คือตอนช่วงขึ้นม.ปลายใหม่ๆกลุ่มเพื่อนที่อยู่ด้วยกันก็จะแยกกันไปคนละห้องตามสายและแผนก  ส่วนเราดันมาอยู่อีกห้องคนเดียว ซึ่งเวลาทำงานทำอะไรเราก็ต้องหาเพื่อนใหม่ถูกมั้ยคะ ก็เลยอาจจะไปสนิทกับเพื่อนๆกลุ่มอื่นบ้าง  แบบถ้าเพื่อนกลุ่มเดียวกันลงมาช้าเราก็นั่งกินข้าวกับอีกกลุ่มหรือบางทีก็กินคนเดียว  

    เอาจริงๆคือเราเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นง่าย คุยเก่งอัธยาศัยดี แต่เราก็มีข้อเสียคือเราจะคิดว่าตัวเองเก่งและฉายเดี่ยวได้ค่ะ55555555(กลัวเพื่อนหมั่นไส้เลยจะไปในฟีลถ่อมตัวนิดๆ)  และด้วยข้อเสียตรงนี้แหละเราเลยเริ่มชินกับการที่บางทีก็ต้องอยู่คนเดียวเดินไปไหนมาไหนคนเดียวในขณะที่เพื่อนคนอื่นอยู่กันเป็นกลุ่มๆ  พอถึงช่วงเข้ามหาลัยก็ตามนั้นค่ะเราติดมหาลัยที่เด็กกทม.แทบทุกกกกกกกคนฝันถึง ซึ่งเพื่อนเราไม่มีใครติดเลย  ระหว่างรอเปิดเทอมมหาลัยก็ว่างสิ่คะอยากเที่ยวกับเพื่อนก็มีคุยๆชวนๆ แต่ก็ไม่ได้คุยกันบ่อยมาก

    (((*เข้าเรื่องจริงจัง*)))เพื่อนเค้าไปไหนมาไหนไม่ชวนเราค่ะ(จริงๆมันก็พึ่งจะครั้งแรกอ่ะแหละ)แต่มันก็ไม่น่าลืมเราอ่ะ ขนาดเพื่อนที่ย้ายร.ร.ไปแล้วยังชวน แต่ไม่ชวนเรา  มันทำให้เรารู้สึกแบบน้อยใจค่อนข้างมากทีเดียว  คือเราอยู่คนเดียวได้ เราโอเคแต่ตอนนี้เราคิดถึงเพื่อนอยากใช้เวลากับเพื่อนมากที่สุดก่อนที่เข้ามหาวิทยาลัยเพราะยังไงเพื่อนมัธยมก็อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน   คือเราแค่สงสัยว่าเพื่อนไม่ชอบเรารึปล่าว ถ้าให้ถามตรงๆมันก็คงไม่บอกหรอกค่ะ55555555 อันนี้คือมาระบายเฉยๆว่าน้อยใจม้ากกกกกกมาก




ป.ล.   เราคุยกับเพื่อนปกตินะคะ เพื่อนไม่ได้มีทีท่าว่าไม่ชอบ
ป.ล.   เราไม่ได้สนิทกับใครเป็นพิเศษค่ะ เราคุยได้กับทุกคน