ขอเริ่มเลยละกันนะคะ พอดีเราไปเที่ยวบ้านญาติช่วงปีใหม่ที่ผ่านมาน่ะค่ะ ส่วนตัวแล้วเราไม่ได้สนิทขนาดนั้นค่ะแต่ต้องไปเพราะเป็นป้าของเรา ทุกคนมักจะพูดว่าเราหน้านิ่ง ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยยิ้ม เราไม่รู้ว่ามันเป็นปัญหาขนาดนั้นเลยหรอคะ เราก็พูดนะคะแต่เมื่อพูดก็ไม่มีใครจะฟังที่พูดกันซักเท่าไหร่ จนช่วงเช้าหน่อย ญาติของญาติก็ชวนไปกินเลี้ยงที่บ้านเขา เราบอกตรงๆเลยนะคะว่าไม่อยากไปมากๆ เหตุผลที่เราไม่อยากไปนะคะ คือคนเยอะอ่ะค่ะ 20กว่าได้ ซึ่งเราไม่ชอบคนเยอะๆเลยแบบไม่ชอบมากๆๆๆๆ แต่ยายบอกว่าไม่ไปก็น่าเกียจเราก็เลยต้องจำใจไปค่ะ เขาก็ถามนู้นถามนี้นะคะ ปกติดี แต่แล้วก็ถามว่าทำไมหน้านิ่งจัง หยิ่งหรอ พูดก็ไม่เห็นจะพูดเลยจะมาทำไม คือคนที่พูดเนี้ย เขาไม่ค่อยถูกกับแม่เราซักเท่าไหร่ค่ะ ตอนนั้นเราก็ได้แค่ยิ้มแห้ง ทั้งที่ในใจปรี๊ดแตก!มากค่ะ เขาก็กินเลี้ยงกันตามประสาญาติกันต่อค่ะ อย่างที่บอกค่ะ เราเป็นคนเงียบ ก็จะไปนั่งคนเดียว ทำอะไรคนเดียว เพราะเสียงมันดัง ก็จะมีพี่คนหนึ่งมาแบบ มานั่งคนเดียวจะมาทำไม เขามากินเลี้ยงอย่าทำตัวแบบนี้ มันดูแปลก เราก็ไม่ได้อะไรนะคะ พี่เขาก็แรงๆแบบนี้อยู่แล้ว คุณลุงเขาก็มาตามไปช่วยทำอาหาร เราก็ไปนะคะเพราะไม่รู้ว่าคนจะเยอะขนาดนี้ เราก็ทำในสายตาของแต่ละคน ที่มองมาที่เรา เราเกร็งมากๆๆๆๆ แต่ทำอะไรไม่ได้เลย ญาติเขาก็จะพูดๆกันว่าเราหน้านิ่งนะ ไม่พูดอะไร แล้วเขาก็ขำค่ะ นั้นแหล่ะค่ะขำ ขำเพราะเราหน้านิ่ง เห้อ.... เราอึดอัดค่ะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อีกตามเคย จนได้กลับบ้าน พอตกเย็นเขาก็ชวนไปกินหมูทะ เราก็ปฏิเสธไปเลยมาไม่ไปๆๆๆ แต่สุดท้ายก็ลากเราไปจนได้ค่ะ เราก็ไปปิ้ง ไปช่วยหมักหมูตามคำสั่งของยาย แล้วก็ล้อมวงกันกิน เราก็กินไปได้2 3 คำก็จะไปเข้าห้องน้ำ คราวนี้พี่คนเดิมเขาก็พูดว่า อิ่มแล้วหรอ กินอย่างกะมด น้องของพี่คนนั้นก็บอกว่าทำไมเหมือนมดล่ะ พี่เขาก็ตอบไปว่า เอ้า! ก็มดมันไม่ค่อยพูด เอ๊ะ หรือพูดไม่ได้ หน้ามดมันก็นิ่งๆ ใช่ม่ะ ทุกคนก็พากันขำ เราอึดอัดแบบทวีคูณๆ ยายเราก็บอกให้เราไปเข้าห้องน้ำก่อนเพราะรู้แล้วว่าเราจะร้อง เราก็ร้องค่ะในห้องน้ำ เราเป็นคนอ่อนไหวง่ายด้วยแหล่ะค่ะ จนเราจะออกมากลับเปิดประตูไม่ได้ เพราะประตูมันติดก้อนหิน+มันเก่าแล้วด้วย เราก็ทำได้แค่โทรให้น้องเรามาเปิดให้ น้องเรามาก็ช่วยไม่ได้เลยไปตามให้ยายมาเปิด ก็ออกไปได้ และออกไปเจอสถานการณ์อึดอัดอีกรอบ น้องคนนั้นก็พูดมาว่า โห้ แค่นี้ก็เปิดไม่ได้ สำอางค์ป่าว! เราก็น้ำตาคลอไปค่ะ จนยายเราต้องขอตัวกลับ เราก็ไปร้องนั้นแหล่ะค่ะ ยายเราก็ปลอบนะคะ จนเราดีขึ้น เราอยากรู้ว่าเราไม่ค่อยพูดเนี้ยผิดขนาดนั้นเลยหรอคะ หน้าเรานิ่งแต่เราก็ไม่ใช่ว่านิ่งตลอดเวลานะคะ!