คือเรากับสามีทะเลาะกันเรื่องเหล้า แทบทุกวัน เพราะเคยตกลงกันก่อนหน้านี้ว่าเขาจะกินเหล้าแค่อาทิตย์ล่ะ 3 วัน แต่ เขาก็ทำไม่ได้ ก็กินทุกวันเหมือนเดิม ททำให้ทะเลาะกันตลอด แต่เขาก็เถียงกลับอยู่ดีว่ากินน้อยลง น้อยบ้าสิ กินทุกวันไม่เคยมีวันไม่กิน วันอาทิตย์ก็ยังอ้าง เพื่อที่จะไปกินเหล้ากับลูกน้องสุดที่รัก (ธุรกิจส่วนตัว)  พอเราพูดว่าสามวันยังทำไม่ได้ แค่ทำมันจะตายหรือไง เขาก็โต้กลับ ทีเราตื่นสายบ้าง เที่ยงบ้างบ่ายบ้าง พอเราบอกว่าเราเลี้ยงลูกกลางคืนกว่าจะได้นอนตีสามตีสี่ เคยลุกมาดูกันบ้างไหม เขาก็ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าเราพูดจริงไหม  พอเขาทนไม่ไหวที่เราด่าเราบ่นเขาเรื่องเหล้าทุกวัน อีกอย่างเราจะมักพูดว่า ทำแบบนี้บ่อยๆ กูตะพาลูกกูกลับละนะ  จะเห็นแต่เหล้าเกินไปละ และลูกน้องเขา สุดท้าย!! เข้าใจ ว่าเขาคงทนไม่ไหว ที่เราด่าเขาเรื่องเหล้าทุกวัน เขาเลยเอยปากบอกเลิกเรา เราก็อึ้ง แต่โอเคร เพราะเราก็เหนื่อยเหมือนกัน ที่มันปัญหามันจะเล็กมากในชีวิตคู่ แต่อย่าลืม มันทะเลาะกันทุก ฉันเหนื่อยคุณเหนื่อย แต่ลูกนี่สิ ที่มองหน้ามันทีไร ฉันสงสารลูก อยากให้มันมีพ่อแม่ แต่ฉันคงแย่ ทำมันพัง เพราะฉันควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ขี้บ่น ขี้ด่า แต่ที่ทำไป ก็เพราะอยากให้ครอบครัวมีความสุข อยากให้กลับจากทำงานมา กินข้าวกินเหล้ากันก็ได้ แต่ไม่ใช่แบบนี้ ที่เมามาทุกวัน วันไหนไม่เมาที่ทำงาน ชวนเพื่อนมากินต่อที่บ้าน คนที่เป็นเมีย รอผัวกลับ หวังว่าจะมีความสุขกินข้าวดูลูกด้วยกันแต่ไม่เคย สงกรานต์ 3วัน อยู่บ้านวันหนึ่ง เล่นแต่เกมส์ไม่สนใจ ลูกเมีย เข้าใจว่าพักผ่อน  แต่ก็วันครอบครัวอะเนอะ วันที่2อ้างปๆทำงาน แต่ที่จริงนัดลูกน้องกินเหล้าอีก มันซ้ำจำเจทุกวัน เหนื่อย พอเลิกกันจริงๆ ฉันรู้สึกเสียใจนะ ที่ผ่านอะไรมา แต่คุยกันแล้ว ก็ยืนยันว่าจะไม่เลิกเหล้า ไปหาหมอเรื่องเหล้าก็ไม่เอา จะกินให้เบาลง (คนนเป็นเมียรู้อยู่เต็มอก ว่าทำไม่ได้) ตอนนี้ทำได้แค่ต่างคนต่างอยู่ ในบ้าน แต่ฉันนี่สิ จะเป็นบ้าอยู่แล้ว ไม่ยอมให้เอาลูกกลับ แม่ที่บ้านก็ไม่รับ ไม่ให้เอาหลานกลับ นี่ฉันมีที่พึ่งอยู่ไหม  ชีวิตน่าเน่ามีอยู่จริงๆ สับสน เหนื่อย ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากมีชีวิตอยู่ เกียจการเริ่มต้นชีวิตใหม่ ต่างจากเขา...