เมื่อก่อนผมเป็นโรคซึมเศร้าเคยคิดฆ่าตัวตายหลายรอบ แต่ละครั่งรู้สึกว่าโดดเดี่ยวเหมือนทุกเวลาอยู่ตัวคนเดียว จนวันหนึ่งผมได้เจอกับแชทระบาย ผผมจึงได้เข้าไปเล่น แล้วนั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมอยากมีชีวิตอยู่ไปอีกเพราะผู้หญิงคนหนึ่งตอนแรกขอไลน์เขาแต่เขาไม่ให้ เราจึงแจกไลน์เราไปตอนแรกไม่ได้หวังอะไรนึกว่าเข้าคงไม่ทักมาหลอกแต่สุดท้ายแชทที่เด้งมาเหมือนปริศนาทำผมหัวใจสั่นเลยหลังจากนั้นผมด็เริ่มชอบ แล้วเริ่มจีบเขาเรื่อยๆ พอคุยมาได้ 2-3 เดือน ผมก็เริ่มนิสัยเสียเริ่มไม่ใส่ใจเหมือนช่วงแรกๆที่คุยกัน แต่ก็เป็นด้วยว่าผมไม่เคยมีแฟนมา 10 กว่าปี มันจึงทำให้ผมติดเกมส์มากๆ ช่วงหลังผมเล่นเกมส์กลับห้อองดึกปล่อยให้ขาต้องรอทุกคืนแล้วแต่ละคืนก็คุยแปปเดียวหลับหนีเขาผมทำตัวแย่กับเขามาก ผมพยายามส่งไลน์ โทรเบอร์(ลงทุนหาเบอร์โทรอื่นมาโทรเพราะเขาบล้อกเบอร์ที่เราใช้อยู่แล้วเขาก็บล็อกทุกเบอร์ที่ผมเอาโทรไป ) ด้วยความที่ผมชอบ แล้ว ผมรัก ผมทักหาเขาเรื่อยๆตอบบ้างไม่ตอบบ้างแต่ทุกครั้งที่เค้าตอบผมรู้สึกดีใจมากเค้าเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ผมรู้สึกว่ารักเขามาก ผมบอกว่าจะมาเที่ยวงานลอยกะทงผมได้ทักแชทเขาก่อนมาๆผมไม่คิดว่าเขาจะตอบแชทผม พอมาดึงฉะเชิงเทราเราได้เจอกันจริงผมรู้สึกตื่นเต้นและเขิลมากผมไม่เคยนัดเจอ ผญ เลย นี่เป็นครั้งแรกแล้วก็คงเป็นครั้งสุดท้าย เพราะเขาบอกว่าที่เขาทักมาก้เพราะเป็นห่วง ถ้าผมกลับกรุงเเทพไปทำงานเขาก็จะไม่คุยกับผม ผมรู้สึกว่าตัวผมเองแย่ ถ้าใส่ใจกันวันนั้นวันนี้คงเป็นวันที่ดี สุดท้ายแล้วก็ไม่มีรัยจะบอกไปมากกว่าคำว่า "รัก" 

รักเองน่ะ ภัทรวดี