ตามหัวข้อเลยค่ะ ตอนนี้ที่วิทยาลัยศิลปะแห่งนึ่งปีสองจะขึ้นปีสามแล้ว แม่เราเป็นพยาบาลมาก่อนแม่เลยอยากให้เราเป็นพยาบาลตามรอยท่าน แม่ให้เราเรียน วิทย์-คณิต จนตอนช่วงเข้ามหาวิทยาลัยเราดื้อจนได้เข้าวิทยาลัยศิลปะ เราโดนแม่บ่นมาเรื่อยๆว่าทำไมไม่เรียนเป็นพยาบาลทั้งที่มันมั่นคง มีคนนับหน้าถือตา สวัสดิการพร้อม เรียนศิลปะไปก็ไม่รู้จะหางานได้ไหมก็แค่เรียนวาดรูป โดนพูดมาตลอดตั้งแต่สอบเข้าวิทยลัยศิลปะจนถึงตอนนี้

เคยพยายามคุยด้วยแล้วว่าที่เราเรียนเราไม่ได้เรียนแค่วาดรูปเราเรียนการตลาดวางแผนการตลาดเราไม่ได้เรียนแค่วาดรูป เราทำได้มากกว่านั้น แต่แม่ก็ไม่เคยเข้าใจ

เราเรียนมาเหนื่อยๆก็ต้องมานั่งฟั่งเขานั่งแซะมาแค่วาดรูปมันจะเหนื่อยอะไร เราร้องไห้ตลอดมันปั่นทอนจิตใจเรามาก เราต้องทนฟังจนกว่เราจะเรียนจบแล้วพิสูตรตัวเองได้จริงๆเหรอ ทุกอย่างมันแย่ไปหมด

จนเมื่ออาทิตย์ก่อนหาหมอสุดท้ายเราซึมเศร้าตอนนี้ได้แต่หวังว่าเขาจะรู้ตัวว่าการที่เราเป็นแบบนี้มีเขาเป็นหนึ่งในสาเหตุ แต่เราไม่ได้โกรธแม่เราอยากให้เขาเข้าใจจริงๆว่าการได้เข้ามาเรียนที่วิทยาลัยศิลปะจนถึงตอนนี้มันไม่ง่ายจริงๆ

เราอยากจับมือแม่แล้วผ่านมันไปให้ได้ใครมีวิธีดีๆหรือคุณหมอดีๆแนะนำได้นะคะ