ผมเหนื่อย ผมเบื่อด้วยครับกับสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่ตอนนี้🙂ตั้งแต่เด็กๆอาชีพในฝันในหัวข้อเขียนเรียงความของผมคืออาชีพครู ผมพยายามตั้งใจเรียนและทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เข้าใกล้ความฝันนั้นซึ่งที่บ้าน ครอบครัวของผมก็ให้การสนับสนุนและพูดกับผมทุกๆวันว่าต้องเป็นให้ได้นะ ต้องเรียนต้องเป็นอย่างนี้ ทำแบบนี้สอบอันนี้ ซับพอร์ตผมมากจนบางทีผมก็คิดว่า มันเป็นการซับพอร์ตจริงๆหรือเป็นการสั่งบังคับให้ผมชอบอาชีพนี้และอยากทำอยากให้เป็นครูกันแน่ 
และผมก็ทำมันจนเกือบจะสำเร็จแล้วครับตอนนี้ผมเรียนครุศาสตร์ ปี3 ณ.มหาลัยเเห่งหนึ่งในกรุงเทพและในช่วงนี้ (มกราคม-กุมภาพันธ์ 2564) เป็นช่วงที่ผมมีกำหนดการสอบที่เยอะมากทั้งใบประกอบวิชาชีพ สอบวัดระดับ CEFR สอบICDL และอีกหลายอย่างเลยรวมทั้งการเรียนเทอม2 ที่มหาลัยของผมกำลังจะเปิด 
 เอาละเข้าเรื่องกันดีกว่า เนื่องจากช่วงนี่มีการสอบที่เยอะมากๆ ผมจึงได้พักตัวเองจากการอ่านการติว แต่เหมือนที่บ้านไม่เข้าใจ ทำไมไม่อ่านหนังสือ ทำไมเล่นเกม ทำไมไม่ทำอย่างนั้น และจับเรื่องคะแนนของผมที่มันดีบ้างไม่ดีบ้างมาพูด (ผมเรียนสาขาวิชาภาษาอังกฤษครับซึ่งมันมีวิชาเกี่ยวกับการเขียนงานวิจัย Research เป็นภาษาอังกฤษเรียนออนไลน์กับอาจารย์ต่างชาติซึ่งคะแนนของผมและเพื่อนๆส่วรใหญ่ไม่ค่อยดี) พูดตั้งแต่ช่วงเช้าจนตอนเย็นบ่นแบบรุมกันบ่นอะ 55555 เอาแต่พูดเรื่องคนส่งเรียนเหนื่อยลำบากบาก ย้ำมาก! แล้วคนเรียนอะ ไม่เหนื่อยหรอ แล้วคำพูดบางคำมันลบกับความรู้สึกผมมากแต่เขาก็บอกเพื่อกระตุ้นให้เราดีขึ้น ปรับปรุง มันจำเป็นด้วยหรอครับที่จะกระตุ้นให้เราพัฒนาด้วยคำพูดแย่ๆ แล้วต้องเอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่ที่ทำสำเร็จแล้ว แล้วเลิกหงายการ์ดเป็นคนเลี้ยงเป็นคนส่งเสียมันเหนื่อยได้มั้ย เพราะคนที่ทำตามสั่งมันก็เหนื่อยเหมือนกัน สู้แล้ว สู้จนเหนื่อยจนไม่อยากเป็นแล้วครูอะ ไม่อยากทำอะไรแล้ว หมดPassion เพราะครอบครัวมีอยู่จริงนะ บางทีการSupportกับการกดดันมันห่างกันนิดเดียว 
#มีใครเคยเจอเรื่องแบบผมหรือประมาณผมมั้ยครับ