คือ เราเป็นคนมีเพื่อนเยอะนะ ส่วนตัว แต่รู้สึกว่าสุดท้ายก็ไม่สนิทกับใครเลย เกริ่นนะ เราเคยเป็นโรคซึมเศร้ามาก่อน ปัจจับันเรารู้สึก กลายเป็นคนกลัวการเข้าสังคม ขี้อาย แต่สถานการณ์มันบังคับแต่ทุกครั้งที่คุยกับคนอื่นหรือตื่นเต้น เราจะมีอาการแพนิค กลัว เกร็ง หายใจไม่ทั่วท้อง กดดันตลอดเวลา เหงื่อมือเหงื่อเท้าออก  ตอนนี้รู้สึกเหมือนเราเสแสร้ง ตลอดเวลา แบบเหมือนเราสร้างบุคลิกตัวเองเพิ่มขึ้นมาตลอด ไม่ไว้ใจคนรอบข้าง ระแวงมาก แต่เราอยากที่จะปรึกษากับคนที่ไม่รู้จักมากกว่า มันสบายใจกว่า แล้วเวลาบางครั้งเราก็ไม่ได้รู้สึกตลก ขำ อะไรหรอก แต่ทำไปทำไมไม่รู้เหมือนกัน เราเป็นคนที่ตั้งเป้าหมายในชีวิตไว้เยอะนะ แต่พอมาตอนนี้ มันรู้สึกเคว้งไงไม่รู้ แบบ เป้าหมายที่ตั้งไว้พังหมด ไม่ได้เคาียดเรื่องอะไร แต่ก็ไม่ได้มีความสุข รู้สึกเป็นคนเราย้อนแยงมาก เราอยากอยู่บ้านทั้งวัน แล้วก็อึดอัดเวลาเห็นหน้าแม่ แต่ใน1วันเราไม่ค่อยเจอกันหรอก แบบเห็นวันละครั้งสองครั้งไรงี้ ไม่ค่อยได้คุนกัน แล้วเราก็ไม่เคยมีเรื่องปรึกษาแม่เลย เพราะ รู้สึกว่าแม่ไม่สามารถเป็นที่พึ่งให้เราได้ ในบางครั้งเราจะชอบพูดมากกับเพื่อนสนิท จนเพื่อนรำคาญ เราก็หัวเราะง่ายมาก ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้ขำอะไร แบบอะไรก็หัวเราะแต่ไม่ได้ขำอ่ะ เพื่อนชอบบ่น ว่าเราแปลกบ้าง พูดมากบ้าง เราก็พยายามปรับปรุงตัว ไม่อยากโดนเพื่อนทิ้ง แต่ถ้าเลือกได้อยากอยู่คนเดียวมากกว่า ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ ถึงเราจะพิมยาวไปหน่อย แต่คือง่ายๆ เราปกติใช่ไหม ที่เป็นแบบนี้