โดยปกติแล้ว เราจะหวงพื้นที่ส่วนตัวมาก ถึงขั้นเกลียดกับยามที่คอนโดที่เอาเรื่องของเราไปบอกรุ่นพี่ที่ทำงาน (เขารู้จักกัน) 
วันนี้อยู่ดีๆรุ่นพี่อีกคนก็มาชวนคุยตอนเที่ยง ถามสารทุกข์สุขดิบ จนมาเข้าเรื่องครอบครัว
เกี่ยวกับสามีเราที่แยกกันอยู่ เราที่ไม่ค่อยเล่าเรื่องนี้ให้คนนอกฟัง (พี่คนนี้ชอบถามเรา จนเรารู้สึกว่านางเข้าใจเรา)
เราก็เหมือนได้โอกาสระบายความในใจ แบบหมดเปลือก จนลืมไปว่า ในห้องมันยังมีคนอื่นๆที่พักผ่อนอยู่ช่วงเที่ยง 
เราเผลอพูดเรื่องส่วนตัว เรื่องการเงินที่สามีไม่ส่งให้ลูก
เรื่องที่สามีไม่เคยไปหาลูก ไม่เคยเจอลูกเลย3ปี
ตอนที่พูดคือคิดแค่ว่าเราได้ระบาย ได้พูดกับใครสักคนนึง ดีกว่าไปได้ยินบุคคลที่3พูดต่อๆกัน และตีความไปต่างๆนาๆ 
((((เคยมีอยู่ว่า ตอนที่เรายังอยู่กับสามี เราจะย้ายออก แต่ยังไม่เลิกกันนะ แม่บ้านที่คอนโดไปตีความว่า มันเลิกกับผัวแล้ว 
ที่ทำงานนินทา อ่านเสียงดัง มานเลิกกาบผาอัวแล้ว
เราเลยตอกกลับไป ผ่านคอนโดว่า ลองดูสิใครพูดว่าเลอกกันอีกจะลาออกให้ดู พี่คนนั้นโกรธเราเฉยเลย))))
สักพักมันเริ่มมีคนหัวเราะเยาะ 
แต่ตอนนั้นเรายังไม่รู้สึกอะไร 
แก่อนกลับบ้านเราเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ ของเพื่อนร่วมงาน
จนมาถึงบ้านก็พึ่งจะเกทว่าเราพูดเสียงดังไปว่ะ เออ เรารู้ตัวนานแล้ว แต่พี่เขาถาม เราก็ดันตอบทุกคำถาม ตอบความจริงหมดเปลือก 
รู้สึกเป็นปลาหมอยังไงไม่ ตายเพราะปาก ตายๆๆๆๆ
แก้นิสัยพูดเสียงดังยังไงดี เกลียดตัวเอง เรื่องส่วนตัวพูดเบาๆสินะ เขาไม่ได้มีไว้พูดเสียงดัง เขามีไว้ให้ชาวบ้านนินทา