คือเราเป็นลูกคนกลางพี่ของเราอยู่กับฝ่ายพ่อส่วนเรากับน้องอยู่ฝ่ายเเม่ซึ่งน้องเราเป็นผ.ช.เราจึฃต้องทำทุกอย่างคนเดียวพอเราจะฝึกให้น้องทำบ้างเเม่ก็บอกว่สน้องยังเด็กสงสารน้องอันนี้เราก็พอเข้าใจว่าน้องก็เป็นผ.ชด้วยตอนนั้นน้องเราอยู่ป.1ส่วนเราอยู่ป.5 ตอนนี้เราอยู่ม.1ส่วนน้องของเราอยู่ป.3 เราคิดว่าช่วงเวลานี้ที่น้องควรจะเรียนรู้ได้เเล้วว่าอะไรเป็นอะไรเเต่ก็ไม่มรใครเข้าข้างเราเลยอ้างเเต่ว่าน้องยังเด็กอยู่ตอนนี้น้องเรายังอ่านหนังสือไม่ได้พอเราให้น้องฝึกอ่านฝึกเขียนน้องเราก็ร้องไห้ตลอดเเม่ก็บอกว่าไม่ต้องเเล้ว มีอยู่ช่วงนึงตอนโควิดมาตอนนั้นน้องเราต้องไปกักตัวเเต่น้องเราก็ร้องไห้เพราะต้องไปคนเดียวเเม่ก็คิดว่าเราเอากล้งน้องซึ่งเเม่พูดกับเราว่าอยู่ไป้เกล้งน้องจะเเกล้งอะไรนักหนาซึ่งเเม่พูดด้วยน้ำเสียงตะคอกเราก็เลยตอบกลับไปว่ายังไม่ได้ทำอะไรเลยเเม่ก็ห่วงเเต่ความรู้สึกน้องนั้นเเหละเเม่เคยห่วงความรู้สึกหนูบ้างไหมตอนนั้นเราทนไม่ไหวจริงๆเลยขึ้นไปนั่งร้องไห้ทุกวัน เรื่องที่เราร้องไห้มากที่คือเนื่องครอบครัวเคยมีอยู่ครั้งนึงเราอยู่บ้านคนเดียวเเล้วเเม่กับน้องก็ไปเที่ยวกันเราก็อยากไปด้วยนะเเต่เเม่ก็ไม่ให้ไปตอนที่เราไม่มีน้องทุกอย่างมันดีกว่านนี้วันนั้นเราไม่รู้เป็นอะไรน่ามืดไปหมดเลยเราทั้งเสียใจเเล้วไม่อยากอยู่วันนั้นวันเลยกรีดเเขนตัวเองเเต่เเม่ไม่รู้ เเล้ววันที่ไปโรงเรียนเราก็ใส่เสื้อกันหนาวไปเเล้วเพื่อนก็ถามว่าเป็นอะไรรึเปล่าเเขนไปโดนอะไรมาเราเลยบอกว่าเเก้วบาดนอกจากเพื่อนเเล้วเราก็รักพี่ของเราด้วยน้องเราก็รักเเต่เราก็อยากให้น้องทำอะไรด้วยตัวเองเป็นบ้างเราอยากถามว่านี้เป็นการรักลูกไม่เท่ากันหรือน้อฃยังเด็กอยู่?