หากเจอกันเพื่อชดใช้ให้แก่กันก็ขอให้กฏแห่งกรรมยุติธรรมกับความรู้สึก !ทำไมต้องใจสั่นเหมือนจะหลุดออกมา?ทำไมถึงไม่กล้าพูดคุยสนทนาได้เพียงจ้องมองจากข้างหลังเพียงเงาก็เท่านั้น! เพราะความหมาดหมางในอดีต?ทำให้เราสู้หน้ากันไม่ติด? แต่อะไรล่ะคือความบาดหมางเราไม่เคยทำอะไรให้เลยแทบจะไม่ได้พูดคุยกันจะเกิดความแคลงใจอะไรบางทีอาจเป็นความเบื่อหน่อยที่อยู่กันคนไร้สีสันอย่างเรา แน่ล่ะเราจะเป็นสีสันให้ใครได้ ขนาดความสุขเรายังหาไม่เจอเลย คิดไปยังตลก ขำตัวเอง มันจะมีอยู่จริงหรอคนที่จะมาแต่งแต้มสีสันบนภาพวาดที่ไม่สวยงามโดยไม่หวังผลตอบแทนมันมีอยู่จริงๆหรอ!หรือเป็นตัวเราเองที่ไร้ซึ่งความกล้ามีบ่วงพันธนาการมีปมในใจ ก็เป็นไปได้เขามีพร้อมอนาคต นศ.แพทย์ ส่วนไอ้เรา เฮ้อช่างลิบหลี่เหลือเกินต้องยืนหยัดสร้างมันขึ้นมาด้วยลำแข้งกำลังตัวเองอนาคตไม่แน่นอน หากชะตาดลใจให้เฝ้ามองก็ของเฝ้ามองดูความสำเร็จของเขาตลอดไป......