ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี แค่รู้สึกว่า
เบาะที่รองรับเราเวลาที่เราล้ม มันบางกว่า พี่น้องคนอื่น

ไม่รู้เป็นเพราะ เราไม่เคยร้องไห้ แสดงตัวว่าอ่อนแอ แม้ว่าจะล้มกี่ครั้ง หัวเข่าเราจะมีแผลเวอะวะมากแค่ไหนก็ตาม

ขณะที่พี่น้องคนอื่น เขาล้มนิดเดียว ก็ร้องไห้เสียงดัง และต้องมีคนพยุงให้ลุกตลอด

เป็นอย่างนี้มาเรื่อย จนหันกลับไปมอง เบาะที่พ่อแม่ ปู support เราเลยบางกว่าคนอื่นๆ แล้วมันก็แอบรู้สึกถึงความไม่ยุติธรรม เหมือนตัวคนเดียว ล้มเองก็ต้องลุกเอง เจ็บก็ต้องทนเอา ไม่มีที่ให้พูดบอกใคร