แต่งงานมา11ปี 6 ปีแรกไม่มีที่ติเลย ขยันทำงาน ช่วยกันทุกอย่าง แต่พอมีรถสองปีแรกยังเหมือนเดิม
เข้าปีที่สามเริ่มมีเรื่องกินเหล้าติดเพื่อน แล้วก็มีเรื่องผู้หญิง จับได้ก็ร้องไห้ขอโทษ พอดีมีจังหวะบริษัท
ที่ทำอยู่ขยายสาขามาระยอง ก็เลยย้ายมาเค้าบอกว่าพี่ขอโอกาสมาเริ่มมต้นใหม่ที่นี่นะ ขอโอกาสพี่อีกครั้ง
แต่มาเข้าจริงๆหนักกว่าที่เก่าอีก ตอนแรกทำใจจะเลิกละแต่เข้ามุกเดิม เราเลยตัดสินใจมีลูก ตอนนี้ท้อง7เดือน
แต่เค้ายังเป็นเหมือนเดิม สามีกินเหล้าทุกวันไม่มีวันหยุด อยู่กะเพื่อนในวงเหล้ามากกว่าคนในครอบครัว
ความอดทน5ปีหลังมันหมดลง เราขอหย่าในขณะที่ท้องได้3เดือน แต่เค้าไม่ยอม เพื่อนๆแนะนำว่าขอให้คลอดลูก
ออกมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน แต่เราเลิกหวังกะผู้ชายคนนี้แล้ว ความเคยชินกะการอยู่คนเดียวเริ่มเยอะขึ้นบางทีอยู่ด้วย
กันกลับกลายเป็นความอึดอัดแต่ต้องฝืนใจ เวลาอยู่คนละกะจะมีความสุขมากเพราะมีความสุขกะลูกน้อยที่กำลังจะลืมตามาดูโลก
มันเป็นความสุขที่บอกไม่ถูก ยิ้มเสมอเวลาเค้าดิ้น เด็กน้อยคนนี้กลับกลายเป็นคนสำคัญกว่าที่สร้างให้เค้าเกิดซะอีก
นี่ละมั้งที่เค้าว่าความรักของแม่ แม้จะรู้สึกเหนื่อยเพลียบ้างแต่เต็มไปด้วยความสุข ความรู้สึกตอนนี้ก็เหมือนเดิมอยากหย่าแล้วพาลูก
กลับต่างจังหวัด อยู่แบบพอเพียง ที่บ้านขายของเล็กๆน้อยๆแต่คงดีกว่าอยู่แบบนี้ เพราะคิดว่าทนต่อไปก็แค่นั้นเหนื่อยใจเปล่าๆ
อยากให้กำลังใจคุณแม่ทุกคนที่เจอปัญหาอยู่อย่าสิ้นหวังคนที่แย่กว่าเรามีอีกมากมายจ้า