คืนวันเสาร์อย่างนี้ เป็นคืนที่ฉันต้องแต่งตัวสวยเป็นพิเศษ
ชุดเดรสสั้นเกาะอกสีแสด ที่ช่วยขับสีผิวให้สว่างใต้แสงนีออน
ฉันปล่อยผม และถอดแว่นตา เปลี่ยนมาใส่คอนแทคเลนส์
แต่งหน้าจัดอย่างผู้หญิงกลางคืน ชนิดที่คนรู้จักฉันในตอนกลางวันไม่มีทางจำฉันได้เด็ดขาด
ฉันเลือกร้านที่ไม่เคยไป เข้าไปนั่งคนเดียว แล้วสั่งพั้นช์โซดาสองแก้ว
ฉันดื่มมันหมดอย่างรวดเร็ว แล้วสั่งลอง ไอส์แลนด์อีกแก้ว
ฉันห้ามพนักงานไม่ให้เก็บแก้วเปล่ากลับไป เพราะฉันอยากให้คนอื่นคิดว่าฉันดื่มไปหลายแก้วแล้ว
ฉันค่อยๆละเลียดลอง ไอส์แลนด์ที่สั่งมา
ฟังเพลงที่ไม่เข้าหู ไม่เหลือบตาแยแสคนอื่นที่อยู่รอบข้าง
เพื่อรอใครคนหนึ่ง
พ่อของฉันเอง
ไม่ได้นัดหมายว่าจะเจออะไรหรอกนะ
แต่พ่อของฉันจะมาหาฉันทุกครั้ง
แล้วจากนั้นเราก็ไปจบกันในโรงแรม ทุกครั้ง
ฉันมักจะถามตัวเอง ว่า วังวนเดิมๆแบบนี้ เมื่อไหร่มันจะจบซักที
ฉันไม่รู้
เสียงโวยวายดังขึ้นท่ามกลางเสียงดนตรี ทำให้ฉันต้องหันไปมอง
ดูเหมือนว่านักเลงอันธพาลจะมีเรื่องเหยียบเท้ากัน พ่อของฉันคงไม่อยู่ในกลุ่มนั้นใช่ไหม
"มาคนเดียวหรือครับ"
มีคนมาพูดข้างๆหูฉัน ทำให้ฉันหันกลับมาด้วยความตกใจ
ชายหนุ่มหน้าตาดี ไม่รู้ว่ามานั่งอยู่ข้างฉันตั้งแต่เมื่อไหร่
"ผมนั่งเป็นเพื่อนได้มั้ย"
เขายิ้มอย่างมีเสน่ห์ ทำให้ฉันพ่นลมออกทางจมูก
ที่แท้ เขาก็คือพ่อฉันนั่นเอง
ฉันทำตาปรือมองเขา คว้าแก้วเครื่องดื่มของฉันบนโต๊ะกระดกรวดเดียวหมด
"ฉันจะกลับแล้ว"
ฉันแกล้งทำเป็นเดินโซเซ พ่อก็เข้ามาประคองฉันตามเคย
"ผมไปส่งนะ"
"อืม ดีๆ"
ฉันตกลงไปกับพ่อ
พ่อพาฉันขึ้นรถแล้วขับออกไป โดยไม่ถามสักคำว่าฉันจะให้ไปส่งที่ไหน และฉันก็แกล้งทำเป็นเมาหลับ
จุดหมายที่พ่อพาฉันไป คือ โรงแรมม่านรูด อีกแล้ว
ฉันไม่รู้ ว่ามันจะต้องจบแบบนี้อีกซักกี่ครั้งกันนะ
ทำไมพ่อชอบทำแบบนี้ รู้ไหม เพราะพ่อ แม่ถึงได้ฆ่าตัวตาย ฉันฆ่าพ่อไปตั้งกี่ครั้ง แต่พ่อก็ยังเป็นเหมือนเดิม พ่อไม่เคยเปลี่ยน ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย
พ่อต้องทำร้ายจิตใจของแม่ ทำร้ายจิตใจของฉันอีกซักกี่ครั้ง และครั้งนี้ ฉันก็จะไม่ปล่อยให้พ่อได้ทำร้ายจิตใจของแม่ หรือของฉันอีก
เมื่อพ่อจอดรถ ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบปืนในกระเป๋าถือมายิงพ่อด้วยความเคยชิน
แต่ฉันกลับไร้เรี่ยวแรงที่จะยกแขน ยิ่งกว่านั้น ฉันยังมึนหัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
พ่อไปเปิดประตูห้อง แล้วมาอุ้มฉันออกจากรถ เข้าห้องไปวางบนเตียง
พ่อขยับมาคุกเข่าคร่อมฉัน ฉันได้แต่ปล่อยให้พ่อทำกับฉันโดยไม่สามารถขัดขืน
พ่อหอบหายใจแรง ปลดเข็มขัดของเขาออกอย่างรีบร้อน
แล้วใช้เข็มขัดเส้นนั้น พันรอบคอฉัน ก่อนจะออกแรงดึงให้มันรัดคอฉัน
พ่อพูดกับฉัน ด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยว ว่า
"ทำไมแม่ถึงได้ร่านอย่างนี้ เมื่อไหร่แม่จะจดจำ ว่าอย่าออกไปไหนกับผู้ชายแปลกหน้า มันอาจจะหล่อ อาจจะรวย แต่มันก็ไม่ใช่คนดี มันไม่ใช่ผัวแม่
กี่ครั้งกี่หนแล้วที่แม่ถูกวางยา แต่แม่ก็ไม่เข็ด ยังใช้ชีวิตเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ลืมผัว ทิ้งลูก ทำไมแม่ไม่ยอมสำนึกซักที ไม่ว่าผมจะฆ่าแม่มาเท่าไหร่ แม่ก็ยังทำตัวเหมือนเดิม ผมต้องฆ่าแม่ซักกี่ครั้งกัน หา ผมต้องฆ่าแม่อีกกี่ครั้ง"
มือเกร็งแข็งของพ่อยิ่งดึงเข็มขัดให้รัดแน่นขึ้น
ฉันรู้สึกผ่อนคลาย
ไม่ต้องดิ้นรน ไม่ต้องคิด ไม่ต้องทุกข์ ไม่ต้องหายใจ
ฉันไม่ได้สงบแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ
วังวนเดิมๆ ที่ฉันต้องฆ่าพ่อ มันกำลังจะจบใช่ไหม
แต่ทันใด
มือของพ่อคลายลง พ่อทิ้งตัวลงมาทับฉัน
ฉันไออย่างแรงด้วยความระคายคอ และพยายามหายใจ
ฉันแกะเข็มขัดออกจากคอ ผลักพ่อออกไป จึงเห็นน้องชายของฉันถือปืนเก็บเสียงจ้องมา
โชคดีที่เขาคงเห็นว่าฉันใช้เวลามากผิดปกติ จึงเข้ามาช่วยทัน ทั้งที่ความจริง เขามีหน้าที่เพียงช่วยฉันทำลายศพพ่อ
การฆ่าพ่อ ควรเป็นบทของฉันเท่านั้น
น้องชายเข้ามาดึงฉันลุกขึ้น ฉันคว้าปืนเก็บเสียงจากมือของเขา มาจ่อปลายกระบอกปืนที่หัวของพ่อ แล้วลั่นไก
วังวนเดิมๆ ที่ฉันต้องฆ่าพ่อ เมื่อไหร่มันจะจบสักทีนะ
...ฉันไม่รู้...
............................................................................................................................................................................../...
ฉันไม่รู้
ชุดเดรสสั้นเกาะอกสีแสด ที่ช่วยขับสีผิวให้สว่างใต้แสงนีออน
ฉันปล่อยผม และถอดแว่นตา เปลี่ยนมาใส่คอนแทคเลนส์
แต่งหน้าจัดอย่างผู้หญิงกลางคืน ชนิดที่คนรู้จักฉันในตอนกลางวันไม่มีทางจำฉันได้เด็ดขาด
ฉันเลือกร้านที่ไม่เคยไป เข้าไปนั่งคนเดียว แล้วสั่งพั้นช์โซดาสองแก้ว
ฉันดื่มมันหมดอย่างรวดเร็ว แล้วสั่งลอง ไอส์แลนด์อีกแก้ว
ฉันห้ามพนักงานไม่ให้เก็บแก้วเปล่ากลับไป เพราะฉันอยากให้คนอื่นคิดว่าฉันดื่มไปหลายแก้วแล้ว
ฉันค่อยๆละเลียดลอง ไอส์แลนด์ที่สั่งมา
ฟังเพลงที่ไม่เข้าหู ไม่เหลือบตาแยแสคนอื่นที่อยู่รอบข้าง
เพื่อรอใครคนหนึ่ง
พ่อของฉันเอง
ไม่ได้นัดหมายว่าจะเจออะไรหรอกนะ
แต่พ่อของฉันจะมาหาฉันทุกครั้ง
แล้วจากนั้นเราก็ไปจบกันในโรงแรม ทุกครั้ง
ฉันมักจะถามตัวเอง ว่า วังวนเดิมๆแบบนี้ เมื่อไหร่มันจะจบซักที
ฉันไม่รู้
เสียงโวยวายดังขึ้นท่ามกลางเสียงดนตรี ทำให้ฉันต้องหันไปมอง
ดูเหมือนว่านักเลงอันธพาลจะมีเรื่องเหยียบเท้ากัน พ่อของฉันคงไม่อยู่ในกลุ่มนั้นใช่ไหม
"มาคนเดียวหรือครับ"
มีคนมาพูดข้างๆหูฉัน ทำให้ฉันหันกลับมาด้วยความตกใจ
ชายหนุ่มหน้าตาดี ไม่รู้ว่ามานั่งอยู่ข้างฉันตั้งแต่เมื่อไหร่
"ผมนั่งเป็นเพื่อนได้มั้ย"
เขายิ้มอย่างมีเสน่ห์ ทำให้ฉันพ่นลมออกทางจมูก
ที่แท้ เขาก็คือพ่อฉันนั่นเอง
ฉันทำตาปรือมองเขา คว้าแก้วเครื่องดื่มของฉันบนโต๊ะกระดกรวดเดียวหมด
"ฉันจะกลับแล้ว"
ฉันแกล้งทำเป็นเดินโซเซ พ่อก็เข้ามาประคองฉันตามเคย
"ผมไปส่งนะ"
"อืม ดีๆ"
ฉันตกลงไปกับพ่อ
พ่อพาฉันขึ้นรถแล้วขับออกไป โดยไม่ถามสักคำว่าฉันจะให้ไปส่งที่ไหน และฉันก็แกล้งทำเป็นเมาหลับ
จุดหมายที่พ่อพาฉันไป คือ โรงแรมม่านรูด อีกแล้ว
ฉันไม่รู้ ว่ามันจะต้องจบแบบนี้อีกซักกี่ครั้งกันนะ
ทำไมพ่อชอบทำแบบนี้ รู้ไหม เพราะพ่อ แม่ถึงได้ฆ่าตัวตาย ฉันฆ่าพ่อไปตั้งกี่ครั้ง แต่พ่อก็ยังเป็นเหมือนเดิม พ่อไม่เคยเปลี่ยน ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย
พ่อต้องทำร้ายจิตใจของแม่ ทำร้ายจิตใจของฉันอีกซักกี่ครั้ง และครั้งนี้ ฉันก็จะไม่ปล่อยให้พ่อได้ทำร้ายจิตใจของแม่ หรือของฉันอีก
เมื่อพ่อจอดรถ ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบปืนในกระเป๋าถือมายิงพ่อด้วยความเคยชิน
แต่ฉันกลับไร้เรี่ยวแรงที่จะยกแขน ยิ่งกว่านั้น ฉันยังมึนหัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
พ่อไปเปิดประตูห้อง แล้วมาอุ้มฉันออกจากรถ เข้าห้องไปวางบนเตียง
พ่อขยับมาคุกเข่าคร่อมฉัน ฉันได้แต่ปล่อยให้พ่อทำกับฉันโดยไม่สามารถขัดขืน
พ่อหอบหายใจแรง ปลดเข็มขัดของเขาออกอย่างรีบร้อน
แล้วใช้เข็มขัดเส้นนั้น พันรอบคอฉัน ก่อนจะออกแรงดึงให้มันรัดคอฉัน
พ่อพูดกับฉัน ด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยว ว่า
"ทำไมแม่ถึงได้ร่านอย่างนี้ เมื่อไหร่แม่จะจดจำ ว่าอย่าออกไปไหนกับผู้ชายแปลกหน้า มันอาจจะหล่อ อาจจะรวย แต่มันก็ไม่ใช่คนดี มันไม่ใช่ผัวแม่
กี่ครั้งกี่หนแล้วที่แม่ถูกวางยา แต่แม่ก็ไม่เข็ด ยังใช้ชีวิตเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ลืมผัว ทิ้งลูก ทำไมแม่ไม่ยอมสำนึกซักที ไม่ว่าผมจะฆ่าแม่มาเท่าไหร่ แม่ก็ยังทำตัวเหมือนเดิม ผมต้องฆ่าแม่ซักกี่ครั้งกัน หา ผมต้องฆ่าแม่อีกกี่ครั้ง"
มือเกร็งแข็งของพ่อยิ่งดึงเข็มขัดให้รัดแน่นขึ้น
ฉันรู้สึกผ่อนคลาย
ไม่ต้องดิ้นรน ไม่ต้องคิด ไม่ต้องทุกข์ ไม่ต้องหายใจ
ฉันไม่ได้สงบแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ
วังวนเดิมๆ ที่ฉันต้องฆ่าพ่อ มันกำลังจะจบใช่ไหม
แต่ทันใด
มือของพ่อคลายลง พ่อทิ้งตัวลงมาทับฉัน
ฉันไออย่างแรงด้วยความระคายคอ และพยายามหายใจ
ฉันแกะเข็มขัดออกจากคอ ผลักพ่อออกไป จึงเห็นน้องชายของฉันถือปืนเก็บเสียงจ้องมา
โชคดีที่เขาคงเห็นว่าฉันใช้เวลามากผิดปกติ จึงเข้ามาช่วยทัน ทั้งที่ความจริง เขามีหน้าที่เพียงช่วยฉันทำลายศพพ่อ
การฆ่าพ่อ ควรเป็นบทของฉันเท่านั้น
น้องชายเข้ามาดึงฉันลุกขึ้น ฉันคว้าปืนเก็บเสียงจากมือของเขา มาจ่อปลายกระบอกปืนที่หัวของพ่อ แล้วลั่นไก
วังวนเดิมๆ ที่ฉันต้องฆ่าพ่อ เมื่อไหร่มันจะจบสักทีนะ
...ฉันไม่รู้...
............................................................................................................................................................................../...