คือตอนอยู่กรุงเทพฯเวลามีคนถามว่ามีแฟนไหมถ้าเราบอกไม่มีแฟนก็มีแต่คนบอกว่าเราไม่ปกติเราแปลกๆ

แต่พออยู่ต่างจังหวัดอยู่ที่บ้านเกิดซึ่งส่วนใหญ่คนที่ชุมชนเราจะมีลูกมีผัวกันตั้งแต่อายุน้อยๆทั้งนั้นมีแล้วก็ให้แม่(ยาย)เลี้ยงแทนประมาณนี้


ซึ่งสาเหตุที่เราไม่มีแฟนเพราะเราเหม็นกลิ่นเหล้าและบุหรี่และก็เหม็นฉี่ผู้ชาย อันนี้ก็ส่วนหนึ่ง แต่ประเด็นสำคัญเลยก็คือเราไม่ชอบคนนิสัยไม่ดีคนที่มีจิตใจไม่ดีและคนเจ้าชู้ค่ะ มันหายากมากเลยกับคนที่เราต้องการเราก็เลยไม่มีแฟนจนถึงปัจจุบันที่อายุ 40 กว่าแล้ว ซึ่งทุกวันนี้ในสายตาคนอื่นมองว่าเราบ้ามองว่าเราคงจะเหลวแหลกมากจนไม่มีใครเอาเป็นแฟนซึ่งเราก็ไม่สนใจอะไรกับคำพูดของคนพวกนี้แต่เราแค่ไม่เข้าใจกับความคิดของเขาเท่านั้นเองค่ะ

เพราะสำหรับเราถ้าไม่มีใครมาเบียดเบียนชีวิตเราเราสามารถอยู่คนเดียวได้จนแก่เฒ่าโดยไม่เดือดร้อนอะไรไม่ได้เรียกร้องหาเรื่องอะไรไม่ว่าจะเป็นความรักหรือเรื่องทางเพศหรือเรื่องอะไรก็ตามมันไม่ใช่สิ่งสำคัญในชีวิตเราเลยค่ะ ถ้าชีวิตเราอยู่แบบมีความสุขไร้ซึ่งการถูกเบียดเบียนต่างๆจากคนอื่น สิ่งที่เราเป็นเรียกว่าผิดปกติหรอคะ