ปัญหาที่ทำให้เข้าเสียใจมันเกิดขึ้นเมื่อวันก่อนครับ
เหตุการณ์เริ่มจากผมเดินทางไปหาเขาที่คอนโดครับ แล้วพอขึ้นไปถึงห้องเขาผมเริ่มมีการหายใจไม่ออก ผมเลยหาข้อมูลว่าเป็นอะไรในอินเทอร์เน็ตและก็เครียดจนทำหน้าตึงใส่เขาทำให้บรรยากาศตอนนั้นมันอึดอัดไปมาจนผมไม่รู้ตัว ว่ามันส่งผลให้บรรยากาศของเรามันอึดอัด เข้าจึงเดินแอบไปในห้องนอนเพื่อไปทบทวนตัวเองว่าเราเป็นอะไรจึงเป็นแบบนี้ ว่าทำไมเราไม่บอกเขา เขาบอกเราว่าตอนนั้นเขารู้สึกอึดอักมากกก อย่างบอกไม่ถูก จนพอเขาแต่งตัวเสร็จเราจึงออกไปหาอะไรกินกัน ตอนนั้นตัวผมเองเห็นอาการยังไม่ดีเลยบอกเขาไปว่า "เธอเราหายใจไม่ออก" ซึ่งตอนนั้นเขาบอกเขาเข้าใจผมทันทีว่าทำไมผมถึงทำหน้าตึงๆ ทำให้บรรยากาศมันตึงเตรียด(ซึ่งณ เวลานั้นผมเองยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาอึกอัด) พอเราทางข้าวเสร็จทำกิจกรรมเสร็จเราจึงขึ้นไปบนห้องพักของเขาเหมือนนั่งพัก สักพักแล้วผมจะเดินทางกลับ สรุปตอนผมกำลังจะออกจาคอนโดผมนึกขึ้นได้ว่า ลืมโทรศัพท์ไว้บนห้องเขา เลยขอช่วยเขาให้ไปเอาลงมาให้ แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น
มีใครสักคนที่ผมจำไม่ได้เลยว่าเขาคือ ใคร (ผมสาบานได้) ส่งข้อความไลน์มาว่า "คิดถึง" แล้วผมก็เข้าใจว่าเขาเห็นแต่ตอนนั้นผมเองเครียดเรื่องที่หายใจไม่ออกอยู่ว่าตัวเองป่วยเรื่องอะไร ผมรับมือถือจากมือเขาแล้วขับรถออกจาคอนโด แล้วเปิดมือถือดูพบว่าคนที่ส่งข้อความคือใครไม่รู้ที่ไม่ได้เป็นเฟรนด์ในไลน์ผมส่งข้อความมาด้วยความที่ผมเจอบ่อยในลักษณะนี้ผมจึงไม่ได้ถามว่าเขาคือใคร ไม่ใส่ใจไม่รู้จักเลยปล่อยผ่านและลบข้อความจากไลน์นั้นไป จนถึงบ้าน เราก็วิดิโอคอลกัน เขาก็ระบายออกมา
เขาบอกว่าวันนที่เราอยู่ด้วยกัน ช่วงเวลาที่ผมทำหน้าตึง (ครั้งแรกตั้งแต่เราคบกันที่ผมแสดงอาการแบบนี้ เพราะผมเครียดว่าตัวเองเป็นไรที่หายใจไม่ออก) เขาบอกเขาอึกอัดมาก เขาหายใจไม่ออกเพราะมันอึกอัดไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร ผมทำให้เขาไม่สบายใจ เขาถามทำไม่ไม่สบายไม่ออกเขา เขาบอกผมไม่รักเขาเพราะผมไม่ยอมบอกเขาว่าผมไม่สบาย เขาคิดว่าผมไม่ให้ความสำคัญเขา เพราะสมการความรักของผมไม่มีเขา ทำให้เขาคิดว่าผมไม่รักไม่เชื่อใจเขา ซึ่งผมเองก็ขอโทษและผมเองก็สำนึกผิดมากผมสงสารเขานะ ผมผิดที่ไม่ยอมบอกเขาและทำให้เขาแย่ตามความรู้สึกอารมณ์ของผม และพอประเด็นนี้จบเขาก็ถามผมว่า แล้วใครที่ส่งข้อความว่า "คิดถึง" ด้วยความที่ผมเองไม่รู้เลยว่าใคร ผมเลยตอบไปว่า "ไม่รู้อ่ะ" เขาก็ถามว่าทำไมไม่ถาม ผมตอบว่า "ก็ไม่อยากรู้เลยว่าเขาคือใคร เพราะเจอแบบนี้บ่อยมาก" เขาเองก็เงียบ (ซึ่งเขาเองบอกเขาน้อยใจที่สุดเพราะ ผมเลือกที่จะไม่สนใจความรู้สึกเขาที่จะทำให้เขาสบายใจ แต่กลับเลือกความรู้สึกตัวเองที่ไม่อยากรู้อยากใส่ใจคนนั้น) เขาเอาคำตอบของผมกลับไปนอนคิดคิดตลอด ทั้งคืนจนนอนไม่หลับว่าทำไมผมไม่พยายามหาคำตอบให้เขาสบายใจ (ซึ่งตอนนั้นผมไม่รู้เลยครับว่าเขาไม่สบายใจ) พอวันต่อ ผมไปเจอเขาที่ห้องเขา เขาตัดสินใจบอกเลิกผม บอกและระบายเรื่องที่ผมทำเขาอึดอัด (เคสที่ผมหน้าตึงเพราะไม่สบาย) ผมเสียใจมาก เราสองคนกอดกันร้องไห้ (ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรน่ะ แต่เรากอดกันร้องไห้ ) แล้วสักพักเขาก็ผละผมออกแล้วบอกปมว่า "ไปคุยกับคนที่ส่งมาว่าคิดถึงสิ " (ซึ่งอันนี้คือสิ่งที่เค้ามาบอกทีหลังว่าเค้าย้ำเพื่อให้เราฉุดคิดเพื่ออธิบายให้เขาสบายใจเรื่องนี้ให้ได้ แต่ผลโง่เองที่คิดว่าเขาประชดและไล่ผม ) ผมก็ตอบไปแค่ว่า ไม่รู้จักเขา ไม่อยากรู้ด้วยว่าเขาคือใคร เขาก็เงียบไม่ได้บอกออะไรต่อ หลังจากนั้นผมกลับบ้าน
แล้วผมก็วิดิโอคอลกับเขา ขอให้เขาทบทวนเรื่องนี้อีกสัก 7 วันไหมเขายอมรับข้อตกลงและวันต่อมาวันที่ 3 ผมคุยกับเขาเรื่องนี้เขาวิดิโอคอลกัน เขาถามผมว่ามีอะไรจะบอกเขาไหม ผมก็บอกขอโทษที่ทำให้อึดอัด แต่เขาบอกไม่ใช่ เรื่องของคนที่บอกว่า คิดถึงอ่ะไม่บอกหน่อยหรอ ผมก็ตอบทันทีว่าไม่รู้จริงๆ คนนี้คือใครสาบานได้ เขาถามว่าไม่ถามหละว่าเป็นใคร ผมก็ยังตอบแบบเดิมว่าไม่อยากรู้ เท่านั้นและ!! ผมถึงบางอ้อเลยว่า เขาไม่ได้โกรธเรื่องที่ผมหายใจไม่ออกมากเท่าไหร่แล้ว แต่ที่เขาน้อยใจเสียใจ คือ เรื่องอีกคนที่ส่งมาว่าคิดถึง สรุปผมโง่มาตลอด เขาบอกไม่คิดว่าแฟนอยากรู้หรอ ไม่คิดจะทำให้มันโปร่งใสบ้างหรอ ตอนนั้นเข้าใจได้ทันทีว่าเขาอยากรู้อะไร? ผมจึงรีบหาไลน์คนนั้นจากคนที่แอดมาแล้วทักหาเขาทันทีว่าคือใคร ได้ไลน์มายัง แต่ไม่ทันแล้วครับ เขาบอกมันสายไปแล้วเขาเสียใจมาตลอด ๓ วันแต่ผมไม่สนใจ สรุปคือผม มองข้ามเรื่องที่เขาเสียใจไปโดยเพราะโง่เอง พอคนนั้นทักกลับมาว่า ได้ไลน์มายังไง ชื่ออะไรอยู่ไหน ผมรีบแคปให้เขาทันที เขาก็บอกว่าไม่ทันแล้ว เราเลิกกันอะดีแล้ว ผมเลยจบเลย
หลังจากกนั้นก็มีคุยกันบ้าง มีการขึ้นเสียงบ้าง (ซึ่งผมไม่เคยทำ แต่ผมทำไปเพราะอารมณ์กลัวที่จะเสียเขา ซึ่งเป็นครั้งแรก เขาบอกเขาเสียใจมาก มันคนละคนกับที่เขารู้จักและเขารัก) พอผมอารมณ์เย็นผมก็ไม่ขอโทษที่พูดไปแบบนั้นนะ ผมยอมรับผิด (มันสอนให้ผมรู้ว่าเวลาเรามีอารมณ์ไม่ควรคุยกัน) แล้วเขาก็รับฟัง ยังยอมรับสาย ยังยอมเจอ ยังคุยตลอดนะครับ ผมถามก็ตอบตลอด ตอนแรกผมก็จะถอดใจแล้ว แต่ด้วยความรักเขามากและรู้ว่าเขาเองก็รักผมมาก เสียใจมากผมก็จะโทรหาเขา เขาจะร้องไห้ ผมเองก็ร้องไห้กัน มีการลงรูปที่ไปกินข้าวและใช้ชีวิตด้วยกันบ้าง ผมเองก็เริ่มมีความหวังจะง้อมากขึ้น
นอกจากนี้มันมีประเด็นที่ทำให้ผมมีความหวัง เขามักจะบอกว่า "ถ้าวินาทีนี้เขาไม่อยากกลับมา แต่ในอนาคตเขาไม่แน่ใจ " หรือ "หวังว่าจะกลับมาคบกันได้นะ" อะไรแบบนี้ ผมเองก็เอาคำพวกนี้มาง้อเขาเพราะผมรักเขามากผมเองก็รู้สึกผิดที่ทำให้คนที่รักผมมากเสียใจ ผมอยากรู้ว่าผมควรทำอย่างไรครับที่จะให้เขาดีขึ้นจากบาดแผลที่ผมทำไว้แล้วเขาจะมีโอกาศกลับมารักกับผมไหม?
ผมต้องการง้อแฟนเพราะผมทำผิดพลาดไปโดยไม่ได้ตั้งใจครับ
เหตุการณ์เริ่มจากผมเดินทางไปหาเขาที่คอนโดครับ แล้วพอขึ้นไปถึงห้องเขาผมเริ่มมีการหายใจไม่ออก ผมเลยหาข้อมูลว่าเป็นอะไรในอินเทอร์เน็ตและก็เครียดจนทำหน้าตึงใส่เขาทำให้บรรยากาศตอนนั้นมันอึดอัดไปมาจนผมไม่รู้ตัว ว่ามันส่งผลให้บรรยากาศของเรามันอึดอัด เข้าจึงเดินแอบไปในห้องนอนเพื่อไปทบทวนตัวเองว่าเราเป็นอะไรจึงเป็นแบบนี้ ว่าทำไมเราไม่บอกเขา เขาบอกเราว่าตอนนั้นเขารู้สึกอึดอักมากกก อย่างบอกไม่ถูก จนพอเขาแต่งตัวเสร็จเราจึงออกไปหาอะไรกินกัน ตอนนั้นตัวผมเองเห็นอาการยังไม่ดีเลยบอกเขาไปว่า "เธอเราหายใจไม่ออก" ซึ่งตอนนั้นเขาบอกเขาเข้าใจผมทันทีว่าทำไมผมถึงทำหน้าตึงๆ ทำให้บรรยากาศมันตึงเตรียด(ซึ่งณ เวลานั้นผมเองยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาอึกอัด) พอเราทางข้าวเสร็จทำกิจกรรมเสร็จเราจึงขึ้นไปบนห้องพักของเขาเหมือนนั่งพัก สักพักแล้วผมจะเดินทางกลับ สรุปตอนผมกำลังจะออกจาคอนโดผมนึกขึ้นได้ว่า ลืมโทรศัพท์ไว้บนห้องเขา เลยขอช่วยเขาให้ไปเอาลงมาให้ แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น
มีใครสักคนที่ผมจำไม่ได้เลยว่าเขาคือ ใคร (ผมสาบานได้) ส่งข้อความไลน์มาว่า "คิดถึง" แล้วผมก็เข้าใจว่าเขาเห็นแต่ตอนนั้นผมเองเครียดเรื่องที่หายใจไม่ออกอยู่ว่าตัวเองป่วยเรื่องอะไร ผมรับมือถือจากมือเขาแล้วขับรถออกจาคอนโด แล้วเปิดมือถือดูพบว่าคนที่ส่งข้อความคือใครไม่รู้ที่ไม่ได้เป็นเฟรนด์ในไลน์ผมส่งข้อความมาด้วยความที่ผมเจอบ่อยในลักษณะนี้ผมจึงไม่ได้ถามว่าเขาคือใคร ไม่ใส่ใจไม่รู้จักเลยปล่อยผ่านและลบข้อความจากไลน์นั้นไป จนถึงบ้าน เราก็วิดิโอคอลกัน เขาก็ระบายออกมา
เขาบอกว่าวันนที่เราอยู่ด้วยกัน ช่วงเวลาที่ผมทำหน้าตึง (ครั้งแรกตั้งแต่เราคบกันที่ผมแสดงอาการแบบนี้ เพราะผมเครียดว่าตัวเองเป็นไรที่หายใจไม่ออก) เขาบอกเขาอึกอัดมาก เขาหายใจไม่ออกเพราะมันอึกอัดไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร ผมทำให้เขาไม่สบายใจ เขาถามทำไม่ไม่สบายไม่ออกเขา เขาบอกผมไม่รักเขาเพราะผมไม่ยอมบอกเขาว่าผมไม่สบาย เขาคิดว่าผมไม่ให้ความสำคัญเขา เพราะสมการความรักของผมไม่มีเขา ทำให้เขาคิดว่าผมไม่รักไม่เชื่อใจเขา ซึ่งผมเองก็ขอโทษและผมเองก็สำนึกผิดมากผมสงสารเขานะ ผมผิดที่ไม่ยอมบอกเขาและทำให้เขาแย่ตามความรู้สึกอารมณ์ของผม และพอประเด็นนี้จบเขาก็ถามผมว่า แล้วใครที่ส่งข้อความว่า "คิดถึง" ด้วยความที่ผมเองไม่รู้เลยว่าใคร ผมเลยตอบไปว่า "ไม่รู้อ่ะ" เขาก็ถามว่าทำไมไม่ถาม ผมตอบว่า "ก็ไม่อยากรู้เลยว่าเขาคือใคร เพราะเจอแบบนี้บ่อยมาก" เขาเองก็เงียบ (ซึ่งเขาเองบอกเขาน้อยใจที่สุดเพราะ ผมเลือกที่จะไม่สนใจความรู้สึกเขาที่จะทำให้เขาสบายใจ แต่กลับเลือกความรู้สึกตัวเองที่ไม่อยากรู้อยากใส่ใจคนนั้น) เขาเอาคำตอบของผมกลับไปนอนคิดคิดตลอด ทั้งคืนจนนอนไม่หลับว่าทำไมผมไม่พยายามหาคำตอบให้เขาสบายใจ (ซึ่งตอนนั้นผมไม่รู้เลยครับว่าเขาไม่สบายใจ) พอวันต่อ ผมไปเจอเขาที่ห้องเขา เขาตัดสินใจบอกเลิกผม บอกและระบายเรื่องที่ผมทำเขาอึดอัด (เคสที่ผมหน้าตึงเพราะไม่สบาย) ผมเสียใจมาก เราสองคนกอดกันร้องไห้ (ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรน่ะ แต่เรากอดกันร้องไห้ ) แล้วสักพักเขาก็ผละผมออกแล้วบอกปมว่า "ไปคุยกับคนที่ส่งมาว่าคิดถึงสิ " (ซึ่งอันนี้คือสิ่งที่เค้ามาบอกทีหลังว่าเค้าย้ำเพื่อให้เราฉุดคิดเพื่ออธิบายให้เขาสบายใจเรื่องนี้ให้ได้ แต่ผลโง่เองที่คิดว่าเขาประชดและไล่ผม ) ผมก็ตอบไปแค่ว่า ไม่รู้จักเขา ไม่อยากรู้ด้วยว่าเขาคือใคร เขาก็เงียบไม่ได้บอกออะไรต่อ หลังจากนั้นผมกลับบ้าน
แล้วผมก็วิดิโอคอลกับเขา ขอให้เขาทบทวนเรื่องนี้อีกสัก 7 วันไหมเขายอมรับข้อตกลงและวันต่อมาวันที่ 3 ผมคุยกับเขาเรื่องนี้เขาวิดิโอคอลกัน เขาถามผมว่ามีอะไรจะบอกเขาไหม ผมก็บอกขอโทษที่ทำให้อึดอัด แต่เขาบอกไม่ใช่ เรื่องของคนที่บอกว่า คิดถึงอ่ะไม่บอกหน่อยหรอ ผมก็ตอบทันทีว่าไม่รู้จริงๆ คนนี้คือใครสาบานได้ เขาถามว่าไม่ถามหละว่าเป็นใคร ผมก็ยังตอบแบบเดิมว่าไม่อยากรู้ เท่านั้นและ!! ผมถึงบางอ้อเลยว่า เขาไม่ได้โกรธเรื่องที่ผมหายใจไม่ออกมากเท่าไหร่แล้ว แต่ที่เขาน้อยใจเสียใจ คือ เรื่องอีกคนที่ส่งมาว่าคิดถึง สรุปผมโง่มาตลอด เขาบอกไม่คิดว่าแฟนอยากรู้หรอ ไม่คิดจะทำให้มันโปร่งใสบ้างหรอ ตอนนั้นเข้าใจได้ทันทีว่าเขาอยากรู้อะไร? ผมจึงรีบหาไลน์คนนั้นจากคนที่แอดมาแล้วทักหาเขาทันทีว่าคือใคร ได้ไลน์มายัง แต่ไม่ทันแล้วครับ เขาบอกมันสายไปแล้วเขาเสียใจมาตลอด ๓ วันแต่ผมไม่สนใจ สรุปคือผม มองข้ามเรื่องที่เขาเสียใจไปโดยเพราะโง่เอง พอคนนั้นทักกลับมาว่า ได้ไลน์มายังไง ชื่ออะไรอยู่ไหน ผมรีบแคปให้เขาทันที เขาก็บอกว่าไม่ทันแล้ว เราเลิกกันอะดีแล้ว ผมเลยจบเลย
หลังจากกนั้นก็มีคุยกันบ้าง มีการขึ้นเสียงบ้าง (ซึ่งผมไม่เคยทำ แต่ผมทำไปเพราะอารมณ์กลัวที่จะเสียเขา ซึ่งเป็นครั้งแรก เขาบอกเขาเสียใจมาก มันคนละคนกับที่เขารู้จักและเขารัก) พอผมอารมณ์เย็นผมก็ไม่ขอโทษที่พูดไปแบบนั้นนะ ผมยอมรับผิด (มันสอนให้ผมรู้ว่าเวลาเรามีอารมณ์ไม่ควรคุยกัน) แล้วเขาก็รับฟัง ยังยอมรับสาย ยังยอมเจอ ยังคุยตลอดนะครับ ผมถามก็ตอบตลอด ตอนแรกผมก็จะถอดใจแล้ว แต่ด้วยความรักเขามากและรู้ว่าเขาเองก็รักผมมาก เสียใจมากผมก็จะโทรหาเขา เขาจะร้องไห้ ผมเองก็ร้องไห้กัน มีการลงรูปที่ไปกินข้าวและใช้ชีวิตด้วยกันบ้าง ผมเองก็เริ่มมีความหวังจะง้อมากขึ้น
นอกจากนี้มันมีประเด็นที่ทำให้ผมมีความหวัง เขามักจะบอกว่า "ถ้าวินาทีนี้เขาไม่อยากกลับมา แต่ในอนาคตเขาไม่แน่ใจ " หรือ "หวังว่าจะกลับมาคบกันได้นะ" อะไรแบบนี้ ผมเองก็เอาคำพวกนี้มาง้อเขาเพราะผมรักเขามากผมเองก็รู้สึกผิดที่ทำให้คนที่รักผมมากเสียใจ ผมอยากรู้ว่าผมควรทำอย่างไรครับที่จะให้เขาดีขึ้นจากบาดแผลที่ผมทำไว้แล้วเขาจะมีโอกาศกลับมารักกับผมไหม?