เกริ่นนะครับ ผมเป็นลูกเมียน้อย (ไม่ขอเล่าความเป็นมาหรือกว่าจะโตจนมาทำงานปัจจุบันนี้นะครับ เพราะช้ำใจและเลิกคิดถึงมันแล้ว ชีวิตตอนนี้เดินหน้าอย่างเดียว)
เข้าเรื่องดีกว่า แรกๆที่ทำงานได้ ผมก็อยากส่งเงินให้พ่อเล็กๆน้อยทุกเดือน แต่ให้แล้วพ่อแกไม่รับ ไม่เอาเลย บอกว่าให้เก็บไว้ใช้เอง (และพ่อไม่เคยขอเงินนะครับ แกเลี้ยงดูตัวแกได้) ก็เลยเลือกที่จะซื้อของขวัญให้แทนละกัน เช่น ipad จักรยาน เสื้อผ้า กระเป๋า โทรศัพท์ เป็นต้น แต่ประเด็นคือผมเพิ่งมารู้ครับว่าของบางอย่างแกไม่ได้เก็บไว้ใช้เอง แกเอาไปให้หลาน (ลูกของลูกเมียหลวง) เช่น จักรยาน ipad หรือโทรศัพท์ ครับ แกจะบอกว่าเอาไปให้หลานเพราะสงสารหลานไม่ค่อยมีสิ่งของอะไรพวกนี้ แม่เค้า(ลูกเมียหลวง) ไม่ค่อยมีเงิน เลยไม่ซื้อให้เลย
ตอนแรกที่รู้ก็งงและตื้อไป เลยกำลังคิดว่าควรจัดการความรู้สึกเช่นนี้อย่างไรดี
ปล ผมกับลูกเมียหลวง เคยเจอหน้าและทำความรู้จักกันครั้งเดียวครับ เพราะพ่อนัดให้มาเจอกัน แต่เค้ารับไม่ได้ที่ต้องเห็นลูกเมียน้อยเช่นผม ก็เลยไม่ได้ทำความรู้จักกันต่อครับ
ซื้อของให้พ่อ แต่พ่อเอาไปให้หลานของลูกเมียหลวง ควรจัดการกับความรู้สึกอย่างไรดี?
เข้าเรื่องดีกว่า แรกๆที่ทำงานได้ ผมก็อยากส่งเงินให้พ่อเล็กๆน้อยทุกเดือน แต่ให้แล้วพ่อแกไม่รับ ไม่เอาเลย บอกว่าให้เก็บไว้ใช้เอง (และพ่อไม่เคยขอเงินนะครับ แกเลี้ยงดูตัวแกได้) ก็เลยเลือกที่จะซื้อของขวัญให้แทนละกัน เช่น ipad จักรยาน เสื้อผ้า กระเป๋า โทรศัพท์ เป็นต้น แต่ประเด็นคือผมเพิ่งมารู้ครับว่าของบางอย่างแกไม่ได้เก็บไว้ใช้เอง แกเอาไปให้หลาน (ลูกของลูกเมียหลวง) เช่น จักรยาน ipad หรือโทรศัพท์ ครับ แกจะบอกว่าเอาไปให้หลานเพราะสงสารหลานไม่ค่อยมีสิ่งของอะไรพวกนี้ แม่เค้า(ลูกเมียหลวง) ไม่ค่อยมีเงิน เลยไม่ซื้อให้เลย
ตอนแรกที่รู้ก็งงและตื้อไป เลยกำลังคิดว่าควรจัดการความรู้สึกเช่นนี้อย่างไรดี
ปล ผมกับลูกเมียหลวง เคยเจอหน้าและทำความรู้จักกันครั้งเดียวครับ เพราะพ่อนัดให้มาเจอกัน แต่เค้ารับไม่ได้ที่ต้องเห็นลูกเมียน้อยเช่นผม ก็เลยไม่ได้ทำความรู้จักกันต่อครับ