เราเป็นคนขี้น้อยใจมาตั้งแต่เด็กอยู่แล้วค่ะ แต่ก่อนเราก็มีเพื่อนสนิทแค่คนเดียว แต่พอม.ปลายมาเราได้แยกห้องกันเราก็เลยคุยกันบ้าง พอ ม.ปลาย เราก็มีเพื่อนเพิ่มเยอะขึ้นซัก 6 - 8 คนได้ค่ะ เป็นกลุ่มเป็นก้อนก็ช่วยงานกันดีนะคะ แต่บางทีเวลามีปัญหา เราไม่สามารถปรึกษาใครได้เลยค่ะ เพราะว่าเราเคยทำให้เพื่อนหงุดหงิด เลยรู้สึกว่าเราอาจจะเข้าหาเขาได้ยากขึ้น นับแต่นั้นมาก็ไม่กล้าที่จะไปถามคนอื่นเลยค่ะ เพราะว่าส่วนใหญ่คนในกลุ่มก็มีหงุดหงิดกับเราบ้าง เวลาเราถามเรื่องงาน พยายามค้นคว้าด้วยตัวเองนะคะ แต่บางทีมันก็ไม่ได้จริงๆ เราพยายามจะถามให้น้อยที่สุดพยายามจะหาเวลาที่ให้มันเหมาะที่สุด และบางทีเราก็โดนเมินบ่อยด้วยค่ะ มันเป็นแค่กลุ่มเพื่อนนะคะที่เราอยู่ด้วยกันบ่อยๆ แต่ก็หาคนสนิทไม่ได้เลย บางทีก็สนุกนะคะ แต่พอเวลามีปัญหามาไม่มีใครทำให้เราปรึกษาเขาแล้วเราสบายใจด้วยอ่ะค่ะ แค่เรื่องนิดๆหน่อยๆก็ไม่เข้าใจนะคะเขาชอบทำหงุดหงิดใส่เรา แล้วบังเอิญเราเป็นคนชอบเข้าสังคมค่ะ ก็เลยคิดหนักกับเรื่องนี้มาก เราพยายามจะหาวิธีอยู่คนเดียวนะคะ อยากให้เขาเข้าใจความรู้สึกเราบ้าง เราพยายามทุกอย่าง โครงงานเราก็พยายามช่วยอย่างเต็มที่ อะไรที่เรายอมขาดทุนได้เราก็ยอมขาดทุน เวลาคนอื่นมีปัญหาเราไม่เคยปฏิเสธคำขอความช่วยเหลือจากเขาเลยเราพยายามช่วยเหลือเขาตลอด เพราะว่าหวังว่าสักวันหนึ่งเวลาเรามีปัญหา เขาอาจจะช่วยเราได้ แต่มันก็ได้แค่นิดหน่อยค่ะ เราก็ถามอย่างเต็มที่ไม่ได้อยู่ดีเราไม่สบายใจเลยค่ะ เราท้อมาก เราคิดมากมาตลอด เราพยายามทำตัวปกติ เราพยายามให้กำลังใจคนอื่นตลอดแต่ตอนที่เราsadนี่สิคะ เพื่อนในกลุ่มแท่บไม่ยื่นมือมาช่วยเลย เขาไม่ได้สนใจความรู้สึกเราด้วยซ้ำ