เราเวลาออกจากบ้านไปโรงเรียนหรือที่อื่น ความรู้สึกคือต้องร่าเรงเอาไว้ให้ยิ้มและหัวเราะมากๆเวลาอยู่นอกบ้านแต่พอถึงเวลาต้องกลับหรืออยู่บ้านที่บ้านไม่ค่อยคุยกันเท่าไหร่มันเงียบและผลคือเริ่มรู้สึกว่าบ้านมันไม่น่ายู่ไม่อยากอยู่บ้านแต่เรานั้นมีข้อจำกัดของบ้านคือกลับไม่เกิน5โมงไกล้ๆ6โมง อละตอนอยู่มัธยมอยากไปเทียวกับเพื่อนในวันหยุดแต่ไม่อาจทำได้เพราะที่บ้านไม่อนุญาตแต่คนที่บ้านก็บอกรอจบม.3 แต่พอเราเรียนจบม.3แกก็บอกรอจบม.6 และเราตอนเรียนจบม.3ตั้งใจจะเรียนบันชีแต่ที่บ้านไม่อยากให้เรียนไกล้บ้านเราก็เข้าใจแต่พอเข้าต่อม.4จนตอนนี้ม.6นี้คือเทอมสุดท้าย เวลาที่เรียนมันจะมีวิชาหนึ่งที่ครูชอบถามว่าจบ.ม.6จะต่ออะไรมันกดดันเพราะเราไม่อาจตอบคำถามที่เริ่มถามมาตั้งม.5จนม.6ตอนนี้ไกล้จะจบเหลือแค่19สัปดาห์แล้วแต่ยังมองไม่เห็นทางที่จะเป็นอนาคตสิ่งที่ชอบสิ่งที่อยากทำสิ่งที่ต้องการในอนาคตคืออะไรที่หนักก็คือเวลาอยู่บ้านคนเดี่ยวหากไม่หาไรทำดูมันจัมีความคิดว่าเมือไรจะตายเหนื่อยจัง ไม่น่าอยู่ไม่อยากอยู่เลยแล้วกลับมาที่ว่าอายุเราจะตายตอนไหนไม่อยากอยู่แล้วไปไหนก็ไม่ได้อยากทำไรก็ทำไม่ได้มีนอกจากอยู่บ้านพอมีงานให้ทำก็ไปทำกลับบ้านก็อาบน้ำนอนวนอยู่แบบนี้ และเริ่มรู้สึกกลัวว่าจะล้มเหลวหรือว่ามันล้มเหลวไปนานแล้วในฐานนะตัวตนของตัวเองและมนุษย์ที่อยากทำโน้นทำตอนนี้จักการอารมณ์ตอนนี้มันเหนื่อยจัง ถ้าเป็นทุกคนจะทำไงหรอ