เรารู้สึกว่าเราค่อนข้างที่จะไม่มีใครสนิทด้วยเลยแม้กระทั่งเพื่อนที่สนิทจริงๆไม่มีเลยสักคน เรารู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เราเริ่มเรียนมัธยมแล้วว่าเพื่อนทั้งห้องแทบจะไม่มีใครคบเราแบบที่ว่าสนิทกันเลยอ่ะ ทั้งๆที่เราก็เป็นคนอัธยาศัยดี ยิ้มแย้มตลอดและชอบช่วยเหลือเพื่อนในห้องทุกครั้งไม่ว่าจะงานกลุ่มงานเดี่ยวเราช่วยเหลือแบบไม่หวังอะไรตอบแทนเลย แต่พอกลับดูจริงๆแล้วแทบจะไม่มีใครสนใจเราเลยด้วยซ้ำ ไม่ใช่ว่าเราแทบจะไม่มีคนคุยด้วยนะมันก็มีแต่เราก็รู้สึกว่าเขาก็คุยด้วยเพราะเป็นเพื่อนร่วมห้องด้วยแค่นั้นอ่ะ เราพยายามเข้าไป เป็นเพื่อนในกลุ่มเขานะแต่ก็ไม่มีใครสนใจเราเลยสักคน แม้กระทั่งจะชวนกันไปเที่ยวหรือไปกินอะไรกันสักอย่างเพื่อนๆเขาก็ชวนกันไปทุกคนนะยกเว้นเราคนเดียว งานกลุ่มที่ครูสั่งให้ทำเขาก็เรียกกันจับกลุ่มกันหมด ก็ยกเว้นเราที่จะต้องไปขออยู่กลุ่มกับเขาแทนเราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร ทั้งๆที่เราก็ไม่เคยไปทำนิสัยไม่ดีกับใครเลย จนเราเรียนจบแล้วก็ทำงานผู้ช่วยพยาบาลต่อก็คิดแหละว่าจะต้องเจอสังคมใหม่ๆเพื่อนใหม่ๆ คงจะมีเพื่อนกับเขาสักทีแต่ก็เหมือนเดิมชีวิตเรามันเหมือนเดิมมาก ไม่มีใครคบเราเลยสักคน มีแค่คุยด้วยเพราะเป็นเพื่อนร่วมงาน เวลาเขาชวนกันไปเที่ยวไปกินหมูกะทะกันเขาก็ชวนกันทุกคนยกเว้นเรา บางวันถ้าไม่มีใครคุยเรื่องงานก็แทบจะไม่มีใครคุยกับเราเลยด้วยซ้ำ มีวันหนึ่งเขาก็พูดแซวหรือแอบด่าหรือเปล่าไม่รู้ว่าเรานะว่า
"ไม่มีใครช่วยงานหรือเพราะว่าไม่ใครคบหรอ"
เราโคตรเจ็บเลยอ่ะ เราก็พยายามปรับตัวเองให้เข้ากับคนอื่นแต่ก็ศูนย์เปล่ามากๆ เห้อออ.. จนมาวันหนึ่งเราบังเอิญเห็นเขามีไลน์กลุ่มกันมีกันทุกคนอยู่ในนั้นนะแต่ก็ยกเว้นเราที่ไม่มี หรือคนที่เป็นติ่ง คุยเรื่องติ่งด้วยกันนะแต่พอเขาจับกลุ่มไลน์ไว้คุยกันก็มีทุกคนนะยกเว้นเรา เรารู้สึกน้อยใจกับตัวเองมากๆเลยที่เป็นแบบนี้