เราอะ อยากซิ่วตั้งแต่ปี 1 แล้วเพราะสิ่งที่เรียนอยู่ไม่ใช่เลยอะ แต่พ่อแม่ไม่ให้
เราพยายามทำความเข้าใจ ความฝันเรามีได้แต่เราต้องดูด้วย
แม่เราบอกว่าเสียเงิน เสียเวลานะ แม่เราวางแผนไว้แล้ว ว่าเราเรียนจบ น้องก็เข้ามหาลัยพอดี ภาระไม่หนักมาก เราเข้าใจตรงนี้สุดๆ
เราอยู่หอ แม่ให้เงินเราไม่เยอะมากหรอกค่ะ แต่ขอได้ตลอดถ้าหมด ยังไงก็ได้ให้เรามีกำลังใจเรียนต่อไป หลังๆแม่เราคิดว่าเราไม่เครียดแล้ว เพราะเราไม่บ่นให้ฟัง เพราะแม่ชอบเครียดตามอะ แต่ที่จริงเราก็เครียดๆอยู่

ถามว่าก่อนหน้าจะขึ้นปี 1 มีคณะที่เล็งๆไว้มั้ย มีค่ะ บอกคนทั้งบ้าน มั่นมาก สรุปโดนยาย ป้า น้า แม่ ว่าเราคณะที่จะเข้าทำงานอะไร
งานจะมั่นคงมั้ย บลาๆโอ๊ย เราร้องไห้เลยตรงนั้นเลย เราไม่เข้าใจ เราอยากเรียน เราไม่ได้คิดไปถึงตรงนั้นเลย
พยายามมองหาคณะที่ชอบ คนที่บ้านไม่โอเคตลอด พยายามเข้าใจความคิดผู้ใหญ่
สุดท้ายมาลงที่คณะปัจจุบัน ตอนแอดมิดชั่นคือไม่คิดอะไรมากเลยค่ะ คิดว่ามีที่เรียนแล้วจบมามีงานทำพอมั้ง เพลียกับตัวเอง
เราไม่รู้จริงๆ เราสับสนมาก มากจริงๆ ช่วง ม.6  คณะที่อยากเรียนก็โดนห้าม แล้วกรุจะเรียนไรว ะเนี่ย

ตอนนี้จะขึ้นปี 3 ตลอดสองปีที่ผ่านมา ไม่มีแรงกระตุ้นที่อยากจะลุกไปเรียนเลย พยายามนึกถึงหน้าพ่อหน้าแม่
ตอนปี1เราเคยนั่งอยู่กลางวงเพื่อนแล้วร้องไห้ออกมาเลยนะ มันระเบิดมาก กรุ ไม่อยากทนต่อไปอีกสามปีแล้ววววววว ตอนนั้นบ้ามาก
เวลาอ่านหนังสือในห้องคนเดียว บางทีแอบน้ำตาไหล เราโอเคกับสิ่งตรงหน้านี้แล้วหรอ เราไม่โอเคแล้วเราทำไรได้ว ะ
มันเจ็บอยู่ในใจจิ๊ดๆ เราต้องอดทนและยอมรับมันเท่านั้นคือสิ่งที่เราทำได้ในตอนนี้
เพื่อนสนิทเรา นางดราม่าหนักมากกก แล้วก็ได้ซิ่วสมใจ ชีวิตมันแฮปปี้มาก เราอิจฉามาก -*- เรานี่ก็พยายามปลงกับสิ่งที่เจอ บอกเพื่อนว่ากรุ ปลงได้แล้ว
กรุไม่เครียดแล้ว กรุเรียนไม่คิดไร แต่ที่จริงคิด คิดตลอด ไม่โอเคกับสิ่งที่เจอ
แม่บอกว่าจบมาไม่ต้องทำงานตรงสายก็ได้หรอกน่า ถามว่าสิ่งที่เราจบมากับสิ่งที่เราอยากทำ นี่มันเหมือนหนังสือคนละหมวดกันเลย

จริงๆก็ได้แค่บ่นอะ