สวัสดีค่ะ ฉันอายุ19ปีค่ะ กำลังท้องได้6เดือนแล้ว ตอนนี้ไม่พร้อมสักอย่าง
ปัจจุบันไม่ได้เรียนแล้ว ทำงานค่ะ
แต่รายได้ต่อเดือนแค่ไม่เกิน6000
ตอนนี้เลิกกับพ่อของลูกค่ะ แล้วก็ทะเลาะกับทางบ้านแยกตัวออกมาอยู่คนเดียวนานนับ5ปีแล้วไม่ได้กลับไปหาครอบครัวเลย
ตอนนี้ตัวคนเดียวมากๆ ตั้งท้องมา
เครียดเรื่องเงิน ว่าจะเอาเงินไหนเลี้ยงดูลูก
ไหนจะค่านม แพมเพิส เสื้อผ้าของใช้ ค่ายาต่างๆ คลอดออกมาก็คงทำงานไม่ได้อีกหลายเดือน แต่พอจะมีที่พักอาศัยแบบไม่เสียเงินไม่เสียค่าน้ำค่าไฟ พ่อของลูก อาจจะช่วยเหลือเล็กน้อย เพียงเดือนละ1-2พันเท่านั้น
ตอนนี้6เดือนแล้ว ยังไม่ได้ ซื้อของเตรียมของลูกเลยเพราะเงินไม่พอ เพิ่งเริ่มทำงานได้15วัน ก่อนหน้านี้ตกงาน แต่ก็ไม่มีเงินเก็บ
เริ่มทำงาน เงินก็น้อย กังวลมากๆ ไม่รู้จะเริ่มยังไง เหลือเวลาเก็บเงินอีกแค่2เดือนกว่าเท่านั้น ของใช้ลูกคิดไว้คร่าวๆก็2หมื่นเห็นจะได้ เครียดมากค่ะ แล้วไหนจะคลอดออกมาช่วงที่ไม่ได้ทำงานจะเอาเงินที่ไหนเลี้ยงลูก ตอนนี้มองไม่เห็นทางออกเลยค่ะ
มืดมนไปหมด(ส่วนสาเหตุที่ไม่เอาน้องออก ทั้งๆที่มีแบบถูกกฏหมายแล้ว)
คือ1.เราไม่กล้า 2.มันต้องใช้เงินอย่างน้อย5พัน ซึ่งตอนนั้นเราตกงาน 3.อายุครรภ์เริ่มเยอะแล้ว ลูกเริ่มตอด มีความผูกพันธ์ ไม่อยากเสียลูกไป
ก็ปล่อยเวลามาจนถึง6เดือนแล้ว เครียดมาก คนรอบตัวก็มีแต่คนอื่น ส่วนเรื่องจะกลับไปขอความช่วยเหลือทางบ้าน ก็คงยาก เพราะทางบ้านเราเขาไม่ได้รักเราเลย เราอยู่บ้านไม่ได้ เราเคยมีปัญหากับลุงแท้ๆของตัวเอง ลุงเราพยายามจะข่มขืนเรา ตอนเราอยู่ประมาณป.5 เราบอกที่บ้านไม่มีใครเชื่อเราเลย
เราอยู่บ้านกับยายแล้วก็ป้ากับลูกของป้าเราอีก2คน พ่อแม่เราทิ้งเราไปตั้งเเต่เรา2เดือน
ยายเราชอบพูดใส่เราตลอดว่า เเม่เราเอาตัวเรามาทิ้งเป็นภาระให้เขา เขาจนเพราะเรา
พอเรสอายุได้14ปี เราจบม.3 เราออกมาหางานทำและได้แฟนคนแรก เราก็ไม่ได้กลับไปบ้านอีกเลย คนที่บ้านเราจะคุยกับเราก็ต่อเมื่อเราส่งเงินไปให้ ช่วงเราอายุ14-15เราทำงานได้เงินเยอะ เราส่งให้เดือนละ3พัน เขาก็คุยกับเราดีมาก พอเราเริ่มแย่ งานน้อย เงินเริ่มไม่พอใช้ เขาก็เริ่มด่าเรา ไม่คุยกับเรา
เราเลยเสียใจและโกรธ เราไม่กลับบ้านเลย
ตอนนี้เขารู้ว่าเราท้อง เขายังไม่สนใจใยดี กลัวเราจะเอาลูกไปให้เขาเลี้ยง ชีวิตเราปัญหามันเยอะมาก เราก็ไม่ใช่เด็กดีอะไรนะคะ เราเป็นคนเงียบ และไม่พูด ตั้งเเต่จำความได้ เรารู้สึกว่าเราแทบจะไม่คุยกับคนในบ้านเลย เลิกเรียนมาก็เข้าห้อง ไปนั่งเขียนไดอารี่
บันทึกว่าเเต่ละวันเรารู้สึกยังไง และเท่าที่จำได้ เราไม่เคยมีความสุขเลยสักวัน
เราน่าจะมีโรคทางจิตด้วย ชีวิตเราไม่สดใส ไม่ร่าเริง ตั้งเเต่เกิดเรื่องที่บ้าน จนตอนนี้ เราปล่อยชีวิต เลื่อนลอยมาเรื่อยๆ ตอนนี้เหมือนชีวิตอยู่จุดต่ำสุด อยากจะฆ่าตัวตายให้จบๆ แต่ก็สงสารลูก และไม่อยากเป็นภาระสังคม
ขอโทษในความเล่าเรื่องยาว และหลายเรื่องปนกันไปหมด เราไม่รู้จะคุยกับใคร และอยากหาที่ระบาย
หากกระทู้นี้ไม่มีใครตอบ ไม่เป็นไรนะคะ ขอแค่พื้นที่ตรงนี้ให้เราได้ระบายความในใจ...
ปัญหาชีวิต ท้องไม่พร้อม ไม่มีบ้าน ไม่มีครอบครัว เครียดมากค่ะ ตัวคนเดียว
ปัจจุบันไม่ได้เรียนแล้ว ทำงานค่ะ
แต่รายได้ต่อเดือนแค่ไม่เกิน6000
ตอนนี้เลิกกับพ่อของลูกค่ะ แล้วก็ทะเลาะกับทางบ้านแยกตัวออกมาอยู่คนเดียวนานนับ5ปีแล้วไม่ได้กลับไปหาครอบครัวเลย
ตอนนี้ตัวคนเดียวมากๆ ตั้งท้องมา
เครียดเรื่องเงิน ว่าจะเอาเงินไหนเลี้ยงดูลูก
ไหนจะค่านม แพมเพิส เสื้อผ้าของใช้ ค่ายาต่างๆ คลอดออกมาก็คงทำงานไม่ได้อีกหลายเดือน แต่พอจะมีที่พักอาศัยแบบไม่เสียเงินไม่เสียค่าน้ำค่าไฟ พ่อของลูก อาจจะช่วยเหลือเล็กน้อย เพียงเดือนละ1-2พันเท่านั้น
ตอนนี้6เดือนแล้ว ยังไม่ได้ ซื้อของเตรียมของลูกเลยเพราะเงินไม่พอ เพิ่งเริ่มทำงานได้15วัน ก่อนหน้านี้ตกงาน แต่ก็ไม่มีเงินเก็บ
เริ่มทำงาน เงินก็น้อย กังวลมากๆ ไม่รู้จะเริ่มยังไง เหลือเวลาเก็บเงินอีกแค่2เดือนกว่าเท่านั้น ของใช้ลูกคิดไว้คร่าวๆก็2หมื่นเห็นจะได้ เครียดมากค่ะ แล้วไหนจะคลอดออกมาช่วงที่ไม่ได้ทำงานจะเอาเงินที่ไหนเลี้ยงลูก ตอนนี้มองไม่เห็นทางออกเลยค่ะ
มืดมนไปหมด(ส่วนสาเหตุที่ไม่เอาน้องออก ทั้งๆที่มีแบบถูกกฏหมายแล้ว)
คือ1.เราไม่กล้า 2.มันต้องใช้เงินอย่างน้อย5พัน ซึ่งตอนนั้นเราตกงาน 3.อายุครรภ์เริ่มเยอะแล้ว ลูกเริ่มตอด มีความผูกพันธ์ ไม่อยากเสียลูกไป
ก็ปล่อยเวลามาจนถึง6เดือนแล้ว เครียดมาก คนรอบตัวก็มีแต่คนอื่น ส่วนเรื่องจะกลับไปขอความช่วยเหลือทางบ้าน ก็คงยาก เพราะทางบ้านเราเขาไม่ได้รักเราเลย เราอยู่บ้านไม่ได้ เราเคยมีปัญหากับลุงแท้ๆของตัวเอง ลุงเราพยายามจะข่มขืนเรา ตอนเราอยู่ประมาณป.5 เราบอกที่บ้านไม่มีใครเชื่อเราเลย
เราอยู่บ้านกับยายแล้วก็ป้ากับลูกของป้าเราอีก2คน พ่อแม่เราทิ้งเราไปตั้งเเต่เรา2เดือน
ยายเราชอบพูดใส่เราตลอดว่า เเม่เราเอาตัวเรามาทิ้งเป็นภาระให้เขา เขาจนเพราะเรา
พอเรสอายุได้14ปี เราจบม.3 เราออกมาหางานทำและได้แฟนคนแรก เราก็ไม่ได้กลับไปบ้านอีกเลย คนที่บ้านเราจะคุยกับเราก็ต่อเมื่อเราส่งเงินไปให้ ช่วงเราอายุ14-15เราทำงานได้เงินเยอะ เราส่งให้เดือนละ3พัน เขาก็คุยกับเราดีมาก พอเราเริ่มแย่ งานน้อย เงินเริ่มไม่พอใช้ เขาก็เริ่มด่าเรา ไม่คุยกับเรา
เราเลยเสียใจและโกรธ เราไม่กลับบ้านเลย
ตอนนี้เขารู้ว่าเราท้อง เขายังไม่สนใจใยดี กลัวเราจะเอาลูกไปให้เขาเลี้ยง ชีวิตเราปัญหามันเยอะมาก เราก็ไม่ใช่เด็กดีอะไรนะคะ เราเป็นคนเงียบ และไม่พูด ตั้งเเต่จำความได้ เรารู้สึกว่าเราแทบจะไม่คุยกับคนในบ้านเลย เลิกเรียนมาก็เข้าห้อง ไปนั่งเขียนไดอารี่
บันทึกว่าเเต่ละวันเรารู้สึกยังไง และเท่าที่จำได้ เราไม่เคยมีความสุขเลยสักวัน
เราน่าจะมีโรคทางจิตด้วย ชีวิตเราไม่สดใส ไม่ร่าเริง ตั้งเเต่เกิดเรื่องที่บ้าน จนตอนนี้ เราปล่อยชีวิต เลื่อนลอยมาเรื่อยๆ ตอนนี้เหมือนชีวิตอยู่จุดต่ำสุด อยากจะฆ่าตัวตายให้จบๆ แต่ก็สงสารลูก และไม่อยากเป็นภาระสังคม
ขอโทษในความเล่าเรื่องยาว และหลายเรื่องปนกันไปหมด เราไม่รู้จะคุยกับใคร และอยากหาที่ระบาย
หากกระทู้นี้ไม่มีใครตอบ ไม่เป็นไรนะคะ ขอแค่พื้นที่ตรงนี้ให้เราได้ระบายความในใจ...