... ชีวิตผมตั้งแต่เด็กจนโตเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย สิ่งที่พ่อแม่พูดและทำกับผม ผมรู้ว่ามันเป็นความหวังดีที่พ่อแม่มอบไว้ให้ผม แต่ผมไม่รู้ตัวเลยว่าผมกำลังเดินอยู่บนความคาดหวังของคนอื่น...
 
ผมเติบโตขึ้นมาในครอบครัวฐานะปานกลางและผมมีพี่สาวและน้องชาย ส่วนผมเป็นลูกคนกลาง พี่สาวของผมเป็นคนที่มารยาทดี เรียนเก่ง เวลาไปไหนมาไหนพี่สาวเป็นที่นับหน้าถือตาและเป็นที่รู้จักเป็นที่ชื่นชอบของคนในหมู่บ้าน พี่สาวของผมเอง ตอนนั้นผมรู้สึกดีที่มีแบบอย่างให้เดินตามอย่างพี่สาว แม้ว่าพี่สาวของผมก็ไม่ได้คาดหวังจากผม
 
แต่ความคาดหวังของพ่อแม่ที่มีต่อผมว่า “ลูกน่ะควรจะเก่งและดีเป็นอย่างพี่สาวนะ…”
 
มันเป็นประโยคที่กระทบต่อความรู้สึกของผม และในช่วงนั้นกำลังจะสอบเพื่อเข้าโรงเรียนมัธยม และผมจำสิ่งที่พ่อพูดเกี่ยวกับผมได้ว่าพ่อไม่ค่อยจะมั่นใจเลยว่าผมน่ะจะสอบติดได้จริงๆ เมื่อผมได้ยินแบบนั้นผมรู้สึกเสียใจมากและเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองนั้นเครียดมากเเค่ไหนหลังจากผมสอบเพื่อเข้าคัดเลือกโรงเรียนมัธยมเรียบร้อยเเล้ว ต่อให้ผมสอบผ่านเเล้ว พอถึงบ้านผมไม่คุยกับใครรีบขึ้นไปที่ห้องแล้ว
 
ผมปล่อยอารมณ์ออกจากใจของผม ผมร้องไห้ เพราะผมกลัวเเละกังวลว่าผมจะทำไม่ได้อย่างที่พ่อแม่คาดหวังเอาไว้ แต่ความรู้สึกกังวลใจ ความกลัว ความเครียด เกาะกินในใจของผมมาเรื่อยๆ...คำถามเกี่ยวกับตัวเองว่า ชีวิตมีแค่ เกิดมา, ตั้งใจเรียน, เรียนจบ,ทำงาน, มีครอบครัว, แก่ และ ถ้าผมจากโลกนี้ไป… ชีวิตของมนุษย์มีแค่นี้รึ ผมเองเริ่มรู้สึกเหนื่อย เหนื่อยที่จะพยายามแบบนี้ต่อไป... 
 
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้อ่านเพิ่มเติม https://www.helpme.in.th/obsessive-fear-of-imperfection  #เพื่อนที่ปรึกษาออนไลน์ #HelpMe #HelpMeThailand