หากเป็นสมัยที่อาแปะยังหนุ่มๆ เมื่อเจอวัดต้องตรงเข้าไป ทำบุญ กราบพระ หยอดตู้รับบริจาค.. 
แต่เมื่ออาแปะอายุมากขึ้นกลับรู้สึกเบื่อวัด เบื่อพระ .. 
เดี๋ยวนี้เจอวัดแทนที่จะตรงเข้าไป ก็ขับรถหลบไปซะงั้น..
หบลวัดเป๋ไปทางซ้ายบ้าง หลบวัดเป๋ไปขวาบ้าง แล้วแต่เส้นทางจะพาเลี้ยวเป๋ไป..
ทั้งๆที่ในใจก็ยังรักธรรมมะ แสวงหาธรรมมะ แต่กลับไม่อยากเข้าวัด ซะงั้น..
หรืออาแปะจะเป็น"ธรรมมะสายเป๋ออก" ไปแล้วก็ไม่รู้สิเนอะ..
 อย่างเมื่อวาน หลังจากหาเสบียงให้บ๊อกๆ เสร็จธุระก็ขับรถเที่ยวซอกแซกไปเรื่อยๆในเส้นทางที่ไม่เคยไป..
พอเจอวัดอารมณ์เบื่อก็กำเริบซะงั้น ขับรถเป๋ออกขวา กลับสวนเฉยเลย..


  

   เคยถามตนเองอยู่เหมือนกันว่าทำไมเดี๋ยวนี้ไม่นิยมเข้าวัดเหมือนก่อน..
คำตอบที่ได้ในใจก็เป็นเรื่องของ "ความศรัทธา"..

คนเราเมื่อไม่ศรัทธาในวัดและไม่ศรัทธาในพระ ก็เบื่อวัดและเบื่อพระได้ฉันใด..
คนเราเมื่อไม่ศรัทธาในพรรคการเมืองและไม่ศรัทธาในนักการเมือง ก็เบื่อการเมืองได้ฉันนั้นแล..

แต่อาแปะก็ยังมีความรักในธรรมมะเต็มเปี่ยมนะ พอๆกับที่ยังรักใน"ประชาธิปไตยโดยสมบูรณ์" นั่นแล..
หากวันใดเมื่อเจอพระที่ใช่วัดที่ชอบ วันนั้นก็คงมีศรัทธาในวัดและในตัวพระ ..
เช่นเดียวกับหากวันใดที่เจอนักการเมืองที่ใช่ เจอพรรคที่ชอบ ก็คงมีศรัทธาในพรรคการเมืองและศรัทธานักการเมืองคนนั้น..นั่นเอง..