ครอบครัว
คืออะไรครับ
คือแม่ ที่พยายามจะเป็นช้างเท้าหน้า แต่ก็ละทิ้งหน้าที่ที่แม่ควรจะทำเช่น ดูแลคนในครอบครัวไป
คือพ่อ ที่พยายามแล้วที่จะประครบประหงมให้ครอบครัวที่แปลกแยกไปจากเดิมยังอยู่ได้ น้องที่ละเลยพื้นฐานการใช้ชีวิต อย่างการ กิน สุขอนามัยที่ต้องเอาใจใส่ เที่ยวเล่นไปวันๆ
เหมือนพ่อกับแม่ผมไม่ใช้คนรักกันเอาจริงๆ เหมือนศัตรูมากกว่าซะอีก แข่งกันเป็นผู้นำ แต่สุดท้ายถ้าพลาดขึ้นมาก็โทษอีกฝ่ายอยู่ดี ผมไม่รู้หรอกว่าฝ่ายใหนผิดแต่รับฟังทั้งคู่ครับ นี้หรอคนที่เป็นผู้ใหญ่ ผมพยายามเสมอที่ทำให้ความสำพันธ์ของทั้งคู่ดีขึ้น แต่ที่เหนื่อยดันเป็นผมซะเอง
ผมพยายามบอกท่านทั้งสองว่า ถ้าทำแบบนี้อีกฝ่ายรู้สึกยังไงอยู่เสมอ บอกท่านว่าปัญหาคือการที่ไม่คุย เข้าใจไม่ตรงกัน ต่างฝ่ายต่างว่างแผนไว้ในใจแต่ไม่ยอมปรึกษากัน
ที่เป็นแบบนี้ส่วนหนึ่งน่าจะเป็นเพราะพ่อดูเหมือนคนที่ไม่คิดจะทำอะไร พ่อออกบ้านไปทีไรแม่ก็คิดว่าพ่อเที่ยว แต่มันไม่ทั้งหมดเพราะบางทีพ่อก็ออกไปทำงานไปพูดคุยเรื่องงาน อันนี้พ่อก็ทำไม่ถูกครับผมว่า ควรจะบอกแม่บ้าง
เรื่องราวทั้งหมดผมไม่อยากเข้าไปยุ่งเลยถ้าแม่ ยังทำอาหาร และดูแลสุขอนามัยคนในบ้าน แต่นีแม่แทบไม่ทำอาหาร ของที่ควรซื้อเข้าบ้านไม่ยอมซื้อ เดิมที่ไม่ค่อยออกบ้านอยู่แล้ว ก็ไม่มีการซื้อวัตถุดิบมาตุนไว้ ถ้าแม่ไม่ทำอาหารก็จะทำกับข้าวเมนูไข่กินกัน บ้างทีพ่อก็ทำให้กิน อ่านมาถึงตรงนี้อาจจะตลก แต่เรื่องกินเรื่องใหญ่ครับ บ้านก็รกไม่ทำความสะอาดตัวบ้าน แต่เอาเวลาไปดูแลสวนแทน ปกติแม่ของบ้านอื่นตื่นมาแล้วทำอาหารไหมไม่รู้หรอนะครับ แต่แม่ผมตื่นมาทำสวนใช่แล้วละ555
สุขภาพผมดูแลตัวเองดีอยู่แล้ว แต่ของคนในครอบครัวไม่ครับ ผมรู้สึกหงุดหงิดเวลาที่เห็นน้องไม่ดูแลห้องนอนตัวเอง เล่นแล้วไม่เก็บอายุน้อง ก็ 16 ปีแล้วนะครับ แต่ที่ทำให้โมโหคือแม่ไม่ว่าน้อง ห้องรกอย่างกับลังหนู หรืออาจจะแย่กว่ารังหนูด้วยซ้ำ แม่ไม่ว่าเลย แม่อาจจะรักน้องมากแต่ ผมว่ามันเป็นการทำร้ายทางอ้อมมากกว่า อ้ออีกอย่าง ผมไม่คุยเล่นกับน้องเลยเพราะมีเรื่องมาที่ไร แม่ก็จะเข้าข้างน้องตลอด ผมว่ามันค้อนข้างไรสาระ ถ้าถามว่าทำไมไม่บอกน้อง หรือทำให้ อย่าได้คิดว่าน้องจะฟังผม บอกจนขี้เกียจจะบอก ข้าวก็กินไม่เป็นเวลา เล่นเกมทั้งวันทั้งคือ ไม่โดนแม่ว่า แอบหมั่นใส่แต่ก็เป็นห่วง...
ผมบอกแม่ไปตรงๆแล้วทีหนึ่ง ว่าแม่ต้องดูแลคนในครอบครับให้กินอิ่มนอนหลับ ถึงจะทำงานหาเงินได้
นั้นละอย่าได้แคร์ แม่ก็ยังเฉยชาเหมือนเดิม นี้คิดว่าลูกคนนี้พูดเล่นหรือไงโว้ยยยยยยยยยยยจะบ้าตาย
แล้วใครจะบอกผมได้ไหมว่าควรทำยังไงต่อในเมื่อทุกคนในครอบครัวผมเผิกเฉยแบบนี้...
ปล. ไม่เหมือนมาขอคำปรึกษาเลย เหมือนมาระบายอารมมากกว่า555
ครอบครัวที่ละทิ้งบทบาทของตัวเองไป จะดีได้ยังไงครับ
คืออะไรครับ
คือแม่ ที่พยายามจะเป็นช้างเท้าหน้า แต่ก็ละทิ้งหน้าที่ที่แม่ควรจะทำเช่น ดูแลคนในครอบครัวไป
คือพ่อ ที่พยายามแล้วที่จะประครบประหงมให้ครอบครัวที่แปลกแยกไปจากเดิมยังอยู่ได้ น้องที่ละเลยพื้นฐานการใช้ชีวิต อย่างการ กิน สุขอนามัยที่ต้องเอาใจใส่ เที่ยวเล่นไปวันๆ
เหมือนพ่อกับแม่ผมไม่ใช้คนรักกันเอาจริงๆ เหมือนศัตรูมากกว่าซะอีก แข่งกันเป็นผู้นำ แต่สุดท้ายถ้าพลาดขึ้นมาก็โทษอีกฝ่ายอยู่ดี ผมไม่รู้หรอกว่าฝ่ายใหนผิดแต่รับฟังทั้งคู่ครับ นี้หรอคนที่เป็นผู้ใหญ่ ผมพยายามเสมอที่ทำให้ความสำพันธ์ของทั้งคู่ดีขึ้น แต่ที่เหนื่อยดันเป็นผมซะเอง
ผมพยายามบอกท่านทั้งสองว่า ถ้าทำแบบนี้อีกฝ่ายรู้สึกยังไงอยู่เสมอ บอกท่านว่าปัญหาคือการที่ไม่คุย เข้าใจไม่ตรงกัน ต่างฝ่ายต่างว่างแผนไว้ในใจแต่ไม่ยอมปรึกษากัน
ที่เป็นแบบนี้ส่วนหนึ่งน่าจะเป็นเพราะพ่อดูเหมือนคนที่ไม่คิดจะทำอะไร พ่อออกบ้านไปทีไรแม่ก็คิดว่าพ่อเที่ยว แต่มันไม่ทั้งหมดเพราะบางทีพ่อก็ออกไปทำงานไปพูดคุยเรื่องงาน อันนี้พ่อก็ทำไม่ถูกครับผมว่า ควรจะบอกแม่บ้าง
เรื่องราวทั้งหมดผมไม่อยากเข้าไปยุ่งเลยถ้าแม่ ยังทำอาหาร และดูแลสุขอนามัยคนในบ้าน แต่นีแม่แทบไม่ทำอาหาร ของที่ควรซื้อเข้าบ้านไม่ยอมซื้อ เดิมที่ไม่ค่อยออกบ้านอยู่แล้ว ก็ไม่มีการซื้อวัตถุดิบมาตุนไว้ ถ้าแม่ไม่ทำอาหารก็จะทำกับข้าวเมนูไข่กินกัน บ้างทีพ่อก็ทำให้กิน อ่านมาถึงตรงนี้อาจจะตลก แต่เรื่องกินเรื่องใหญ่ครับ บ้านก็รกไม่ทำความสะอาดตัวบ้าน แต่เอาเวลาไปดูแลสวนแทน ปกติแม่ของบ้านอื่นตื่นมาแล้วทำอาหารไหมไม่รู้หรอนะครับ แต่แม่ผมตื่นมาทำสวนใช่แล้วละ555
สุขภาพผมดูแลตัวเองดีอยู่แล้ว แต่ของคนในครอบครัวไม่ครับ ผมรู้สึกหงุดหงิดเวลาที่เห็นน้องไม่ดูแลห้องนอนตัวเอง เล่นแล้วไม่เก็บอายุน้อง ก็ 16 ปีแล้วนะครับ แต่ที่ทำให้โมโหคือแม่ไม่ว่าน้อง ห้องรกอย่างกับลังหนู หรืออาจจะแย่กว่ารังหนูด้วยซ้ำ แม่ไม่ว่าเลย แม่อาจจะรักน้องมากแต่ ผมว่ามันเป็นการทำร้ายทางอ้อมมากกว่า อ้ออีกอย่าง ผมไม่คุยเล่นกับน้องเลยเพราะมีเรื่องมาที่ไร แม่ก็จะเข้าข้างน้องตลอด ผมว่ามันค้อนข้างไรสาระ ถ้าถามว่าทำไมไม่บอกน้อง หรือทำให้ อย่าได้คิดว่าน้องจะฟังผม บอกจนขี้เกียจจะบอก ข้าวก็กินไม่เป็นเวลา เล่นเกมทั้งวันทั้งคือ ไม่โดนแม่ว่า แอบหมั่นใส่แต่ก็เป็นห่วง...
ผมบอกแม่ไปตรงๆแล้วทีหนึ่ง ว่าแม่ต้องดูแลคนในครอบครับให้กินอิ่มนอนหลับ ถึงจะทำงานหาเงินได้
นั้นละอย่าได้แคร์ แม่ก็ยังเฉยชาเหมือนเดิม นี้คิดว่าลูกคนนี้พูดเล่นหรือไงโว้ยยยยยยยยยยยจะบ้าตาย
แล้วใครจะบอกผมได้ไหมว่าควรทำยังไงต่อในเมื่อทุกคนในครอบครัวผมเผิกเฉยแบบนี้...
ปล. ไม่เหมือนมาขอคำปรึกษาเลย เหมือนมาระบายอารมมากกว่า555