เราเหนื่อยมากค่ะ เราเป็นลูกคนโต และเราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ตั้งแต่ ม.3 จนตอนนี้เราอายุ 30 แล้ว

แต่เราต้องส่งเงินให้พ่อแม่ตลอดเลย (พ่อแม่แยกทางกัน) เราให้จนเราหมดตัว  เวลาเราไม่มีให้ เราจะเครียดมากๆ เพราะทั้งแม่และพ่อชอบโทรมาขอเงินเราบ่อยๆแต่บางครั้งเราก็ไม่มี เราช่วยทุกคนในครอบครัว แต่เวลาเรามีปัญหาไม่มีใครช่วยเราได้เลย แม้กระทั่งน้องชายแท้ๆที่เราช่วยมาตลอด เราเหนื่อยมากเวลาเราเครียดเราไม่สามารถปรึกษาใครได้เลย คิดคนเดียว ทำคนเดียว ตัดสินใจคนเดียว (เราร้องไห้บ่อยมาก)

มันทำให้เรารู้สึกแย่มากๆ มีแฟนก็มีเหตุต้องให้อยู่ห่างกัน เขาเป็นคนต่างชาติ ถามว่าเขาดีไหม เขาดีนะ ส่งเงินให้เราทุกเดือน เขาเข้ามาเหมือนเขาเป็นทุกอย่างให่เราในสิ่งที่เราขาด แต่พอห่างกันก็เกิดความเครียดและบางครั้งเขาไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกเราได้ในขณะที่เราเดียวดาย หรือเรามีปัญหา (คือแฟนเป็นคนไม่คิดมาก) ต่างชาติเขาจะไม่มีความรู้สึกลึกซึ้งเหมือนคนไทยอยู่แล้ว

บางครั้งก็แค่ต้องการกำลังใจ เราร้องไห้คนเดียวเกือบทุกวัน เราคิดถึงแฟนด้วย เพราะเราอยู่คนเดียว เพื่อนก็แทบจะไม่มี  🥺🥺🥺🥺

ใครเคยใช้ชีวิตแบบตัวคนเดียวบ้างคะ ควรจัดการกับความคิดความรู้สึกเวลาเครียดยังไงดีคะ