อายุ 18 อยู่ในช่วงต่อมหาลัย เรามีความรู้สึกว่าตัวเองโชคร้ายเสมอเลยค่ะ ผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกอย่างดูผิดพลาดไปหมด คาดหวังอะไรก็ต้องเสียใจทุกครั้ง เรื่องที่เคยมั่นใจก็ไม่มั่นใจอีก ช่วง 2-3 สัปดาห์ มีอาการร้องไห้ง่าย นิดๆหน่อยๆก็ร้องไห้ เหมือนมีอะไรในใจ จิตตก ทุกอย่างดูยากไปหมด ทั้งเรื่องสอบสัมภาษณ์ ทะเลาะกับแฟน ปัญหาส่วนตัว เราคิดว่าตอนแรกมันเกิดจากความรู้สึกเราที่มีต่อแฟนเป้นเป็นแบบนี้ ช่วงนี้เขาต้องออกไปทำงานเราไม่อยากให้เขาไป เราไม่อยากอยู่คนเดียว พอเขาไปเราจะซึม เหงา ว่างเปล่า พอเขากลับมาก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย เราหงุดหงิดอารมณ์ร้อนทำไมถึงปล่อยเราให้อยู่คนเดียว ออกไปทำงานคนมาจีบเยอะแยะ เราหึงมาก แต่เขาก็ทำเป็นเล่น เราหึงจนคิดว่าตัวเองงี่เง่าเกินไปแล้ว มันเริ่มเป็นที่ตัวเราหรือป่าวทำไมถึงเอาแต่ใจแบบนี้ อ่อ เราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะคะ ได้แค่คอลกัน เราขอพ่อออกไปเจอเขาหลายครั้งแต่ไม่เคยได้ออกไปเลย เขาเป็นห่วงช่วงโควิดหรือเขาไม่ไว้ใจเราก็ไม่แน่ใจ เราโดนปฏิเสธจากคนรอบตัวตลอดเลย เหมือนโดนขังไว้ ไม่มีใครเข้าใจเราเลย ตัวเราบางทีก็ไม่เข้าใจตัวเองทำไมถึงต้องร้องไห้ หรือเราเป็นโรคซึมเศร้า? เรื่องทั้งหมดมันเล็กน้อยมาก แต่ทำไมเราถึงเสียใจขนาดนี้ ล่าสุดแฟนมีเพื่อนใหม่ที่สัมภาษณ์ด้วยกันเป็นผู้หญิงเขาคุยหยอกล้อกันดูมีความสุขมากๆ เรารู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าจัง ทำไมแฟนถึงไม่นึกถึงเราเลย สุดท้ายก็ทะเลาะกัน(เราทะเลาะฝ่ายเดียวเลยมั้ง) เคลียกันแล้วก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย มันทุกข์ใจ เสียใจ ปวดใจ คิดแต่ว่าทำไมเรื่องแบบนี้มันต้องเกิดที่เราตลอด จะต้องผิดหวังอีกกี่ครั้ง ตอนนี้เหมือนเรามาระบายมากกว่าขอโทษนะคะ เราคิดง่าเรายังเด็กโตมาเราจะเข้าใจเอง แต่เราต้องรู้สึกทรมานขนาดนี้เลยหรอ ???