คือตอนเราพึ่งเรียนจบมา.6มาพ่อแม่เราก็ย้ายกลับไปอยู่บ้านเกิดคือเราตั้งใจว่าจะไปเรียนต่อราม ที่ก.ท.ม.แล้วทำงานไปด้วย แล้วพอพ่อแม่เราเอาเรื่องนี้ไปคุยกับยาท ยาทบอกว่าจะไปเรียนต่อทำไมราม ไม่มีหลอก พ่อเราเลยบอกว่าทำไปเลยดีกว่าไม่ต่องไปเสียเวลาเรียน  ด้วยความที่เราไม่เคยค้านพ่อแม่ทำตามที่พ่อแม่บอกตลอด เราเลยตกลงที่จะทำงาน พอเราทำงานไปสักพักธุรกิจของพ่อที่ทำที่บ้านเกิดมันไม่รุ่ง เลยตัดสินใจที่จะย้ายกลับไปอยู่จังหวัดเดิม พ่อแท่เราเลยให้เราทำงานอยู่ที่นั่นก่อนรอน้องเรียนจบมา.1แล้วค่อยย้ายมาพร้อมกัน  พอเราย้ายกลับมาเราคุยกับพ่อแม่แต่เนิ้นๆเลยว่าเราอยากมาทำงานที่อำเภอเดิมที่เคยอยู่ เพราะเราก็อยากไปหาเพื่อนบ้าง อยากรองอยู่คนเดียวด้วยแล้วที่พ่ออยู่มันก็ไกลจากที่นี้เกือบ30โล แล้วคำตอบที่ได้กลับมาคือทำงานใกล้ที่ที่พ่อแม่อยู่พอ เราก็เลยเวียบแล้วทำตามที่พ่อบอกไปพ่อเริ่มทำงานได้สัก2เดือน แล้วมันเป็นงานประจำงานนี้คือมันจะมีคนอยู่ประจำร้านแค่2คน แล้วอยู่ดีๆพ่อแม่ก็จะกลับไปบ้านเกิด แช้วมาบอกให้เราไปด้วยเราก็บอกไปแล้วว่างานประจำพึ่งทำมาแปปเดียวนี้มันลาไม่ได้หลอก แม่ก็ด่าและตะคอกใส่เรา ว่าให้ไปลามาให้ได้ เราเลยลองไปคุยกับหัวหน้าของเรา ตอนแรกหัวน่าเราจะบอกว่าลาไม่ได้ หัวหน้าเห็นสีหน้าเราเริ่มไม่ค่อยดีเค้าก็เลยจะขอคุยกับหัวหน้าของเขาอีกทีให้มันประจวบเหมาะกับที่ว่ามันมีวันที่ให้เชือกหยุดหรือว่าเราจะเอาโอทีก็ได้พอดีแต่เราต้องไม่ได้หยุดไปสองอาทิตย์เราก็เลยกลับไปคุยกับพ่อแม่ แล้วพ่อแม่ก็บอกก็ยังดี ที่ได้หยุด งานแค่ยืนเฉยๆไม่เหนื่อยหลอกมั้ง เราก็ไม่ได้พูดอะไรต่อหลังจากลาไปเสร็จ พอกลับมาพ่อแม่ก็ให้เราออกจากงาน แล้วมาทำของขาย เราก็ค้านตอนแรก แต่เราก็รับคำกดดันไม่ไหวเลยต้องออก แต่พอเราจะทำของขายจริงๆก็ไม่มีใครเห็นด้วยสักคน จยเนสไม่รู้จะทำอะไรเราเลยขอออกไปทำงานข้างนอกอักรอบนึง แต่สิ่งที่ได้กับมาคือไม่ แล้วพ่อก็บอกให้มาช่วยกันดูแลธุรกิจที่พ่อชอบ แต่เราไม่ถนัดเลยขนาดอยู่กับมันมาเป็น10กว่าปียังไม่เข้าใจเลยเพราะมันไม่ใช่ทางเราจริง เรารองขอดีๆหลายรอบจนพ่อแม่เริ่มด่าเรา ตะคอกใส่ จนเราไม่อยากคุยด้วย เราเลยตัดสินใจออกไปหางานเองเราเลยนั่งวินออกไปหางาน แล้วไปสงบสติอารมที่บ้านเพื่อน พ่อเราก็ทักมาบอกว่าให้กลับไปก่อนเดี๋ยวพ่อพาไปหางานเอง กลับมาบ้านเถอะ เรากลัวพ่อแม่เราจะเสียใจด้วยความที่ใจเย็นลงเราเลยกลับ แต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้น พ่อเราไม่ยอมคุยด้วย แม่เราด่าเราแทบจะทุกวัน ด่าเราว่าอยากจามผู้ชายไปอยากอแกไปอยู่กับผู้ชายคิดว่าผู้ชายคนอื่นมันดีกว่าพ่อตัวเองรึไง เราเลยเงียบแล้วร้องไห้อยู่หลังบ้านทั้งวัน บอกให้เราแคร์ความรู้สึกพ่อบ้าง แต่ในขณะที่ความรู้สึกเราทีเสียมาตั้งแต่เด็กจนโตโดนมาตลอดไม่เห็นมีใครสนใจบ้าง ทั้งโดนตีเพราะไม่ดูน้องทั้งๆที่คนอื่นอุ้มน้องไปตอนเราไม่รู้พอน้องเรานั่งเล่นอยู่คยเดียวข้างนอกพ่อมาเห็นก็จับเราไปใช้สายเบรคจักรยานตีเรา ทั้งโดนบิดหู เราไม่ได้ไปเล่นกับเพื่อนคนอื่นเลย ตอนเรียนก็ต้องเรียนสายวิทย์คณิตตามที่พ่อแม่บอก ตอนเราเป็นเมนเราโครตปวดท้องแบบทำอะไรไม่ได้เขาก็มาด่าเราว่าไม่คิดจะไปช่วยคยอื่นบ้างหรอ เอาแต่นอนอยู่ได้ทั้งๆที่เราก็ปวดท้องมากๆจนเราจะร้องไห้อยู่แล้ว เราก็จำใจต้องออกไปช่วย ความรู้สึกที่เสียมาโดนตลอดทำไมถึงไม่สนใจกันบ้าง จนเราโดนส่งกลับให้ไปอยู่บ้านเกิดแล้วแม่เราไม่ได้ส่งเงินมาให้เราใช่เราเลยจำเป็นที่ต้องเอาเงินเก็บตัวเองมาใช้จนเกือบหมดพอหลังจากที่อยู่ไป พ่อก็กลับมาคุยด้วยปกติ โทรมาขอเงินเก็บที่เหลือเราไปใช่ซื้อของเข้าร้านหมดแล้ว เราก็ไม่มีเงินเก็บอะไรอีก เพราะเราก็ไม่เคยทวงเพราะเราคิดว่าเขาคือพ่อแม่เขาหมดไปกับเราก็เยอะ พอกลับมาก็มาบังคับให้เราไปอยู่กับที่ทำงานเก่าที่พ่อแม่เคยทำบอกสงสารเขาเขาไม่มีคนช่วย ทั้งๆที่ร้านนั้นลูกเค้าก็มีตั้งหลายคน แล้วมีลูกน้องอีกบวกกับที่เราไม่ชอบนิสัยต่างๆที่เขาชอบพูดเหน็บแนมดูถูกพูดล้อรูปร่างเรา เราเลยไม่อยากไปยุ่งเพราะเราก็อุตส่าห์ลูกมาแล้ว พอเราบอกไม่อยากไป ก็มาบอกเราว่าไม่คิดจะทำอะไรเลยรึไง แล้วแบบนี้จะไปทำมาหากินอะไรได้ถ้าพ่อแม่ไม่อยู่ขึ้นมาก็อดตายพอดี คือเราควรต้องทำไงดีคะ มันแบบตันหมดแล้วตอนนี้ตอนนี้เราก็จะ20แล้วด้วยเราไม่มีสิทเลือกอะไรจริงๆใช่ไหมคะ เราต้องอยู่แบบทุกข์แบบนี้ไปตลอดเลยหรือคะ