กลางวันใช้ชีวิตเกือบปกติ แค่รู้สึกว่าเราเย็นชา เฉื่อยชา เศร้าตลอดเวลาต่อให้ดูหนังผีหนังตลก เราก็เฉยๆยิ้มหัวเราะไม่เคยสุด  แต่พอตกกลางคืน ได้อยู่คนเดียว เราร้องไห้อย่างหนักทุกคืน...ทุกวัน...ความรู

ไม่มีความสุขในชีวิตเลยสักวัน มีแต่เรื่องที่คิดแล้วทำไห้เครียดกังวล รู้สึกแย่ทุกๆวัน แต่เก็บอาการว่าปกติ ทั้งๆที่ในหัวเครียดทุกวัน แอบร้องไห้ทุกวัน ไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลย อยากกลับไปเป็นคนเดิม ที่มีความ

เศร้าอะไรไม่รู้ ทำงานเสร็จขับรถกลับบ้าน เศร้า อยากร้องไห้ตลอดเวลา มีคนมาปลอบน้ำตาจะไหลอัตโนมัติ ไม่กินข้าว ยิ้มหัวเราะอยู่ดีๆก็ซึม โมโหหงุดหงิดง่ายมากๆๆๆ ไม่ค่อยพูดกับใคร แต่ก็ไม่ได้แยกตัว รู้สึกว่าเห

ไม่รู้ว่ามีใครเคยเป็นไหม อยู่ดีๆก็เบื่อชีวิต แบบเหนื่อยจะใช้ชีวิตไม่มีเป้าหมายไร้ซึ่งความรู้สึก ทั้งๆที่หน้าที่การงานก็ดีชีวิตครอบครัวก็แฮปปี้ชีวิตรักก็โอเคร แต่อยู่ๆก็มีความรู้สึกเหนื่อยชีวิตไร้เป้าห

รู้สึกไม่มั่นคงค่ะ ทั้งๆที่มีงานทำ มีเงินเก็บ มีคนรักที่ดี ไม่มีหนี้ (แต่ไม่มีสมบัติอะไรเลยเช่นเดียวกัน) แต่ในใจรู้สึกไม่มั่นคงสุดๆ เหมือนยืนบนแผ่นน้ำแข็งคนเดียว และน้ำแข็งก็ละลายไปเรื่อยๆ ตัวเราพร้อม

ตอนอยู่กับเพื่อนพี่น้องยังยิ้มหัวเราะกล้าสบตาหายเครียดไม่คิดลบตอนนี้กลับมาอยู่บ้านกับคนในครอบครัวเริ่มกลับมาเครียดกลับมาลูปเดิมทรมาณมากเลยครับ พอเริ่มเครียดไม่สบตาไม่ทักทายคนรู้จักเพราะรู้สึกไม่ดี ภาว

ตามหัวข้อเลยค่ะ คือเราสงสัยมากว่าเราสามารถเป็นทั้งสองอย่างเลยได้ไหม แบบบางทีก็เศร้าโดยไม่มีสาเหตุ เฟลม่ก ทึกอย่างดูแย่ไปหมด บางทีก็ยิ้มหัวเราะขึ้นมาดื้อๆ แล้วก็โมโหร้าย หงุดหงิดง่าย

รู้สึกตัวเองอยู่คนเดียวในโลกไร้ค่าทำอะไรไม่เคยประสบผลสำเร็จทั้งๆที่พยายามเหนื่อยไม่รู้เหนื่อยอะไรเบื่อไม่รู้เหมือนกันทำไมต้องเบื่อร้องไห้ทุกวันกินไม่ได้นอนไม่หลับทั้งๆที่มีคนในครอบครัวที่ดีแต่เรากลับค

คือเรามีเพื่อนสนิทอยู่คนนึง ไปไหนมาไหนดัวยกันตลอด พอเราเป็นซึมเศร้าเรามีอารมณ์หงุดหงิดง่ายร้องไห้ง่าย มีแต่อะไรลบๆ เค้าก็รับฟังทุกครั้ง ไม่โอเคเค้าก็จะพาไปหาอะไรอร่อยๆกินจนดีขึ้น แต่พอหลังจากเราไปคอนเ

ตอนแรกเราไม่รู้ค่ะเขาเป็นโรคซึมเศร้า เราคิดว่าเป็นที่สันดานเขาเสีย เคยเจอคุณหมอทั้งหนึ่งบอกว่าคนเป็นโดรคซึมเศร้าจะเห็นใจคนอื่นได้น้อยลง ซึ่งไม่รู้จริงไหม เขาเป็นคนข้างบ้านเราค่ะตอนนี้เราแล้วจะเป็นไปกั