คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 5
ผมอ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกของ จขกท. มากๆครับ เพราะผมเองก็กำลังอยู่กับความรู้สึกนี้ ของผมเพิ่งผ่านมา 2 เดือน
แต่ของผมจะต่างจาก จขกท. ตรงที่ว่าผมมีโอกาศได้ดูแลแม่ช่วงสุดท้ายของชีวิต เพียงแต่ผมไม่รู้ว่าวันสุดท้ายของแม่จะมาถึงเร็วแบบนี้ เลยมีบางเหตุการณ์ บางการกระทำที่อาจจะเผลอทำไม่ดีกับแม่ ถึงมันจะเป็นเพียงแค่ไม่กี่ครั้งเพราะบางช่วงยอมรับว่าผมเครียดกับปัญหาหลายๆอย่าง ถึงจะรู้ว่าตอนนั้นเราไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้นแต่ก็ไม่สามารถลบความรู้สึกผิดออกจากใจได้สักที
และพอเวลาผ่านไปผมก็ยิ่งคิดถึงแม่ คิดถึงความอบอุ่นจากแม่ โหยหา ยังร้องไห้ทุกวัน บางเรื่องที่เคยเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆที่เราเคยชินกับสิ่งที่แม่เคยทำให้แต่พอแม่ไม่อยู่แล้ว เราเลยรู้ซึ้งและโหยหาสิ่งเหล่านั้นมากๆครับ ช่วงแรกๆผมเคยคิดครับว่าเวลาผ่านไปอาจช่วยให้ผมดีขึ้น แต่ไม่เลยครับยิ่งเวลาผ่านไป ผมยิ่งคิดถึงแม่มากขึ้น ขับรถผ่านที่ที่เคยไปกับแม่ก็ร้องไห้ กำลังทำอะไรอยู่พอนึกถึงแม่ก็ร้องไห้
ผมไม่รู้จะให้คำแนะนำ จขกท. ยังไงดีครับ เพราะผมเองก็หาทางออกให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
ถ้า จขกท. อยากมีเพื่อนคุยหรืออยากระบความความรู้สึกต่างๆที่มันอยู่ในใจ หลังไมค์มาหาผมได้นะครับ ผมอาจจะช่วยอะไรไม่ได้มากมายแต่ผมยินดีรับฟังครับ
แต่ของผมจะต่างจาก จขกท. ตรงที่ว่าผมมีโอกาศได้ดูแลแม่ช่วงสุดท้ายของชีวิต เพียงแต่ผมไม่รู้ว่าวันสุดท้ายของแม่จะมาถึงเร็วแบบนี้ เลยมีบางเหตุการณ์ บางการกระทำที่อาจจะเผลอทำไม่ดีกับแม่ ถึงมันจะเป็นเพียงแค่ไม่กี่ครั้งเพราะบางช่วงยอมรับว่าผมเครียดกับปัญหาหลายๆอย่าง ถึงจะรู้ว่าตอนนั้นเราไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้นแต่ก็ไม่สามารถลบความรู้สึกผิดออกจากใจได้สักที
และพอเวลาผ่านไปผมก็ยิ่งคิดถึงแม่ คิดถึงความอบอุ่นจากแม่ โหยหา ยังร้องไห้ทุกวัน บางเรื่องที่เคยเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆที่เราเคยชินกับสิ่งที่แม่เคยทำให้แต่พอแม่ไม่อยู่แล้ว เราเลยรู้ซึ้งและโหยหาสิ่งเหล่านั้นมากๆครับ ช่วงแรกๆผมเคยคิดครับว่าเวลาผ่านไปอาจช่วยให้ผมดีขึ้น แต่ไม่เลยครับยิ่งเวลาผ่านไป ผมยิ่งคิดถึงแม่มากขึ้น ขับรถผ่านที่ที่เคยไปกับแม่ก็ร้องไห้ กำลังทำอะไรอยู่พอนึกถึงแม่ก็ร้องไห้
ผมไม่รู้จะให้คำแนะนำ จขกท. ยังไงดีครับ เพราะผมเองก็หาทางออกให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
ถ้า จขกท. อยากมีเพื่อนคุยหรืออยากระบความความรู้สึกต่างๆที่มันอยู่ในใจ หลังไมค์มาหาผมได้นะครับ ผมอาจจะช่วยอะไรไม่ได้มากมายแต่ผมยินดีรับฟังครับ
แสดงความคิดเห็น
ถ้าเรารู้สึกผิดและคิดถึงคนที่ตายจากไป เราจะทำยังไงให้เราหายเศร้าแล้ว move on ได้บ้าง ขอคำแนะนำด้วยค่ะ
ช่วงที่ก่อนที่คุณยายจะเสีย เราอยู่ปี 4 ช่วงนั้นเราต้องทำเล่มวิจัยจบ เราไม่ค่อยได้กลับบ้าน และไม่ค่อยได้โทรหายาย เวลาที่ยายโทรมา เราก็ไม่ค่อยได้รับโทรศัพท์ ยายเราค่อนข้างขี้บ่น และชอบคุยเรื่องเงินบ่อยๆ ทำให้บางทีมีปากเสียงกัน เลยทำให้เราไม่อยากคุยโทรศัพท์กับยายเท่าไหร่
และช่วงนั้นเราก็ทำงานระหว่างเรียนไปด้วย เพราะเราหาเงินเรียนเอง บวกกับปีสุดท้ายเริ่มติดเพื่อน อยากใช้เวลาอยู่กับเพื่อนให้มากที่สุดก่อนแยกย้ายกันไป
หลังจากที่เราเรียนจบปี 4 เราก็ได้งานทันที และได้เริ่มงาน หลังจากที่เรียนจบ ได้ประมาณ 10 กว่าวัน เราก็ได้รับข่าวร้าย ว่ายายของเราเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้เรารู้สึกเสียใจมากๆเพราะทั้งชีวิต เรามีแค่ตากับยายเท่านั้น เรารู้สึกผิด ที่ไม่ได้ อยู่กับยายในช่วงชีวิตสุดท้ายของยาย เรารู้สึกผิดที่ตอนยังมีชีวิตอยู่ เราไม่เคยปรับความเข้าใจกัน เรารู้สึกเสียใจที่วันนึงเราประสบความสำเร็จ เรียนจบ ปริญญาตรี มีงานทำ สามารถที่จะเลี้ยงดูยายให้สบาย ได้ แต่เรากลับ ไม่ได้มีโอกาส ในการดูแลท่านเลย หลังจากที่ยายเสียไป 1 ปีเราฝันถึงยายเกือบทุกคืน แล้วเรากลายเป็นคนที่เศร้า เฉื่อยชา ไม่อยากทำอะไร จนต้องไปพบจิตแพทย์ แต่เขาก็ให้เพียงแค่ยา
กลับมาทาน
ทุกวันนี้ เราก็ยังคิดถึงยายทุกวัน และบาง เวลา ในชีวิตประจำวัน ทุกๆอย่าง ที่เคยทำกับยาย มันทำให้เราคิดถึง และรู้สึกผิด ยายมากๆ เราไม่รู้ว่าเราจะทำยังไงดี ให้เรากลับมาใช้ชีวิต ได้เหมือนเดิม โดยที่เราจะเลิกรู้สึกผิดสักที
ขอคำแนะนำจาก เพื่อนๆและพี่ๆทุกคน ที่เคยผ่านเหตุการณ์ และมีประสบการณ์ คล้ายๆเรา มาแชร์ให้ฟัง และให้คำแนะนำกับเจ้าของกระทู้ด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ
ปล.ปัจจุบันเราลาออกจากงานมาดูแลคุณตาอยู่ที่บ้านกัน2คน เนื่องจากคุณตาไม่ค่อยแข็งแรง ส่วนลูกๆของคุณตาและยาย ทั้งแม่และน้าของเราทุกคนเสียชีวิตกันหมดแล้วค่ะ ครอบครัวเราเหลือแค่เรากับตา2คนค่ะ (ครอบครัวเราเป็นครอบครัวต่างจังหวัดไม่ได้ร่ำรวยค่ะ ฐานะปานกลางค่อนข้างจนด้วยซ้ำค่ะ และไม่ได้มีมรดกอะไรเลยค่ะนอกจากบ้านที่อยู่ตอนนี้)