.
*เรื่องสั้นเรื่องนี้บทพูดเป็นภาษาอีสานทั้งหมดค่ะ ขออภัยนักอ่านภาคอื่น ๆ ด้วยนะคะ^^
——————————————————————
“ถ่าอ้ายจักคราวก่อนเด้อโรส จะของเรียนจบ ม.6 อ้ายสิฟ้าวมาขอโรสกับพ่อแม่เลย สามปีบ่อโดนดอกน้อ แล้วเฮาสิได้อยู่นำกัน” วุฒิพูดกับแฟนสาว วุฒิกำลังจะเดินทางไปกรุงเทพ นั่งกุมมือกันที่โต๊ะผู้โดยสารในชานชาลา
ณ ขนส่งของจังหวัด โรสมาส่งแฟนหนุ่มเดินทางไปกรุงเทพ ระหว่างรอเวลารถออกโรสจึงนั่งคุยฆ่าเวลาเป็นเพื่อนวุฒิ มันเหงามันเศร้าอย่างบอกไม่ถูก ที่หลังจากนี้แฟนหนุ่มจะไปทำงานที่กรุงเทพแล้ว
พวกเขาสองคนรักกันมานาน ถ้านับวันเวลาจริง ๆ ก็สามปี วุฒิคบกับโรสตั้งแต่เจ้าตัวเรียนแค่ ม.1 ตนเองเรียน ม.4 ด้วยฐานะทางครอบครัวไม่เอื้ออำนวยต่อการเรียนให้สูง ๆ วุฒิจึงตัดสินใจจบแค่ ม.6 เข้ากรุงเทพเพื่อหางานทำ วุฒิพึ่งจบ ม.6 มาหมาด ๆ ใจหายมากที่ต้องจากบ้าน จากคนรักเพื่อหางานทำ
“อ้ายวุฒิตั้งใจเฮ็ดงานโลด บ่อต้องห่วงโรสหรอก โรสจะดูแลตัวจะของดี ๆ ถ่าอ้าย แล้วอ้ายวุฒิกะต้องดูแลตัวจะของนำ เข้าใจบ่อ” โรสพูดกับแฟนหนุ่ม ใจหายเหมือนกันที่หลังจากนี้จะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ถ้าไม่ใช่เทศกาลวุฒิก็คงจะไม่ได้กลับมาบ้าน
“อ้ายสัญญาว่าอ้ายสิตั้งใจทำงานเก็บเงินมาสู่ขอโรส อ้ายสิบ่อมองไผ สิบ่อมีไผนอกจากโรส อ้ายสัญญา” วุฒิพูดด้วยแววตาเศร้า แอบกลัวว่าความห่างไกลจะทำให้แฟนสาวกลายเป็นอื่น ดังคำเขาว่า ‘สามวันไม่เห็นหน้า นารีก็กลายเป็นอื่น’
“โรสกะสัญญาว่าโรสสิถ่าอ้ายคนเดียว บ่อมองไผ บ่อมีไผนอกจากอ้าย” หล่อนให้สัญญาเหมือนกัน นึกหวั่นไหวว่าหากแฟนหนุ่มไปอยู่ไกลตา เจอแสงสี เจอสังคมที่นั่นแล้วจะลืมกัน
‘เฮาสัญญาว่าเฮาจะมีกันและกันตลอดไป บ่อเป็นอื่น’ ทั้งสองคนให้คำมั่นสัญญาต่อกัน
2 ปีผ่านไป
การงานของวุฒิมั่นคงขึ้นไปตามระดับ แม้จะเป็นเพียงพนักงานโรงงานก็ตาม มีเงินเก็บ มีโบนัสสิ้นปี ถึงจะทำงานเหนื่อยกว่าคนที่เรียนจบสูง วุฒิก็เชื่อว่าตอนนี้ตนเองมั่นคงกว่าคนพวกนั้นหลายคน และ ปีนี้วุฒิก็มีแพลนว่าจะซื้อรถเก๋งขับกลับบ้าน อยากให้โรสและครอบครัวของโรสมั่นใจในตัวของตนเอง ว่าจะสามารถดูแลโรสได้
ปีหน้าแฟนสาวของเขาก็จะจบ ม.6 แล้ว เขาคิดแบบเห็นแก่ตัวว่า ไม่อยากให้โรสเรียนต่อมหาวิทยาลัยเลย กลัวว่าโรสจะไปเจอหนุ่มนักศึกษาแล้วลืมเขา ทว่าเขาก็ไม่อยากห้าม ไม่อยากขวางทางเจริญของชีวิตโรส ถ้าโรสจะเรียนต่อเขาก็ไม่ขัด
“โรสปีใหม่อ้ายจะดาวน์รถขับกลับบ้านไปหาโรสเด้อ ดีใจบ่อ อ้ายเฮ็ดได้ โรสถ่าอ้ายเด้อ ปีหน้าอ้ายจะไปขอ อ้ายว่าเงินอ้ายพร้อมแล้ว ถ่าตะโรสเรียนจบนั่นล่ะ” พักเบรกสิบนาที เขาจำต้องรีบโทรหาแฟนสาวเลย ตัวห่างไกลใจจะต้องไม่ห่าง วัน ๆ หนึ่งเขาไม่ค่อยคุยกับเพื่อนที่ทำงานนัก เวลาว่างจำต้องรีบโทรหาโรสเลย
“อิหลิบ่ออ้ายวุฒิ! คือดีแถะวา พาโรสไปเที่ยวนำเด้อ” โรสตอบ ไม่ยอมพูดถึงเรื่องไปสู่ขอเลย
“ปีหน้าจบ ม.6 แล้วอ้ายไปขอเด้อ” เขาพูดย้ำอีก แค่เพียงอยากมั่นใจ อยากได้ยินคำตอบที่ชื่นใจ จะให้เขาไปสู่ขอพรุ่งนี้เลยก็ได้เขาพร้อมมาก
“อ้ายวุฒิโรสว่าเฮาอย่าฟ้าวเว้าเรื่องนี่เถาะ ให้ฮอดเวลาซะก่อนน้อ จังว่ากันใหม่” โรสปฏิเสธ แม้จะขัดใจเขาอยู่บ้างแต่ก็ไม่เป็นไร จริงอย่างที่โรสพูด ตอนนี้โรสเรียนแค่ ม.5 เอง รอให้ใกล้จบ ม.6 ก่อนก็ได้
“อ้ายกะอยากเว้าไปซือ ๆ นั่นล้า โรสพร้อมมื้อใดกะบอกอ้าย คิดฮอดเด้อครับ! อ้ายคิดฮอดจะของหลาย คิดฮอดกะได้ตะกอดทิพย์หอมทิพย์นั่นล่ะ อย่าให้ไผกอดแทนอ้าย หอมแทนอ้ายเด้อโรส” เขาพูด หัวใจมันกลับสั่นเอาดื้อ ๆ มีอะไรบางอย่างทำให้เขากลัว ระแวง อะไรก็ไม่สามารถบอกได้ รู้แต่ว่าใจมันรู้สึกกลัว
“อือ! บ่อมีไผหรอก เอ้ออ้ายวุฒิแค่นี้ก่อนเด้อ แม่เอิ้นใช้แหมะ” เขาไม่ทันได้เอ่ยลาเลยโรสก็ตัดสายทิ้งไปแล้ว ตัดสายทิ้งไปได้สักพักเขามานั่งนึกย้อนหลัง แม่ของแฟนสาวเรียกตอนไหน อย่างน้อยถ้าเรียกเสียงมันก็น่าจะแทรกเข้ามาให้ได้ยินบ้าง เมื่อครู่ไม่ได้ยินเสียงใครเลย เขาจึงตัดสินใจโทรกลับไปอีกครั้ง
วุฒิโทรกลับไปหาโรสไม่มีใครรับสาย แถมขึ้นรอสายด้วย โรสคุยกับใครกัน ใจที่ลึก ๆ มันกลัวอยู่แล้ว ตอนนี้มันเริ่มชัดเจนมากขึ้น ความกลัวความระแวงเริ่มก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น โรสคุยกับใครในตอนนี้!
เขาทำงานด้วยใจระส่ำระสาย คิดไปแต่เรื่องของแฟนสาว หลัง ๆ มาเขาโทรหาก็ไม่ค่อยรับ คุยกันก็น้อยลง เวลาพูดถึงเรื่องอนาคตด้วยกันโรสก็ไม่ค่อยอยากพูดด้วย เปลี่ยนเรื่องคุย หรือ ไม่ยอมพูดถึงเลย มันมีบางอย่างบอกว่าโรสเปลี่ยนไป
“โรสยังฮักอ้ายบ่อ” เขาถามทุกคราวที่คุยกัน ตอนนี้มันมีบางอย่างเปลี่ยนไป นั่นคือ ‘โรสที่เปลี่ยนไป’ เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมาก เขาเจ็บใจแต่ทำอะไรไม่ได้ โรสอยู่บ้านส่วนเขาทำงานที่กรุงเทพ
“อ้ายวุฒิคือถามดู๋แถะ กะยังว่าฮัก ๆ แล้วแต่สิคิดโลด!” โรสทำหงุดหงิดใส่เขา แค่ถามว่ารักเขาหรือเปล่าทำไมต้องหงุดหงิดขนาดนี้
“เทอมหน้ากะจบ ม.6 แล้ว อ้ายกลับบ้านสงกรานต์ อ้ายพาพ่อกับแม่ไปขอเด้อ โรสอยากให้อ้ายแต่งจักบาท” เขาพูดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง จากที่โดนวีนไปเมื่อหลายเดือนก่อนเขาก็ไม่พูดอีกเลย โรสดูเปลี่ยนไปมาก วันนี้เขาจึงพูดเรื่องนี้อีกครั้ง
“อ้ายวุฒิ! คือเป็นฟ้าวแถะ ย่านบ่อได้มาขอบ่อ” โรสเหวี่ยงเขาเหมือนเดิมที่พูดเรื่องนี้เสมอ
“อ้ายย่านโรสมีคนอื่นมาแทนอ้าย” เขาพูดด้วยความน้อยใจ โรสเงียบไป
“อ้ายวุฒิ! ถ้าอ้ายจะเว้าบ่อเข้าใจปานหนิกะบ่อต้องมาเว้ากันเด้อ แค่หนิล่ะ” จากนั้นโรสก็ตัดสายทิ้งไป โทรกลับก็ไม่ยอมรับสาย เขาได้เพียงทำใจ สงสัยว่าคนรักมีใครอีกคนมาแทนที่เขาหรือเปล่า แต่ก็นั่นแหละ เขาจะเอาเวลาจากไหนไปค้นหาคำตอบ
นับวันโรสยิ่งทำตัวเหินห่างกับเขา โทรหาก็ไม่ค่อยรับ โทรกลับก็ไม่ค่อยมี คุยกันก็มักจะทะเลาะกันเสมอ แต่พอถามว่ายังรักกันอยู่ไหม โรสก็ตอบว่ารักทุกที แล้วมันก็ทำให้เขาใจชื้นขึ้นมาอีก และ เหี่ยวเฉาเมื่อทะเลาะกัน
พักนี้มีข่าวแว่วมาให้ได้ยินว่าโรสมีคนอื่น คบคนอื่นซ้อนกับเขา แต่พอถามโรสก็ปฏิเสธทุกคราว มีหลักฐานชัดเจนว่าไม่ได้ทำ แถมเขายังโดนกล่าวหาตัดพ้อว่าหูเบาอีก
“อ้ายวุฒิโรสสิมีไผ โรสมีตะอ้ายวุฒิคนเดียว อ้ายจะเชื่อคนอื่น หรือ อ้ายจะเชื่อผู้สาวอ้ายกะเลือกเอา เอ้อ โรสขอเงินซื้อโทรศัพท์แหน่ โทรศัพท์โรสพังแหมะ เห็นบ่ออ้ายวุฒิโทรหาโรสกะบ่อติดจักเทือ” เป็นคำพูดเดิม ๆ ที่เวลาเขาเหมือนจะจับได้ แล้วโรสก็แก้ตัวไปได้เสมอ รอบนี้เขาเริมจะเชื่อข่าวลือแล้วล่ะว่า มันคือเรื่องจริง ‘โรสมีคนอื่นซ้อนกับเขา’
“อือ อ้ายสิโอนให้ หมื่นนึงเด้ออ้ายบ่อมีเงิน ที่เหลือโรสออกเอง” เขายอมทำตามคำขอแฟนสาว และ สัมผัสน้ำเสียงแห่งความตื่นเต้นเต้นดีใจของเธอได้
“จ้า! โอนมาเร็ว ๆ ตอนหนิเลย” เขาจงใจทำตามคำขอของโรส รีบโอนเงินให้หนึ่งหมื่นบาททันที “เงินเข้าแล้วอ้ายวุฒิ อ้าย! แค่หนิเด้อ พ่อเอิ้นใช้ แค่หนิล่ะ ๆ “ จากนั้นโรสก็ตัดสายเขาทิ้งไปอย่างไม่ใยดี เขายิ้มทั้งใจพัง ๆ เขาเริ่มเชื่อแล้วว่าโรสมีคนอื่นจริง ๆ
ภายในห้องเช่าเก่า ๆ ที่ไม่มีของใช้อะไร ตู้เย็นไม่มี ทีวีไม่มี มีเพียงพัดลมและฟูกรองนอนเท่านั้น เพราะเขาตั้งใจทำงานเก็บเงินไปสู่ขอโรสอย่างเดียว กะว่าแต่งงานกัน ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันค่อยซื้อของใช้ ก็ได้
มีรถยนตร์หนึ่งคันเพื่ออยากพาโรสกับครอบครัวไปเที่ยว ทั้งหมดนั้นเขาทำเพื่อคนที่เขารัก ไม่อยากให้น้อยหน้าใคร แม้ได้แฟนเป็นคนโรงงาน แต่แล้วเหมือนฝันของเขากำลังจะจบลง
วุฒินอนมือก่ายหน้าผากนึกถึงเรื่องราวที่คนอื่นเล่าให้ฟัง นึกย้อนกลับไป ปะติดปะต่อเรื่องราวเข้าด้วยกัน มันยิ่งชัดเจน มันยิ่งชัดเจนว่าโรสมีคนอื่นจริง ๆ จากนั้นน้ำตามันก็ไหล ปล่อยให้มันไหลอยู่อย่างนั้น ร้องไห้เงียบ ๆ ในห้องเช่าคนเดียว
“วุฒิผู้สาวมืงมีผู้บ่าวใหม่บักฮา บ่อเชื่อกูมืงลักมาจอบเบิ่งโลด” เพื่อนสนิทของเขาส่งข้อความมาบอก “กูหวังดีกับมืงนะ กูจังคาบข่าวมาบอกมืง กะแล้วแต่มืง ถ้ามืงอยากเป็นควาย ส่วนผู้สาวมืงมีความสุขกับผู้ชายคนอื่นกะบ่อต้องเชื่อกู” เขาอ่านข้อความของเพื่อนสนิท นิ่งคิดว่าจะเอาอย่างไรดี ใจจริงก็อยากทำอย่างนั้นอยู่เหมือนกัน
วันรุ่งขึ้นวุฒิลางานกับหัวหน้า จากนั้นก็บึ่งรถกลับบ้านโดยไม่ให้ใครรู้ แม้แต่พ่อแม่ของเขาก็ไม่รู้ว่าเขากลับมาบ้าน วุฒินำรถมาจอดแอบ ๆ ที่หน้าโรงเรียนของแฟนสาว คอยดูพฤติกรรมของแฟนสาวห่าง ๆ
แต่แล้วเหมือนฟ้าผ่าแล้งก็มิปาน เขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งขับรถมาจอดหน้าประตูโรงเรียน แล้วโรสขึ้นรถไปกับผู้ชายคนนั้น เขารีบขับตามไปทันทีอยากรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ขับรถปาดหน้าให้รถคันนั้นจอด เบรกกะทันหัน เขายอมตาย! หากวันนี้จะต้องตายก็ยอม
เป็นอย่างที่ได้ยินมาโดยตลอด โรสนอกใจเขาจริง ๆ
“อิหยังวะ!” ผู้ชายคนนั้นหัวเสีย เดินมาเคาะประตูรถของเขา เรียกเขาให้ลงมาคุย อีกทั้งโรสด้วยที่ตามลงมาห้าม คงกลัวผู้ชายคนนั้นมีเรื่อง
เขาแค้นเสียงหัวเราะทั้งน้ำตา ดูโรสเป็นห่วงผู้ชายคนนั้นมาก “เปิดประตูลงมาคุยกันดิมืง!” ท่าทางของผู้ชายคนนั้นดูโวยวายที่โดนตัดหน้ารถ ทำให้ต้องเบรกหัวทิ่ม เขากดโทรศัพท์โทรหาโรสแต่โรสไม่ยอมรับสาย เขาเห็นโรสหยิบขึ้นมาดูแต่ไม่รับ เขาหัวเราะอย่างสะใจขณะที่น้ำตายังไหลไม่หยุด
ขณะนี้มีรถคันอื่นจอดมุงดู คงคิดว่ามีอะไรกัน “มืงบ่อยอมลงมาแมบบ่อ ได้! สั่นมืงเจอไม้กู” ผู้ชายคนใหม่ของโรสพูด โดยมีโรสดึงแขนห้ามไว้ จากนั้นเขาก็ยอมเปิดประตูลงมา ทำให้โรสผละอึ้งไปในทันที
พอเขาเปิดประตูลงมาก็โดนต่อยด้วยความโทสะของผู้ชายคนนั้น ผู้คนที่ยืนดูต้องรีบเข้ามาห้าม ส่วนโรสนิ่งงันไป คงคิดไม่ถึงว่าคนในรถคันนี้จะเป็นเขา นี่โรสจำป้ายทะเบียนของแฟนไม่ได้เลยหรือไง เขานึกยิ้มทั้งน้ำตา
แค่นี้! เขามาแค่นี้จริง ๆ วันนี้เขาได้รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร ไม่มีคำถาม ไม่มีคำจะพูด ไม่ต่อยผู้ชายคนนั้นคืน แม้แต่โรสเองก็ไม่มีคำจะพูดอะไรกับเขา
“ขอโทษครับ พอดีว่าผมทะเลาะกับผู้สาวครับ ผมจับได้ว่าผู้สาวมีชู้ ผมกะเลยเผลอเบรกกะทันหัน อ้ายกับแฟนเป็นหยังหลายบ่อครับ” เขาพูดทั้งน้ำตา มันห้ามไม่ได้จริง ๆ ขอโทษแม้จะโดนต่อยปากแตก
โรสเองก็เงียบไม่ยอมพูดอะไรกับเขาสักคำ ไม่กล้าสบตาเขา “อ้ายปลายกลับปะ บ่อต้องเอาเรื่องคะเจ้าหรอก กลับปะ! กลับเหอะโรสขอร้อง” โรสคะยั้นคะยอผู้ชายคนใหม่ให้กลับไป ดึงแขนให้กลับไปขึ้นรถ
“โตอย่าเฮ็ดจังสิอีกจักเทือ เทือหน้ามันอาจสิบ่อโชคดีแบบนี้ที่บ่อมีไผเป็นหยัง เทือหน้ามันอาจสิมีการสูญเสียเกิดขึ้น เฮ็ดแนวหนิมีตะมันสิรถชนตายนั่นแหล่ว” ผู้ชายคนใหม่กล่าวตักเตือนเขาแบบไม่รู้อะไรเลย เขาเอาแต่ร้องไห้ โรสเองก็เงียบไม่กล้าสบตากับเขา เพราะสภาพที่ทำใจไม่ได้ของเขาจึงทำให้ผู้ชายคนใหม่ของโรสเชื่อว่าเขาอกหัก จึงไม่เอาเรื่องใด ๆ กับเขา
“ครับอ้าย ผมขอโทษครับ” วุฒิพูด พร้อมปรายตามองโรสด้วย มันเจ็บจี๊ดที่ใจ คนรักกลายเป็นของคนอื่นไปแล้ว คนที่เคยสัญญาว่าจะรอ วันนี้ไม่รอกันแล้ว
“อ้ายปลายปะกลับ! กลับเถอะโรสอยากกลับแล้ว” โรสลากผู้ชายคนใหม่ขึ้นรถ จากนั้นพวกเขาก็ขับรถจากไปจนสุดสายตา ปล่อยให้เขาจมกับความทุกข์คนเดียว โรสไปกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าต่อตาเขา
หลังจากวันนั้นเขากับโรสก็เลิกกันถาวร แม้โรสอยากจะขอโทษ ขอคืนดีด้วยสักแค่ไหนเขาก็ไม่ขอกลับไปอีก ‘จบแล้วคำสัญญาที่ดูว่าศักดิ์สิทธิ์’
เรื่องสั้น : บ่อจำสัญญา
.
*เรื่องสั้นเรื่องนี้บทพูดเป็นภาษาอีสานทั้งหมดค่ะ ขออภัยนักอ่านภาคอื่น ๆ ด้วยนะคะ^^
——————————————————————
“ถ่าอ้ายจักคราวก่อนเด้อโรส จะของเรียนจบ ม.6 อ้ายสิฟ้าวมาขอโรสกับพ่อแม่เลย สามปีบ่อโดนดอกน้อ แล้วเฮาสิได้อยู่นำกัน” วุฒิพูดกับแฟนสาว วุฒิกำลังจะเดินทางไปกรุงเทพ นั่งกุมมือกันที่โต๊ะผู้โดยสารในชานชาลา
ณ ขนส่งของจังหวัด โรสมาส่งแฟนหนุ่มเดินทางไปกรุงเทพ ระหว่างรอเวลารถออกโรสจึงนั่งคุยฆ่าเวลาเป็นเพื่อนวุฒิ มันเหงามันเศร้าอย่างบอกไม่ถูก ที่หลังจากนี้แฟนหนุ่มจะไปทำงานที่กรุงเทพแล้ว
พวกเขาสองคนรักกันมานาน ถ้านับวันเวลาจริง ๆ ก็สามปี วุฒิคบกับโรสตั้งแต่เจ้าตัวเรียนแค่ ม.1 ตนเองเรียน ม.4 ด้วยฐานะทางครอบครัวไม่เอื้ออำนวยต่อการเรียนให้สูง ๆ วุฒิจึงตัดสินใจจบแค่ ม.6 เข้ากรุงเทพเพื่อหางานทำ วุฒิพึ่งจบ ม.6 มาหมาด ๆ ใจหายมากที่ต้องจากบ้าน จากคนรักเพื่อหางานทำ
“อ้ายวุฒิตั้งใจเฮ็ดงานโลด บ่อต้องห่วงโรสหรอก โรสจะดูแลตัวจะของดี ๆ ถ่าอ้าย แล้วอ้ายวุฒิกะต้องดูแลตัวจะของนำ เข้าใจบ่อ” โรสพูดกับแฟนหนุ่ม ใจหายเหมือนกันที่หลังจากนี้จะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ถ้าไม่ใช่เทศกาลวุฒิก็คงจะไม่ได้กลับมาบ้าน
“อ้ายสัญญาว่าอ้ายสิตั้งใจทำงานเก็บเงินมาสู่ขอโรส อ้ายสิบ่อมองไผ สิบ่อมีไผนอกจากโรส อ้ายสัญญา” วุฒิพูดด้วยแววตาเศร้า แอบกลัวว่าความห่างไกลจะทำให้แฟนสาวกลายเป็นอื่น ดังคำเขาว่า ‘สามวันไม่เห็นหน้า นารีก็กลายเป็นอื่น’
“โรสกะสัญญาว่าโรสสิถ่าอ้ายคนเดียว บ่อมองไผ บ่อมีไผนอกจากอ้าย” หล่อนให้สัญญาเหมือนกัน นึกหวั่นไหวว่าหากแฟนหนุ่มไปอยู่ไกลตา เจอแสงสี เจอสังคมที่นั่นแล้วจะลืมกัน
‘เฮาสัญญาว่าเฮาจะมีกันและกันตลอดไป บ่อเป็นอื่น’ ทั้งสองคนให้คำมั่นสัญญาต่อกัน
2 ปีผ่านไป
การงานของวุฒิมั่นคงขึ้นไปตามระดับ แม้จะเป็นเพียงพนักงานโรงงานก็ตาม มีเงินเก็บ มีโบนัสสิ้นปี ถึงจะทำงานเหนื่อยกว่าคนที่เรียนจบสูง วุฒิก็เชื่อว่าตอนนี้ตนเองมั่นคงกว่าคนพวกนั้นหลายคน และ ปีนี้วุฒิก็มีแพลนว่าจะซื้อรถเก๋งขับกลับบ้าน อยากให้โรสและครอบครัวของโรสมั่นใจในตัวของตนเอง ว่าจะสามารถดูแลโรสได้
ปีหน้าแฟนสาวของเขาก็จะจบ ม.6 แล้ว เขาคิดแบบเห็นแก่ตัวว่า ไม่อยากให้โรสเรียนต่อมหาวิทยาลัยเลย กลัวว่าโรสจะไปเจอหนุ่มนักศึกษาแล้วลืมเขา ทว่าเขาก็ไม่อยากห้าม ไม่อยากขวางทางเจริญของชีวิตโรส ถ้าโรสจะเรียนต่อเขาก็ไม่ขัด
“โรสปีใหม่อ้ายจะดาวน์รถขับกลับบ้านไปหาโรสเด้อ ดีใจบ่อ อ้ายเฮ็ดได้ โรสถ่าอ้ายเด้อ ปีหน้าอ้ายจะไปขอ อ้ายว่าเงินอ้ายพร้อมแล้ว ถ่าตะโรสเรียนจบนั่นล่ะ” พักเบรกสิบนาที เขาจำต้องรีบโทรหาแฟนสาวเลย ตัวห่างไกลใจจะต้องไม่ห่าง วัน ๆ หนึ่งเขาไม่ค่อยคุยกับเพื่อนที่ทำงานนัก เวลาว่างจำต้องรีบโทรหาโรสเลย
“อิหลิบ่ออ้ายวุฒิ! คือดีแถะวา พาโรสไปเที่ยวนำเด้อ” โรสตอบ ไม่ยอมพูดถึงเรื่องไปสู่ขอเลย
“ปีหน้าจบ ม.6 แล้วอ้ายไปขอเด้อ” เขาพูดย้ำอีก แค่เพียงอยากมั่นใจ อยากได้ยินคำตอบที่ชื่นใจ จะให้เขาไปสู่ขอพรุ่งนี้เลยก็ได้เขาพร้อมมาก
“อ้ายวุฒิโรสว่าเฮาอย่าฟ้าวเว้าเรื่องนี่เถาะ ให้ฮอดเวลาซะก่อนน้อ จังว่ากันใหม่” โรสปฏิเสธ แม้จะขัดใจเขาอยู่บ้างแต่ก็ไม่เป็นไร จริงอย่างที่โรสพูด ตอนนี้โรสเรียนแค่ ม.5 เอง รอให้ใกล้จบ ม.6 ก่อนก็ได้
“อ้ายกะอยากเว้าไปซือ ๆ นั่นล้า โรสพร้อมมื้อใดกะบอกอ้าย คิดฮอดเด้อครับ! อ้ายคิดฮอดจะของหลาย คิดฮอดกะได้ตะกอดทิพย์หอมทิพย์นั่นล่ะ อย่าให้ไผกอดแทนอ้าย หอมแทนอ้ายเด้อโรส” เขาพูด หัวใจมันกลับสั่นเอาดื้อ ๆ มีอะไรบางอย่างทำให้เขากลัว ระแวง อะไรก็ไม่สามารถบอกได้ รู้แต่ว่าใจมันรู้สึกกลัว
“อือ! บ่อมีไผหรอก เอ้ออ้ายวุฒิแค่นี้ก่อนเด้อ แม่เอิ้นใช้แหมะ” เขาไม่ทันได้เอ่ยลาเลยโรสก็ตัดสายทิ้งไปแล้ว ตัดสายทิ้งไปได้สักพักเขามานั่งนึกย้อนหลัง แม่ของแฟนสาวเรียกตอนไหน อย่างน้อยถ้าเรียกเสียงมันก็น่าจะแทรกเข้ามาให้ได้ยินบ้าง เมื่อครู่ไม่ได้ยินเสียงใครเลย เขาจึงตัดสินใจโทรกลับไปอีกครั้ง
วุฒิโทรกลับไปหาโรสไม่มีใครรับสาย แถมขึ้นรอสายด้วย โรสคุยกับใครกัน ใจที่ลึก ๆ มันกลัวอยู่แล้ว ตอนนี้มันเริ่มชัดเจนมากขึ้น ความกลัวความระแวงเริ่มก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น โรสคุยกับใครในตอนนี้!
เขาทำงานด้วยใจระส่ำระสาย คิดไปแต่เรื่องของแฟนสาว หลัง ๆ มาเขาโทรหาก็ไม่ค่อยรับ คุยกันก็น้อยลง เวลาพูดถึงเรื่องอนาคตด้วยกันโรสก็ไม่ค่อยอยากพูดด้วย เปลี่ยนเรื่องคุย หรือ ไม่ยอมพูดถึงเลย มันมีบางอย่างบอกว่าโรสเปลี่ยนไป
“โรสยังฮักอ้ายบ่อ” เขาถามทุกคราวที่คุยกัน ตอนนี้มันมีบางอย่างเปลี่ยนไป นั่นคือ ‘โรสที่เปลี่ยนไป’ เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมาก เขาเจ็บใจแต่ทำอะไรไม่ได้ โรสอยู่บ้านส่วนเขาทำงานที่กรุงเทพ
“อ้ายวุฒิคือถามดู๋แถะ กะยังว่าฮัก ๆ แล้วแต่สิคิดโลด!” โรสทำหงุดหงิดใส่เขา แค่ถามว่ารักเขาหรือเปล่าทำไมต้องหงุดหงิดขนาดนี้
“เทอมหน้ากะจบ ม.6 แล้ว อ้ายกลับบ้านสงกรานต์ อ้ายพาพ่อกับแม่ไปขอเด้อ โรสอยากให้อ้ายแต่งจักบาท” เขาพูดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง จากที่โดนวีนไปเมื่อหลายเดือนก่อนเขาก็ไม่พูดอีกเลย โรสดูเปลี่ยนไปมาก วันนี้เขาจึงพูดเรื่องนี้อีกครั้ง
“อ้ายวุฒิ! คือเป็นฟ้าวแถะ ย่านบ่อได้มาขอบ่อ” โรสเหวี่ยงเขาเหมือนเดิมที่พูดเรื่องนี้เสมอ
“อ้ายย่านโรสมีคนอื่นมาแทนอ้าย” เขาพูดด้วยความน้อยใจ โรสเงียบไป
“อ้ายวุฒิ! ถ้าอ้ายจะเว้าบ่อเข้าใจปานหนิกะบ่อต้องมาเว้ากันเด้อ แค่หนิล่ะ” จากนั้นโรสก็ตัดสายทิ้งไป โทรกลับก็ไม่ยอมรับสาย เขาได้เพียงทำใจ สงสัยว่าคนรักมีใครอีกคนมาแทนที่เขาหรือเปล่า แต่ก็นั่นแหละ เขาจะเอาเวลาจากไหนไปค้นหาคำตอบ
นับวันโรสยิ่งทำตัวเหินห่างกับเขา โทรหาก็ไม่ค่อยรับ โทรกลับก็ไม่ค่อยมี คุยกันก็มักจะทะเลาะกันเสมอ แต่พอถามว่ายังรักกันอยู่ไหม โรสก็ตอบว่ารักทุกที แล้วมันก็ทำให้เขาใจชื้นขึ้นมาอีก และ เหี่ยวเฉาเมื่อทะเลาะกัน
พักนี้มีข่าวแว่วมาให้ได้ยินว่าโรสมีคนอื่น คบคนอื่นซ้อนกับเขา แต่พอถามโรสก็ปฏิเสธทุกคราว มีหลักฐานชัดเจนว่าไม่ได้ทำ แถมเขายังโดนกล่าวหาตัดพ้อว่าหูเบาอีก
“อ้ายวุฒิโรสสิมีไผ โรสมีตะอ้ายวุฒิคนเดียว อ้ายจะเชื่อคนอื่น หรือ อ้ายจะเชื่อผู้สาวอ้ายกะเลือกเอา เอ้อ โรสขอเงินซื้อโทรศัพท์แหน่ โทรศัพท์โรสพังแหมะ เห็นบ่ออ้ายวุฒิโทรหาโรสกะบ่อติดจักเทือ” เป็นคำพูดเดิม ๆ ที่เวลาเขาเหมือนจะจับได้ แล้วโรสก็แก้ตัวไปได้เสมอ รอบนี้เขาเริมจะเชื่อข่าวลือแล้วล่ะว่า มันคือเรื่องจริง ‘โรสมีคนอื่นซ้อนกับเขา’
“อือ อ้ายสิโอนให้ หมื่นนึงเด้ออ้ายบ่อมีเงิน ที่เหลือโรสออกเอง” เขายอมทำตามคำขอแฟนสาว และ สัมผัสน้ำเสียงแห่งความตื่นเต้นเต้นดีใจของเธอได้
“จ้า! โอนมาเร็ว ๆ ตอนหนิเลย” เขาจงใจทำตามคำขอของโรส รีบโอนเงินให้หนึ่งหมื่นบาททันที “เงินเข้าแล้วอ้ายวุฒิ อ้าย! แค่หนิเด้อ พ่อเอิ้นใช้ แค่หนิล่ะ ๆ “ จากนั้นโรสก็ตัดสายเขาทิ้งไปอย่างไม่ใยดี เขายิ้มทั้งใจพัง ๆ เขาเริ่มเชื่อแล้วว่าโรสมีคนอื่นจริง ๆ
ภายในห้องเช่าเก่า ๆ ที่ไม่มีของใช้อะไร ตู้เย็นไม่มี ทีวีไม่มี มีเพียงพัดลมและฟูกรองนอนเท่านั้น เพราะเขาตั้งใจทำงานเก็บเงินไปสู่ขอโรสอย่างเดียว กะว่าแต่งงานกัน ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันค่อยซื้อของใช้ ก็ได้
มีรถยนตร์หนึ่งคันเพื่ออยากพาโรสกับครอบครัวไปเที่ยว ทั้งหมดนั้นเขาทำเพื่อคนที่เขารัก ไม่อยากให้น้อยหน้าใคร แม้ได้แฟนเป็นคนโรงงาน แต่แล้วเหมือนฝันของเขากำลังจะจบลง
วุฒินอนมือก่ายหน้าผากนึกถึงเรื่องราวที่คนอื่นเล่าให้ฟัง นึกย้อนกลับไป ปะติดปะต่อเรื่องราวเข้าด้วยกัน มันยิ่งชัดเจน มันยิ่งชัดเจนว่าโรสมีคนอื่นจริง ๆ จากนั้นน้ำตามันก็ไหล ปล่อยให้มันไหลอยู่อย่างนั้น ร้องไห้เงียบ ๆ ในห้องเช่าคนเดียว
“วุฒิผู้สาวมืงมีผู้บ่าวใหม่บักฮา บ่อเชื่อกูมืงลักมาจอบเบิ่งโลด” เพื่อนสนิทของเขาส่งข้อความมาบอก “กูหวังดีกับมืงนะ กูจังคาบข่าวมาบอกมืง กะแล้วแต่มืง ถ้ามืงอยากเป็นควาย ส่วนผู้สาวมืงมีความสุขกับผู้ชายคนอื่นกะบ่อต้องเชื่อกู” เขาอ่านข้อความของเพื่อนสนิท นิ่งคิดว่าจะเอาอย่างไรดี ใจจริงก็อยากทำอย่างนั้นอยู่เหมือนกัน
วันรุ่งขึ้นวุฒิลางานกับหัวหน้า จากนั้นก็บึ่งรถกลับบ้านโดยไม่ให้ใครรู้ แม้แต่พ่อแม่ของเขาก็ไม่รู้ว่าเขากลับมาบ้าน วุฒินำรถมาจอดแอบ ๆ ที่หน้าโรงเรียนของแฟนสาว คอยดูพฤติกรรมของแฟนสาวห่าง ๆ
แต่แล้วเหมือนฟ้าผ่าแล้งก็มิปาน เขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งขับรถมาจอดหน้าประตูโรงเรียน แล้วโรสขึ้นรถไปกับผู้ชายคนนั้น เขารีบขับตามไปทันทีอยากรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ขับรถปาดหน้าให้รถคันนั้นจอด เบรกกะทันหัน เขายอมตาย! หากวันนี้จะต้องตายก็ยอม
เป็นอย่างที่ได้ยินมาโดยตลอด โรสนอกใจเขาจริง ๆ
“อิหยังวะ!” ผู้ชายคนนั้นหัวเสีย เดินมาเคาะประตูรถของเขา เรียกเขาให้ลงมาคุย อีกทั้งโรสด้วยที่ตามลงมาห้าม คงกลัวผู้ชายคนนั้นมีเรื่อง
เขาแค้นเสียงหัวเราะทั้งน้ำตา ดูโรสเป็นห่วงผู้ชายคนนั้นมาก “เปิดประตูลงมาคุยกันดิมืง!” ท่าทางของผู้ชายคนนั้นดูโวยวายที่โดนตัดหน้ารถ ทำให้ต้องเบรกหัวทิ่ม เขากดโทรศัพท์โทรหาโรสแต่โรสไม่ยอมรับสาย เขาเห็นโรสหยิบขึ้นมาดูแต่ไม่รับ เขาหัวเราะอย่างสะใจขณะที่น้ำตายังไหลไม่หยุด
ขณะนี้มีรถคันอื่นจอดมุงดู คงคิดว่ามีอะไรกัน “มืงบ่อยอมลงมาแมบบ่อ ได้! สั่นมืงเจอไม้กู” ผู้ชายคนใหม่ของโรสพูด โดยมีโรสดึงแขนห้ามไว้ จากนั้นเขาก็ยอมเปิดประตูลงมา ทำให้โรสผละอึ้งไปในทันที
พอเขาเปิดประตูลงมาก็โดนต่อยด้วยความโทสะของผู้ชายคนนั้น ผู้คนที่ยืนดูต้องรีบเข้ามาห้าม ส่วนโรสนิ่งงันไป คงคิดไม่ถึงว่าคนในรถคันนี้จะเป็นเขา นี่โรสจำป้ายทะเบียนของแฟนไม่ได้เลยหรือไง เขานึกยิ้มทั้งน้ำตา
แค่นี้! เขามาแค่นี้จริง ๆ วันนี้เขาได้รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร ไม่มีคำถาม ไม่มีคำจะพูด ไม่ต่อยผู้ชายคนนั้นคืน แม้แต่โรสเองก็ไม่มีคำจะพูดอะไรกับเขา
“ขอโทษครับ พอดีว่าผมทะเลาะกับผู้สาวครับ ผมจับได้ว่าผู้สาวมีชู้ ผมกะเลยเผลอเบรกกะทันหัน อ้ายกับแฟนเป็นหยังหลายบ่อครับ” เขาพูดทั้งน้ำตา มันห้ามไม่ได้จริง ๆ ขอโทษแม้จะโดนต่อยปากแตก
โรสเองก็เงียบไม่ยอมพูดอะไรกับเขาสักคำ ไม่กล้าสบตาเขา “อ้ายปลายกลับปะ บ่อต้องเอาเรื่องคะเจ้าหรอก กลับปะ! กลับเหอะโรสขอร้อง” โรสคะยั้นคะยอผู้ชายคนใหม่ให้กลับไป ดึงแขนให้กลับไปขึ้นรถ
“โตอย่าเฮ็ดจังสิอีกจักเทือ เทือหน้ามันอาจสิบ่อโชคดีแบบนี้ที่บ่อมีไผเป็นหยัง เทือหน้ามันอาจสิมีการสูญเสียเกิดขึ้น เฮ็ดแนวหนิมีตะมันสิรถชนตายนั่นแหล่ว” ผู้ชายคนใหม่กล่าวตักเตือนเขาแบบไม่รู้อะไรเลย เขาเอาแต่ร้องไห้ โรสเองก็เงียบไม่กล้าสบตากับเขา เพราะสภาพที่ทำใจไม่ได้ของเขาจึงทำให้ผู้ชายคนใหม่ของโรสเชื่อว่าเขาอกหัก จึงไม่เอาเรื่องใด ๆ กับเขา
“ครับอ้าย ผมขอโทษครับ” วุฒิพูด พร้อมปรายตามองโรสด้วย มันเจ็บจี๊ดที่ใจ คนรักกลายเป็นของคนอื่นไปแล้ว คนที่เคยสัญญาว่าจะรอ วันนี้ไม่รอกันแล้ว
“อ้ายปลายปะกลับ! กลับเถอะโรสอยากกลับแล้ว” โรสลากผู้ชายคนใหม่ขึ้นรถ จากนั้นพวกเขาก็ขับรถจากไปจนสุดสายตา ปล่อยให้เขาจมกับความทุกข์คนเดียว โรสไปกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าต่อตาเขา
หลังจากวันนั้นเขากับโรสก็เลิกกันถาวร แม้โรสอยากจะขอโทษ ขอคืนดีด้วยสักแค่ไหนเขาก็ไม่ขอกลับไปอีก ‘จบแล้วคำสัญญาที่ดูว่าศักดิ์สิทธิ์’