ขอเกริ่นก่อนค่ะ เราเป็นคนที่มีเพื่อนน้อยมาแต่เด็กๆ เพราะว่าตอนเด็กๆ ชอบทำตัวเด่น เนื่องจากต้องการการยอมรับจากที่บ้าน

เพื่อนตอนประถมก็ไม่ได้น้อยมาก ประมาณซัก 10 คนได้ อยู่กลุ่มเดียวกันใหญ่ๆ
สนิทใจก็เกือบหมด

พอขึ้นมัธยมต้น เข้าไปเรียนในเมือง แรกๆ ไม่มีเพื่อนเลยค่ะ เพราะตามเคยชอบทำตัวเด่นกว่าคนอื่นหน่อยๆ
แต่ก็ลดลงกว่าเดิมแล้วเพราะแปลกที่แปลกทาง
ในกลุ่มก็จะมีกัน 5 คน เป็นสาวประเภทสอง 2 คน ที่เหลือเป็น ผญ ตอนเรียนก็แฮปปี้ดี คุยกันสนุกสนาน
เที่ยวเล่น หาไรกินหลังเลิกเรียน แต่ก็เหมือนตัวเองอยู่นอกกลุ่มหน่อยๆ คือบ้านเพื่อนเหล่านั้นจะอยู่ทางเดียวกัน
กลับบ้านพร้อมกัน เขาก็จะโทรประชุมสายกันเองบ่อยๆ ไปต่อกาอนกลับบ้านบ้าง จนเช้าวันต่อมาเขาคุยเรื่องที่เราไม่รู้เรื่อง
ก็รู้สึกแย่และน้อยใจอยู่เหมือนกัน ก่อนจบเพื่อนสาวประเภทสองโกรธเคืองอะไรเราก็ไม่ทราบ ตอนนั้นจำได้ว่าอยากจบๆ แล้วย้าย รร ซะที
ไม่รู้จะชอโทษเรื่องอะไร เพราะถามเขาก็ไม่ยอมบอกว่าโกรธเรื่องอะไร สรุปเรียนจบมาก็มีปรับความเข้าใจกันบ้าง
แต่จบมาก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย นึกถึงทีไรเราก็ได้แต่น้อยใจ

มอปลายได้เปลี่ยน รร ไป รร ที่ใหญ่ขึ้น เข้ามาก็เริ่มมีเพื่อน 1 คน ตั้งแต่วันแรก เลิกทำตัวเด่น กล้าแสดงออกแล้ว
ตอนนี้กลายเป็นคนค่อนข้างขี้อาย เพราะเริ่มรับรู้ว่ามันไม่ใช่ผลดีกับเราเท่าไหร่
ต่อมาก็มีเพื่อนอีกคน แต่เรียนไปไม่นานก็ได้ย้ายห้องไป เหลือกันอยู่ 2 คน จากนั้นก็เริ่มรวมกับอีกกลุ่มนึง
จนมีเพื่อน 6 คน สนุกมากที่สุด รู้สึกดีมากที่สุดตั้งแต่มีเพื่อนมา เพื่อนค่อนข้างดีทีเดียว
แต่พอจบทุกคนก็แยกย้ายเข้ามหาลัย ติดต่อกันบ้างตามโอกาส ซึ่งน้อยเหลือเกิน หลังๆ มาไลน์กลุ่มก็เงียบ
ติดต่ออะไรก็ไม่เหมือนเดิม โทรไปก็ไม่รับ ไลน์ไปก็นานตอบ จนรู้สึกเซ็งๆ ก็เริ่มห่างหายกันไป

จนเข้ามหาลัยมีเพื่อนสนิทอยู่ 2 คน ชายหญิง ผ็หญิงเป็นทอม ผชอ่อนโยนเหมือนผญ แฮปปี้มากๆ ในช่วงแรกๆ
แต่สุดท้ายก็โดนทิ้งให้อยู่คนเดียว เนื่องจาก 2 คนนั้นเป็นแฟนกันเอง เราก็กร่อยๆ จากที่มีเพื่อนกินข้าวทุกวัน ก็กลายเป็น
เขาไปกินกันเอง 2 คน น้อยใจมากๆ ค่ะ นอนร้องไห้ตลอดเลย มาอยู่ไกลบ้านก็เหงาจะแย่อยู่แล้ว เราก็ไม่มีเพื่อนที่อื่นอีก
จนขึ้นปี 2 ก็มีกลุ่มเพื่อนใหม่ เป็นกลุ่มเพื่อน ผช แต่ก็ไม่ได้สนิทกันเหมือนเพื่อน ผญ ที่ไปไหนมาไหนกันตลอด ก็มีไปกันบ้างนานๆ ครั้งหลังสอบเสร็จ
พอทำโปรเจค เราเป็นส่วนเกินของกลุ่ม จำเป็นต้องไปหากลุ่มอยู่เอง แต่ก็หาได้ และผ่านมาได้ค่ะ แต่เพื่อนโปรเจคเราไม่ได้คบต่อ เพราะรู้สึกแย่ๆ ค่ะ
พอเรียนจบก็แยกย้ายและไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย เราก็พยายามติดต่ออยู่นะคะ แต่เพื่อนเฉยเมยมากๆ ไลน์กลุ่มก็เงียบจนไม่กล้าไปพิมพ์อะไรไว้ เพื่อนเฉยเมยกันมากๆ

เข้าทำงานก็มีเพื่อนรุ่นเดียวกันเยอะมาก แต่แล้วก็ทยอยออกกันไปเรื่อยๆ จนตอนนี้แทบไม่เหลือใครแล้ว ตอนอยู่กันเยอะๆ ก็ดูสนิทกันดีค่ะ
แต่พอแยกย้ายกันออกไป ก็เหมือนเราเป็นคนนอกกลุ่มค่ะ พอเราเข้าไปพิมพ์อะไรไลน์กลุ่มก็จะไม่มีคนตอบ ทั้งๆ ที่กับคนอื่นๆ ก็ดูคุยกันปกติ เวลานีดกลับมาเจอกันเราก็จะรู้เป็นคนสุดท้าย เค้าจะคุยกันเองก่อนว่าจะชวนเราไม๊ เรารู้สึกน้อยใจมากๆ ก็พยายามทักไปคุยไปอะไรตลอด แต่สักพักก็หมดความมั่นใจแล้วค่ะ พวกเค้าดูสนิทกันดี เข้ากันได้ ไปไหน ไปกัน แต่เรานี่สิคะ ไม่มีใครชวน ไม่มีใครสนิทด้วยเลย น้อยใจมากๆ ค่ะ พยายามแล้วจริงๆ พยายามฝืนไปกับพวกเค้าทั้งๆ ที่บางทีก็ต้องเก็บเงิน แต่ยอมเสียเงินไปกับพวกเค้าเพราะหวังว่าวันนึงจะได้สนิทด้วย ตอนนี้เหนื่อยและน้อยใจมาก

เราควรทำอย่างไรต่อไปดีคะ ไม่มีใครให้คุยให้ปรึกษาเลย จะไปไหนทำอะไรก็ไม่ค่อยมีใครชวน
จะมีเพื่อนในสังคมวัยทำงานได้อย่างไรบ้างคะ?
แก้ไขที่ตัวเราได้อย่างไรบ้าง? เผื่อมีนิสัยไม่ดีที่คนอ่านสังเกตเห็น แนะนำมาได้เลยค่ะ
แก้ปัญหาการอิจฉา น้อยใจที่เขาได้สนิทกัน โดยที่เราไม่เคยได้ ได้อย่างไรบ้างคะ?
มีบทสวดมนต์ หรือวิธีเสริมดวงอะไรบ้างไม๊คะที่ช่วยแก้ปัญหาทางด้านนี้ได้?
หรือมีคอร์สอบรมบุคลิกภาพอันไหนที่แนะนำไม๊ แนะนำได้เลยค่ะ

ขอบคุณสำหรับคนที่อ่านจบ และขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ