เรื่องมันมีอยู่ว่าตอนนี้เราเป็นพนักงานตัวเล็กๆอยู่ที่ร้านขายเครื่องเขียน แห่งหนึ่งซึ่งร้านนี้เป็นร้านขนาดใหญ่และไม่ใช่ร้านธรรมดาทั่วไปแต่เป็นถึงบริษัทขนาดเล็กที่มีทั้งขายหน้าร้าน และยังมีการค้าส่งให้กับหน่วยงานรัฐ เอกชนต่างๆ โรงเรียนและอื่นๆ แต่ด้วยสถานการณ์ ณ ตอนนี้ทำให้เราก็เข้าใจว่าการค้าขายอาจได้กำไรไม่เท่าแต่ก่อน และด้วยปีใหม่ปีนี้พนักงานอย่างเราก็แอบมีความหวังว่าจะได้โบนัสเหมือนคนอื่นๆ บ้าง แต่ฝันก็ต้องสลาย เมื่อเจ้านายแจ้งว่า ปีนี้ค้าขายขาดทุน เลยไม่ได้ให้โบนัสให้นะ แต่ที่พีกคือเจ้านายกลับให้โบนัสกับพนักงานแผนกออคฟิซ What! อยากถามว่ายังเห็นเราเป็นพนักงานอยู่มั้ย? ขอโทษนะคะฉันเคยทำงานที่อื่นไม่ถึงปียังได้โบนัสค่ะ แม่ของเพื่อนไปนั่งเสียบหม่าล่า ยังได้โบ 500 เบียร์อีก 4 ขวดค่าาา อยากบอกว่าเราแทบจะเป็นทาสแล้วแทบจะไม่ใช่พนักงานแล้วเราต้องทำทุกอย่างตอนเช้าก็ต้องมาเปิดร้าน ถูร้าน เติมของ เช็คสต็อกสินค้า ทำบิล เป็นแคชเชียร์ต้องยืนเกือบทุกอาทิตย์ นอกจากนี้ยังต้องเป็นคอนเซนเตอร์ รับโทรศัพท์แทบจะเป็นทุกอย่างแล้วแต่กลับมองไม่เห็นค่า ตอนนี้เราเหนื่อยมากเหนื่อยกายไม่เท่าเหนื่อยใจเราจึงตัดปัญหาด้วยการลาออกเพราะคิดว่าอยู่ต่อไปก็คงไม่เจริญ แต่เขากลับรวยขึ้นทุกวัน ทุกวันนี้มีแต่ความคิดว่าถ้าเราทำคนเดียวเยอะขนาดนี้ ถ้าเราทำของตัวเองคงรวยไปนานแล้ว ขอโทษที่มาประจานตัวเอง แต่บางครั้งก็อยากฟัง และอ่านความคิดของเพื่อนมนุษย์เงินเดือนทุกคนเพื่อเป็นแรงบันดาลใจในการทำงานต่อไป#ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นต่อไป #เป็นทุกอย่างให้เธอแล้วยกเว้นไม่ได้เป็นประธานบริษัท
พนักงานก็เป็นคน