สวัสดีค่ะทุกคน เราเป็นข้าราชการครู บรรจุมาแล้ว 7 ปี บอกตามตรงว่า "เราไม่ได้ตั้งใจอยากจะเป็นครูตั้งแต่ช่วงสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว แต่ที่บ้านอยากให้เรารับราชการครู เพราะเป็นอาชีพที่มีความมั่นคงและน่าจะดีที่สุดสำหรับคนอย่างเรา" ไม่ใช่เพราะเห็นแววว่าเราเป็นคนเก่ง นิสัยดี ชอบสอน  รักเด็กและเป็นแบบอย่างที่ดีต่อสังคมแต่อย่างใด เพราะความจริงนั้นเราไม่ได้มีบุคลิกลักษณะและความสามารถไปทางนี้เลย (มี แต่มีน้อย กดดันตัวเองมากที่ต้องอยู่ในสายงานนี้จนเกษียณอายุราชการ ซึ่งไม่รู้ว่าจะอยู่ถึงตอนนั้นรึเปล่า) ครอบครัวเราเห็นว่า เรามีบุคลิกเงียบ ๆ และร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง ถ้าทำงานที่ใช้แรงงานมาก ๆ คงไม่ไหว อีกอย่างก็อยากให้เราสามารถดูแลคนในครอบครัวในอนาคตได้ และอยากให้เรามีอาชีพที่ดี มีเกียรติและมีเงินเดือนเยอะ ๆ เหมือนคนรอบข้างที่เป็นครู 
เรารู้ว่า คนในครอบครัวของเราหวังดี อยากให้เรามีชีวิตที่ดี แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่ค่อยมีความสุขเลยและรู้สึกว่าตัวเองยืนผิดที่ผิดทาง อีกอย่างด้วยนิสัยของเราและความสามารถของเราด้วยมั้ง ที่ไม่ได้เก่งอะไร ไม่ได้มีความขยันขันแข็งเหมือนคนอื่นเขา อันที่จริงเราไม่ชอบงานที่ต้องใช้สมองมาก ไม่ชอบงานที่ต้องทำเอกสารมากมายก่ายกอง แต่งานครูคืองานที่ต้องแบกรับทุกสิ่ง ต้องเป็นนักแก้ไขปัญหาล่วงหน้าได้ ขยัน อดทนและมีใจรักจริง ๆ ถึงจะเป็นครูที่ดีของเด็ก ๆ ได้ เรารู้ว่า....ไม่ต้องดีเลิศ 100% หรอก แต่ขอให้ทำหน้าที่ครูให้ดีพอก็พอแล้ว 
เรารู้ว่า การที่มาเล่าเรื่องในนี้เป็นการระบายความอัดอั้นในใจ เรามีคำตอบในใจแล้วแหละว่า ....เราไม่ได้ชื่นชอบทางสายงานนี้ และต่อไปก็คงต้องหาลู่ทางที่ดีต่ออนาคตตัวเองต่อไป เพื่อที่จะได้ลาออกจากข้าราชการครู และคนที่พร้อมมาเป็นครูจะได้เข้ามาทำหน้าที่ตรงนี้ต่อไป .... เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ