เรื่องมีอยู่ว่า เราเป็นครูที่ปรึกษาของนักเรียน ชั้น ม.ต้น ซึ่งโดยปกติเราจะค่อนข้างให้อารมย์สนุกสนานกับเด็กอยู่เสมอแต่มีวันหนึ่งเราเห็นนักเรียนคนหนึ่งคิ้วขมวดอยู่ตลอดเวลา แม้ในขณะที่ทุกคนกำลังสนุกสนานและเฮฮากันอยู่ เราเองจึงได้พูดไปว่า ยิ้มให้กับมุขฮาๆแป้กๆ ของครูหน่อย เราไม่มีความสุขเหรอ ยิ้มหน่อยสิ ให้รางวัลกับมุขของครูหน่อย ที่พูดแบบนั้นคือสร้างบรรยากาศและความคุ้นเคย  แต่พอตกเย็นนักเรียนคนดังกล่าวก็ทักมาบอกกับเรา เรื่องที่เราทักเขาว่าดูเขาไม่มีความสุขนั้น มันคือเรื่องจริง  เขาบอกว่า ตัวเขารู้สึกไม่มีความสุข รู้สึกเศร้าแบบไม่มีสาเหตุ  เราเองก็ตกใจนะเพราะเราเคยอ่านข้อมูลเกี่ยวกับซึมเศร้ามาบ้างเลยฉุกคิดในใจว่าใช่หรือเปล่า  ก็เลยพูดคุยกับเขา ในหลายอย่างแต่ไม่ได้ให้กำลังหรือพูดให้เขาต่อสู้อะไรกับตัวเอง เพียงแค่พูดคุยเพื่อให้เขารู้สึกว่ามีเราแค่นั้น
          วันต่อมาเขาส่งรูปมาให้ดู ว่าเขาทดสอบอาการซึมเศร้าจากเนต ผลออกมาคือ เขาเป็นโรคซึมเศร้าแต่เราไม่รู้ว่า การทดสอบในเนตมันแม่นยำหรือเปล่า แล้วเราก็ได้พูดคุย และให้เขาได้พูดในสิ่งที่เขาอยากระบาย แต่เขาก็ยังไม่เปิดใจเท่าไหร่ และขอให้เราไม่บอก ผปค เราก็รับปากเพราะในใจคิดว่าอาจจะยังไม่ใช่  อาจจะแค่อยากมีเพื่อนคุย แค่อยากระบาย แต่เราเองก็ลังเลนะ ว่าจะยังงัยต่อ  แต่ตอนนั้นที่เรายังไม่ตัดสินใจบอก ผปค เพราะนักเรียนยังมาโรงเรียนปกติและเราสังเกตว่าเขาอยู่ได้และรู้สึกว่าเขาสดใสขึ้น

        จริงๆแล้วเราคิดผิด   วันนี้เขาส่งรูปกรีดข้อมือตัวเองมาให้เราดูเราตกใจมาก แต่เราก็ถามเขา  พูดคุยกันอยู่นาน แต่ในระหว่างที่พูดคุยเราก็หาเบอร์ ผปค และโทรไปหา ผปค เพื่อให้ดูเด็กอย่างใกล้ชิด แต่เราก็ขอว่าอย่าให้ผปค บอกว่าเราบอกผปคแล้วเรื่องที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้  อย่างน้อยเขาก็ยังมีเราที่นึกถึงไม่ว่าเขาจะเศร้าแค่ไหน และเขาจะยังไว้ใจเราอยู่  วันนี้ผ่านไปด้วยดี เรายังคุยกะเขาจนถึง 4 ทุ่ม แล้วเขาขอไปนอน เราก็สบายใจไปนิดหนึ่ง อย่างน้อยก็ผ่านไปด้วยดี

      แต่จริงๆแล้วเราไม่รู้จะทำไงต่อ เคยเจอหลายอย่างมาก แก้ปัญหาเรื่องเด็กติดยา เด็กทะเลาะวิวาท เด็กผิดใจกันในห้อง แต่เรื่องนี้เราไม่รู้จะทำยัง  รบกวนใครที่เคยพบปัญหาแบบนี้หรือรู้จักแนวทาง แนะนำเราที อันนี้จากใจครูเลย

..ถ้านักเรียนมาเห็นก็อยากให้รู้ว่าครูห่วงใย เรื่องที่ต้องบอก ผปค ครูอาจผิดสัญญาแต่ครูทำเพราะห่วงนะ😔😔😔

…ข้อความอาจดูงงไปบ้างต้องขออภัยนะคะ