแค่หันไปพูดนิดหน่อยก็หันมารุมด่าผมละหาว่า อย่างนู้นอย่างนี้ทั้งๆที่ไม่เคยออกนอกกรอบเลยแบบนี้มันปกติเป็นกันทุกบ้านไหมครับแบบอะไรๆก็ผมแบบต้องทำทั้งๆที่ไม่ใช่หน้าที่
ปล.กระทู้นี้มันอาจจะเลอะเทอะไปหน่อยนะครับอาจจะดูงงๆเพราะผมพิมพ์ด้วยความเครียดสะสมในใจจริงๆครับ
แล้วอีกอย่างผมก็ชอบครุ่นคิดแต่เหตุการณ์ร้ายๆในบ้านด้วยเช่นทะเลาะกันเอยโดนว่าเอยที่บ้านทะเลาะกันเองปาข้าวของใส่กันเอยผมเลี่ยงไม่ได้เลยมันฝังในใจผมไปแล้วผมจะมีปัญหาทางจิตไหมครับแค่นึกภาพเหตุการณ์ที่มันผ่านมามันก็กลับเข้ามาฉายในหัวเลยครับกลางคืนแทบนอนไม่หลับ