สวัสดีค่ะ เราประสบปัญหาการคิดมาก คิดฟุ้งซ่านเรื่องไร้สาระคือเราก็รู้นะคะว่ามันไร้สาระแต่ก็ยังคิดอยู่ตลอดตั้งคำถามอยู่ตลอด เรื่องมันเริ่มจากอะไรเราไม่แน่ใจ แต่เวลาเราจะทำอะไรดูอะไรเรามักจะนึกฟุ้งซ่านตลอดเลยค่ะ เช่นเราชอบสิ่งนึงมากๆเราชอบตัวเองตอนนี้ที่ได้ชอบและตกหลุมรักมันแต่เราก็จะนึกย้อนไปว่าถ้าตอนนั้นเราไม่ตัดสินใจเข้ามาในสิ่งๆนี้เราจะได้ชอบมันมั้ยยังไงเราก็จะได้มาชอบอยู่ดีใช่มั้ย หรือกลัวว่าจะเลิกชอบมันแล้วทุกครั้งที่กลัวเราก็จะคิดว่าถ้ามะกี้เราเลือกที่จะหยุดหรือเลิกชอบมันล่ะเราทำไม่ได้หรอกใช่มั้ยยังไงก็น่าจะต้องกลับมาชอบอยู่ดีทั้งที่เราไม่ได้เลือกอย่างนั้นอ่ะค่ะบางทีก็มีแต่ความคิดที่จะไม่เลิกชอบแต่กลัวเลิกชอบจนแวบเข้ามาในหัวเหมือนกัน แล้วก็จะกังวลว่ามะกี้เราไม่เลือกเลิกชอบหรอกหรือเราเลิกชอบไม่ได้หรอกในอนาคตก็ต้องกลับมาชอบใหม่อยู่ดี คือเหมือนว่าเราตัดสินใจหนึ่งอย่างแล้วโอเคกะมันแล้วแต่เราก็ชอบคิดว่าถ้าเราตัดสินใจอีกอย่างจะเป็นยังไงแบบนี้อ่ะค่ะ หรือยกตัวอย่างง่ายๆดูหนังพระเอกนางเอกบังเอิญเจอกันเราก็จะคิดว่าถ้าพวกเขาไม่บังเอิญเจอกันตอนนั้นล่ะถ้านางเอกเลือกที่จะแวะที่ไหนก่อนจะได้เจอพระเอกหรืออะไรก็แล้วแต่ แล้วบางทีเรากังวลว่าถ้าเราเลือกอีกทางแล้วเราแฮปปี้กว่าล่ะทั้งที่เราโอเคกะตรงนี้งงมั้ยคะ สมมติเราชอบA แต่ก็คิดว่าBก็ดี แต่เราก็ชอบAอยู่ดีและชอบที่ตัวเองชอบA แล้วเราก็กังวลว่าถ้าเราเลือกBก็จะแฮปปี้เหมือนกันแบบวนลูปอ่ะค่ะทั้งที่ใจเราก็อยากชอบAมากกว่า

เราไม่รู้ว่าเรื่องนี้มันเริ่มตอนไหนแต่ปีนี้เป็นปีที่เราคิดฟุ้งซ่านไร้สาระเยอะมากๆอาจเพราะว่าว่างก็ได้แต่พอทำตัวให้ไม่ว่างก็กังวลอยู่ดี มันเริ่มจากความกังวลส่วนตัวอย่างนึงขอไม่ลงรายละเอียดแล้วเราก็เปลี่ยนเรื่องที่ฟุ้งซ่านแบบวนลูปอ่ะค่ะ หรือมันเป็นเพราะมีช่วงนึงเราอ่านทฤษฎีย้อนเวลา โลกคู่ขนานเยอะ(แอบคิดว่าที่กังวลเรื่องทางเลือกเพราะอ่านอันนี้ด้วยค่ะ) คือเหมือนไม่อยู่กะปัจจุบันอ่ะค่ะกังวลกับอนาคตแล้วก็จมกับอดีต

อย่าด่านะคะใจดีกับเราหน่อยเราพยายามเรียบเรียงคำพูดแล้ว

ส่วนเรื่องรู้ว่าไร้สาระก็เลิกคิดคือเรารู้ค่ะแต่เราทำไม่ได้เลยอยากมาปรึกษาว่าควรเริ่มจากความคิดแบบไหนให้เลิกคิดแบบนั้นอ่ะค่ะไม่ใช่ว่าเอะอะเลิกคิดมันจะทำได้เลยㅠㅠ

ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมจะมาอัพเดตนะคะ