สำหรับผมตอนนี้เลย คิด และตั้งคำถามตลอดเวลา 
ทำไมเราจะต้องตื่นมาทุกๆ วัน รีบไปทำงาน  ไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะกินอาหารเช้า  อาหารที่กินก็อาหารขยะ ไม่ใช่กินขยะนะครับ แต่หมายถึงอาหารที่ไม่ครบ 5 หมู่ ข้าวเหนียวหมูปิ้งทุกวัน อาหารสะดวกที่ใส่สารกันเสีย แบบนี้  และอาหารที่เรากินเข้าไปทุกวัน ไม่รู้แหล่งที่มา ว่าผลิตแบบไหน มีสารเคมีหรือไม่ หมูไก่เลี้ยงยังไง ใช้ยาอะไร แล้วเราก็กินมันทุกวัน สะสมในร่างกายตลอดเวลา  รู้สึกว่าชีวิตขาดอิสระ อิสระแม้จะเลือกอาหารที่ปลอดภัยกินก็ไม่ได้  กลับจากทำงานมาก็ต้องรีบนอน เร่งรีบไปหมด ใช้ชีวิตหนักมาก หาเงินมามากมายต้องจ่ายให้กับค่าอาหาร ค่าที่พัก สิ่งอำนวยความสะดวก ให้กับเทคโนโลยีไปเสียหมด เหมือนเราเป็นทาสเทคโนโลยีเลย บางคนก็จะบอกว่า ก็ต้องขยัน ทำให้รวยสิ จะได้สบาย คำถามคือเมื่อไหร่ เราอยากมีความสุขและอิสระเร็วๆนี้เลย และต่อๆไป ไม่อยากได้ความสุขตอนรวย บางทีเวลาที่เสียไปก็มากว่าเงินที่หาได้ 

แล้ว.... จินตนาการก็เกิดขึ้น
อยากกลับไปใช้ชีวิตที่ชนบท บ้านเกิดตัวเอง อาศัยบ้านพ่อกับแม่ ซึ่งจริงๆก็เงินเราสร้างแหละ  หรือ เก็บเงินสักก้อนซื้อที่ดินตัวเอง สร้างบ้านหลังเล็กๆ พออยู่ ปลูกผักทำสวน ไร้สารเคมี ดีต่อสุขภาพ เลี้ยงไก่ เลี้ยงปลา เงินที่ต้องหามาซื้อค่าอาหาร ก็ลดลงแล้ว เงินค่าที่พักก็ลดลงแล้ว การที่ต้องหาเงินเยอะๆก็ลดลงได้  ต่างจังหวัดอากาศก็ดี ตื่นนอนขี้เกียจ อยากนอนต่อก็ได้ อาหารมื้อเช้าเราก็จะได้ฝึกฝีมือการทำอาหารของเรา ใช้เวลาดูแลสวนของเรา แค่ไม่เกิน 2 ชม เราก็จะมีอาหารที่ดีมีประโยชน์กินแล้ว เวลาที่เหลือทำอย่างอื่นได้อีก...  ก็จะมีคำถามว่า แล้วถ้าไม่ทำงานเลยจะเอาเงินไหนมาจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ จิปาถะ ก็ เก็บเงินมาก้อนนึงง่ายสุด และอีกอย่างเกษตรอินทรีย์มันขายได้ตัวมันเอง อยู่ที่ว่าจะทำอะไร เอาแค่พอไหว ไม่ต้องคิดไปถึงอุสาหกรรม อนาคตอาหารไม่ล้นโลก มีแต่จะขาดแคลนเรื่อยๆ ไม่พูดถึงเรื่องเศรษฐกิจนะ ยาว ส่วนตัวผมมีแนวทางในการหาเงินอยู่แล้ว ผมชอบปลูกต้นไม้ สะสมต้นไม้ เพราะฉะนั้น ต้นไม้มันเป็นทรัพย์สิน ที่สามารถทำเงินให้ได้ครับ แม้จะไม่มากมาย ฟังดูค่อนข้างโลกสวยไปหน่อย แต่สวยกว่านี้ก็ยังได้

แล้ว ... ชีวิตของท่านอื่นจินตนาการเป็นอย่างไรบ้าง  รวยคือคำตอบสุดท้าย หรือ มีแนวคิดที่แปลกประหลาดกว่านี้มั้ย แลกเปลี่ยนกันได้ครับ