เรามีเรื่องที่จะระบายในสิ่งที่เราไม่สามารถพูดกับใครได้ เราเป็นเด็กคนหนึ่งที่ต้องการ การยอมรับ ที่ต้องการความเข้าใจ โดยเฉพาะคนในครอบครัว
เราพยายามในสิ่งที่เราทำเพื่อที่จะได้การยอมรับจนลืมเลยว่าที่จริงแล้วเราต้องการอะไร ทุกคนให้ล้วนให้กำลังใจ แต่หากผมทำในสิ่งที่เขาไม่ได้ชอบ หรือสิ่งที่ต้องการไม่ได้เขาจะมองผม เป็นคนดื้อ ไม่เชื่อฟัง
นอกกรอบ แม้กระทั้งการที่เราเลือกที่จะทำในสิ่งที่เราชอบโดยที่เขาไม่มีส่วนได้ก็หาว่าเรา ไม่เห็นความสำคัญของคนไกล้ตัว นั่นเป็นจุดเริ่มที่ทำให้เราออกห่างจากความหวังดี การยอมรับ ออกห่างจากคำชม จนไม่อยากได้ความหวังดีจากใคร ตอนนี้เราใช้ชีวิตโดยที่ไม่ต้องการความหวังดีจากคนในครอบครัว อยู่กับตัวเองใช้ชีวิตกับความจริง
แต่กลับกันการที่เราออกห่างสิ่งที่ทำให้เราไม่สบายใจเขากลับมาถามหาความหวังดีที่เคยมีให้ เราต้องมองคนแบบนี้ว่าเป็นคนแบบไหน เพื่ออะไร ? สุดท้ายแล้วเราเองหรือที่ต้องขอโทษหรือต้องตอบแทนความหวังดีนั้น ทั้งที่ความหวังดีนั้นไม่ใช่หรอกหรือที่ทำให้เราท้อและเสียใจ