สวัสดีค่ะนี่เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ อยากระบายและขอคำปรึกษาจากเพื่อนเรื่องครอบครัวค่ะ ขอโทษที่พิมพ์ยาวนะคะจะพยายามเล่าเรื่องให้เข้าใจง่ายที่สุด
ตอนนี้เราประสบปัญหารู้สึกว่าพ่อแม่รักกันน้อยลงค่ะ เราอึดอัดใจมาก
ขอเล่าก่อนนะคะ ตั้งแต่เด็กพ่อแม่เราอยู่ไกลกัน เราอยู่กับพ่อตั้งแต่เด็ก เพราะแม่ทำงานต่างจังหวัด จนมีบ้านที่นู้น (ก็คือเหมือนเรามีสองบ้าน แต่อยู่หลักๆตั้งแต่เด็กคือบ้านพ่อค่ะ) จะเจอแม่ทุกๆสิ้นเดือน หรือช่วงเทศกาล แม่จะขับรถมาหาหรือเรากับพ่อขับรถไปหาแม่ สลับกันไปค่ะ ตั้งแต่เด็กเราก็เห็นพ่อแม่ก็เป็นเหมือนดรีมทีมกันค่ะ มีอะไรก็คิดช่วยกัน เหมือนเพื่อนคู่คิด แต่เค้าสองคนก็ชอบทะเลาะไม่พอใจกันโดยส่วนใหญ่แม่จะเป็นคนหงุดหงิดพ่อ หลังๆมา เค้าเริ่มดูไม่ใช่ทีมกันค่ะ ด้วยหลายๆอย่างรวมกันเช่นพ่อชอบกินเหล้าแล้วเสียงดัง พูดมาก ขี้เหนียว(เงินเดือนน้อยกว่าแม่ ไม่กล้าใช้จ่ายอะไร) แม่ก็ใจร้อน หงุดหงิดง่าย ไม่ชอบพูด เลยทำให้แม่ดูแบบหงุดหงิดพ่อ ว่าอะไรๆก็แม่ พ่อชอบเอาเปรียบแม่ จ่ายอะไรก็แม่ บางทีก้บอกอยู่คนเดียวสบายใจกว่า เป้นแบบนี้เราอึดอัดใจมากค่ะ หลังๆมานี่ยิ่งแบบแม่เราไม่ชอบพูดไม่ชอบปรึกษาใคร ไม่บอกพ่อไม่บอกเรา จะไปไหนก็ไม่บอก แต่เรามองออกนะคะว่าแม่ก็เหงาอยากให้เราอยู่ด้วย แต่บางทีเราก็อึดอัดค่ะ ทำแบบนี้เหมือนเราเป็นตัวกลาง ส่วนพ่อเราก็มองว่าเค้าเป็นนิสัยก็ตามใจแม่แต่ก็ไม่ได้มากเพราะติดเรื่องเงินในบางเรื่อง เช่นพากินไปสุกี้ mk งี้พ่อเราก็เสียดายเงินจะจ่ายเพราะเงินน้อยแล้วต้องแบ่งให้เราใช้ด้วย เราอยากให้พ่อแม่คุยกันมีอะไรปรึกษากันเหมือนครอบครัวอื่นบ้าง สนิทกัน ทำอะไรก็วางแผนชวนกันไปด้วยกันสิ เด็กๆยังดีๆ แต่พอโตขึ้นกลับเหมือนแยกกัน เหมือนแม่รักพ่อน้อยลง เหมือนเบื่อพ่อ เวลาเราจะกลับบ้านทีนึงเราก็คิดว่าต้องกลับไปบ้านไหนดี ส่วนตัวก็อยากกลับบ้านพ่อเพราะยุตั้งแต่เด็ก มีเพื่อน แต่แม่ก็ไม่อยากมาบ้านพ่อเท่าไหร่ แต่ถ้าไปบ้านแม่ พ่อก็มาหาได้ แต่เราก็เบื่อยุบ้านไม่ได้ออกไปไหนไม่รู้จักใคร เราเคยถามบอกว่าแม่ก็ย้ายไปอยู่กับพ่อสิแม่ก็บอกไม่เอาอะ เวลาพูดคือดูไม่อยากไปอยู่อย่างแรง ส่วนพ่อเราก็บอกไปๆมาๆแบบนี้แหละทิ้งบ้านตัวเองไม่ได้ แล้วเวลามีเหตุกาณ์อะไรเราปรึกษาอะไรเราต้องคุยสองรอบ เห้อท้อใจ เพราะเค้าไม่ค่อยได้ปรึกษากันเหมือนเมื่อก่อน เราเบื่อมาก แล้วแม่เราทำไรไปไหน ไปต่างจังหวัดกับเพื่อน เรากับพ่อก็ไม่ค่อยรู้เพราะเค้าไม่ชอบพูด ไม่ชอบบอก พอพ่อถามบ้างนะก็หงุดหงิดบ้างที่พ่อถาม เหมือนไปจู้จี้ชีวิตแม่อีก เราเป็นห่วงทั้งสองคนนะเพราะแก่แล้วทุกคน เราไม่รู้จะเอาใจใคร สงสารพ่อกลัวพ่อเหงา แล้วก็เป็นห่วงแม่อีกอยู่คนเดียว ถ้าพ่อไปยุด้วยนานๆแม่ก็ชอบอึดอัดเหมือนทำไรไม่คล่องตัว เห้อเวลามีไรเราไม่เคนมีแบบคุยแล้วปุปปัปเหมือนบ้านอื่นเลย เศร้าจังเลยค่ะ ตอนเด็กคือเราดูพร้อมมากเรื่องครอบครัว งานโรงเรียนมาาทุกงาน เดะนี้ยุมหาลัยพ่อติดเรื่องเงินเรื่องทีมเวิคพ่อแม่ เห้อเราควรทำไงดีคะกับชีวิตอนาคต เราต้องคุยกับทั้งสองยังไง อยากให้เค้าคุยกันดีๆ แคร์ความรู้สึกกันมากๆ ทำให้เหมือนครอบครัวหน่อย ไม่ใช่เหมือนแต่บะคนเป็นคนนอกที่ไม่ได้รู้ทุกเรื่องของเรา เราอยากมีครอบครัวที่อบอุ่นค่ะ
คิดมาก รู้สึกขาดความอบอุ่น เพราะพ่อกับแม่รักกันน้อยลง
ตอนนี้เราประสบปัญหารู้สึกว่าพ่อแม่รักกันน้อยลงค่ะ เราอึดอัดใจมาก
ขอเล่าก่อนนะคะ ตั้งแต่เด็กพ่อแม่เราอยู่ไกลกัน เราอยู่กับพ่อตั้งแต่เด็ก เพราะแม่ทำงานต่างจังหวัด จนมีบ้านที่นู้น (ก็คือเหมือนเรามีสองบ้าน แต่อยู่หลักๆตั้งแต่เด็กคือบ้านพ่อค่ะ) จะเจอแม่ทุกๆสิ้นเดือน หรือช่วงเทศกาล แม่จะขับรถมาหาหรือเรากับพ่อขับรถไปหาแม่ สลับกันไปค่ะ ตั้งแต่เด็กเราก็เห็นพ่อแม่ก็เป็นเหมือนดรีมทีมกันค่ะ มีอะไรก็คิดช่วยกัน เหมือนเพื่อนคู่คิด แต่เค้าสองคนก็ชอบทะเลาะไม่พอใจกันโดยส่วนใหญ่แม่จะเป็นคนหงุดหงิดพ่อ หลังๆมา เค้าเริ่มดูไม่ใช่ทีมกันค่ะ ด้วยหลายๆอย่างรวมกันเช่นพ่อชอบกินเหล้าแล้วเสียงดัง พูดมาก ขี้เหนียว(เงินเดือนน้อยกว่าแม่ ไม่กล้าใช้จ่ายอะไร) แม่ก็ใจร้อน หงุดหงิดง่าย ไม่ชอบพูด เลยทำให้แม่ดูแบบหงุดหงิดพ่อ ว่าอะไรๆก็แม่ พ่อชอบเอาเปรียบแม่ จ่ายอะไรก็แม่ บางทีก้บอกอยู่คนเดียวสบายใจกว่า เป้นแบบนี้เราอึดอัดใจมากค่ะ หลังๆมานี่ยิ่งแบบแม่เราไม่ชอบพูดไม่ชอบปรึกษาใคร ไม่บอกพ่อไม่บอกเรา จะไปไหนก็ไม่บอก แต่เรามองออกนะคะว่าแม่ก็เหงาอยากให้เราอยู่ด้วย แต่บางทีเราก็อึดอัดค่ะ ทำแบบนี้เหมือนเราเป็นตัวกลาง ส่วนพ่อเราก็มองว่าเค้าเป็นนิสัยก็ตามใจแม่แต่ก็ไม่ได้มากเพราะติดเรื่องเงินในบางเรื่อง เช่นพากินไปสุกี้ mk งี้พ่อเราก็เสียดายเงินจะจ่ายเพราะเงินน้อยแล้วต้องแบ่งให้เราใช้ด้วย เราอยากให้พ่อแม่คุยกันมีอะไรปรึกษากันเหมือนครอบครัวอื่นบ้าง สนิทกัน ทำอะไรก็วางแผนชวนกันไปด้วยกันสิ เด็กๆยังดีๆ แต่พอโตขึ้นกลับเหมือนแยกกัน เหมือนแม่รักพ่อน้อยลง เหมือนเบื่อพ่อ เวลาเราจะกลับบ้านทีนึงเราก็คิดว่าต้องกลับไปบ้านไหนดี ส่วนตัวก็อยากกลับบ้านพ่อเพราะยุตั้งแต่เด็ก มีเพื่อน แต่แม่ก็ไม่อยากมาบ้านพ่อเท่าไหร่ แต่ถ้าไปบ้านแม่ พ่อก็มาหาได้ แต่เราก็เบื่อยุบ้านไม่ได้ออกไปไหนไม่รู้จักใคร เราเคยถามบอกว่าแม่ก็ย้ายไปอยู่กับพ่อสิแม่ก็บอกไม่เอาอะ เวลาพูดคือดูไม่อยากไปอยู่อย่างแรง ส่วนพ่อเราก็บอกไปๆมาๆแบบนี้แหละทิ้งบ้านตัวเองไม่ได้ แล้วเวลามีเหตุกาณ์อะไรเราปรึกษาอะไรเราต้องคุยสองรอบ เห้อท้อใจ เพราะเค้าไม่ค่อยได้ปรึกษากันเหมือนเมื่อก่อน เราเบื่อมาก แล้วแม่เราทำไรไปไหน ไปต่างจังหวัดกับเพื่อน เรากับพ่อก็ไม่ค่อยรู้เพราะเค้าไม่ชอบพูด ไม่ชอบบอก พอพ่อถามบ้างนะก็หงุดหงิดบ้างที่พ่อถาม เหมือนไปจู้จี้ชีวิตแม่อีก เราเป็นห่วงทั้งสองคนนะเพราะแก่แล้วทุกคน เราไม่รู้จะเอาใจใคร สงสารพ่อกลัวพ่อเหงา แล้วก็เป็นห่วงแม่อีกอยู่คนเดียว ถ้าพ่อไปยุด้วยนานๆแม่ก็ชอบอึดอัดเหมือนทำไรไม่คล่องตัว เห้อเวลามีไรเราไม่เคนมีแบบคุยแล้วปุปปัปเหมือนบ้านอื่นเลย เศร้าจังเลยค่ะ ตอนเด็กคือเราดูพร้อมมากเรื่องครอบครัว งานโรงเรียนมาาทุกงาน เดะนี้ยุมหาลัยพ่อติดเรื่องเงินเรื่องทีมเวิคพ่อแม่ เห้อเราควรทำไงดีคะกับชีวิตอนาคต เราต้องคุยกับทั้งสองยังไง อยากให้เค้าคุยกันดีๆ แคร์ความรู้สึกกันมากๆ ทำให้เหมือนครอบครัวหน่อย ไม่ใช่เหมือนแต่บะคนเป็นคนนอกที่ไม่ได้รู้ทุกเรื่องของเรา เราอยากมีครอบครัวที่อบอุ่นค่ะ