เราท้อในการคุยกับพ่อและแม่ 
พ่อกับแม่มองว่าการคุยกัน ลูกต้องฟังอย่างเดียว ในฐานะเป็นลูก็งงกับคำนี้ เพราะเวลาลูกพูดสนทนามักจะออกไปทางทะเลาะในเกือบทุกครั้ง
เสียงลูกพูดเหมือนทาสที่ต้องฟังพ่อกับแม่(TT) 

   ลูกพยายามบอกอธิบายว่า พูดไม่ได้ขึ้นเสียง ต้องการสนทนาไม่ได้ ไม่ได้เถียง 

สิ่งที่ได้จากการตอบโต้มา  หยุดพูด จะเถียงอีก 
(เศร้าที่พ่อกับแม่ไม่เข้าใจในการสนทนา มองว่าพ่อแม่บอกอะไรลูกห้ามพูด พูดเท่ากับเถียง)
ลูกที่มองว่าการสนทนาแลกเปลียนโต้ตอบเป็นสิ่งที่ดีไม่ใช่การเถียง เป็นการแลกเปลียนความคิดเห็น 
  ลูกไม่ได้ลำเส้นพ่อแม่ สิ่งที่ได้บางที่ มักจะได้คำเดิมๆ (พ่อแม่เลี้ยงมา จะเถียงอีก หยุดพูด คนอื่นไม่ได้เป็นแบบนี้ ไม่เปลียนนิสัย โต้แล้วยังจะเถียง)

แล้ววิธีใดที่จะรับมือกับความรู้สึกแบบนี้ 
สิ่งทีพ่อแม่ต้องการคือ ผู้ฟังที่ดี 
การเป็นผู้ฟังที่ไม่ได้พูด เหมือนจะทำให้ลูกมีป่มที่ไม่กล้าพูดกับพ่อแม่และกระทบกับการพูดกับคนอื่นๆ

 
(รู้สึกแปลกมากๆ จนทำให้เปลียนนิสัยตัวเอง ไม่กล้าพูดกับคนอื่น ไม่กล้าเข้ารวมกับคนเยอะๆ กลัวว่าเวลาพูดจะผิดเพราะนึกถึงพ่อกับแม่ตลอดเวลาคุยกับคนอื่น คุยได้กับเพือนที่สนิดได้เท่านั่นเพราะคุมตัวเองได้ ถ้าคุยกับคนไม่รู้จักมาก่อน เวลาคุยทำให้นึกถึงพ่อกับแม่ แล้วกลายเป็นคนเศร้า สนทนาออกไม่ดี เหมือนไม่ใช่ตัวตนเราจริงๆ )

     เป็นผลกระทบมากๆ

    ((((ไม่เข้าใจ))))

ผมเชื้อว่าไม่ใช่ผมคนเดียวที่เป็นแบบนี้ 
แล้วรับมือยังไงกับปัญหาเหล่านี้

คนที่เจอปัญหาแบบนี้รับมืออย่างไรที่จะทำให้ชีวิตเดินต่อ 

(TT) TT. TT TT TT TT TT TT TT TT TT TT TT(TT)